O niekonwencjonalnym sposobie zrywania z przeszłością

Od kilku dni powtarzam sobie – jutro.

Następnego dnia robię to samo i tak wkoło, a czas leci. Może to z tego powodu, że cały czas coś się dzieje, nie ma czasu na rozpamiętywanie najbliższej przeszłości.

Zaczęło się już w piątek, kiedy rano pouczyłem Młodego o trudnych warunkach i możliwości poślizgu. Sam spokojnie i zdecydowanie wolniej niż w inne dni pokonałem ten dystans do pracy.

Uff! Udało się - powiedziałem wjeżdżając na teren firmy.

Powiadają, że przysłowia ludowe są mądrością narodów, a ja przekonałem się jaka mądrość tkwi w takim jednym. Brzmi ono – Nie chwal dnia przed zachodem słońca.

Hamowanie na wyłożonym kostką brukowa placu zakończyło się porażką. Samochód utracił kontakt z podłożem a ja z rzeczywistością. Jak w zwolnionym tempie obserwować mogłem tylko jak samochód pozbawiony wszelkich hamulców w tym ABS, niczym bobslej sunie do przodu, wyłamując bramę przesuwną. Potem zatrzymał się i odbił do tyłu.

Zbladłem. Wysiadając zbyt szybko z samochodu poślizgnąłem się i natychmiast padłem na kolana, jakbym miał modlić o jak najmniejsze straty.

Ponieważ moja szybkość jazdy była niewielka, sam poślizg też był łagodny. Trafiłem zderzakiem w puste od konstrukcji stalowej pole zakryte jedynie blaszanymi panelami. Nie strzeliła żadna poduszka nie stłukło się żadne ze świateł, a poza kilkoma zadrapaniami zderzaka prawdę powiedziawszy nic się nie stało. Kiedy oglądałem nagranie ze swoich wyczynów na monitorze monitoringu uznałem, że z zewnątrz sprawa wygląda raczej poważnie.

Podobnego zdania byli również pracownicy, którym pół dnia zajęło wycinanie w wspawywanie elementów i profili. Brama działa ale lekko odchyla się od pionu.

Zaraz tez przyznałem się do tego uczynku własnemu Szefowi. To przyznawanie się z wiekiem przychodzi mi łatwiej.

No przecież mnie nie zjedzą, a jak zjedzą to muszą wysrać – jak mówił pewien węglarz ( Mieczysław Grąbka) w filmie „Zakochany Anioł”

Gdyby jednak nie to, że to ja jestem odpowiedzialny za oddział, czekałbym z pewnością i z mordą na administratora terenu.

Teraz sam sobie wytłumaczyłem, że to było nie do przewidzenia.

Przecież cztery lata w różnych warunkach podjeżdżałem skutecznie i bezpiecznie do pracy.

Kiedyś jest jednak jest ten pierwszy raz.

Walentynki - przeczytałem w internecie. No cóż dla mnie zaczęły się trzęsieniem ziemi.

I jakby na przekór ,w tym dniu nawaliło tylu klientów, że powodowało to konieczność ciągłego odrywania fachowców od spawarki.

Kiedy zamknąłem bramę a automat do przesuwu zadziałał, odetchnąłem z ulgą

Najbardziej widoczną stratą w aucie było uszkodzenie przedniej rejestracji. Połamana ramka, a zawinięta niczym rogalik blacha, smętnie opinała zderzak. Koło południa pojawił się Młodszy który dał się już po kilku miesiącach uprosić i właśnie w ten piątek wybierał się do Wydziału Komunikacji, aby wymienić tablice w związku ze zmianą zameldowania.

Tak to bez emocji oderwałem uszkodzona blachę i tylko stanąłem na niej w celu wyprostowania.

W ten to symboliczny sposób zerwałem ostatnia nić wiążącą mnie z miastem. Pozbyłem się blach z początkowymi literami KR charakterystycznymi dla mieszkańca Krakowa, na rzecz zestawu liter - KWI - sugerującego wieś koło Krakowa jak mawiają żartownisie, a tak na poważnie gminę Wieliczka.

Sam tego chciałeś Grzegorzy Dyndało.

Podejrzewałem, że trudno mi będzie pozbyć się tablic i z wielką nostalgią będę je oddawał. Z powodu tego losowego zdarzenia zrobiłem to raczej bez żalu.

A może opatrzność wymyślając tę stłuczkę chciała mi tej nostalgii oszczędzić ?

Jeżeli tak to zakończę innym ludowym powiedzeniem

Różnymi (dziwnymi) drogami chodzi boża wola.