O poszukiwaniach sensu pod biurkiem i w zmrożonym śniegu

Starość idzie na mnie niechybnie.

Przekonałem się o tym dotkliwie gdy podjechałem do pracy w sobotę. A może to z powodu owej nadgorliwości, spotkało mnie to co mnie spotkało?. Nadgorliwość jest bowiem gorsza od faszyzmu. Najgorsze jest to, że zdaję sobie z tego doskonale sprawę.

Ale po kolei.

Skorzystałem z dobrodziejstwa reklamowanego ostatnio przez papugę i pirata, portalu do sprzedaży rzeczy zbędnych. Po remoncie łazienki zostały mi prawie nowe, lub inaczej mówiąc niezniszczone meble łazienkowe w postaci małej i dużej szafki. Początkowo chciałem nimi zarazić teściową ale się nie dała,

Zwiozłem szafki do pracy i postawiłem w kącie. Stały chwilę zanim zaproponowałem je pracownikowi ale on też zwlekał z odbiorem. Pewnie powinienem te darowiznę poprzeć jakąś flaszką, bo sam nie chciałem z tego tytułu czerpać żadnych korzyści. Żeby jednak jeszcze dokładać?

Dosyć – powiedziałem do siebie.

Wystawiłem mebelki na tablicę i umieściłem obok nich bardzo rozsądną cenę.

Chcesz coś sprzedać spuść z ceny. Jesteś emocjonalnie związany i nie masz ochoty pozbywać się rzeczy zaproponuj równie emocjonalną cenę.

Już za dwie godziny szafki zostały przyklepane. Odbiór ustaliliśmy na sobotę.

Stąd właśnie moja sobotnia wizyta. Pogodzę przyjemne z pożytecznym – pomyślałem.

W oczekiwaniu na klientów zrobiłem obchód tej części firmy która w soboty pracuje. Było wszystko w porządku a równo w południe pojawili się nabywcy.

Transakcja przebiegła szybki i w miłej atmosferze. Pomogłem wpakować szafki do auta, a w kieszeni czułem przyjemny szelest banknotów.

- Czas do domu – zdecydowałem i po włączeniu alarmów w budynku wsiadłem do samochodu.

Niestety nie mogłem odnaleźć nigdzie klucza do swojego starego auta. Brak klucza zdecydowanie utrudnia opuszczenie zajmowanego miejsca. Sprawdziłem kieszenie, torbę wnętrze auta, skkrytki. Potem śnieg koło auta, pod autem i biuro. Blaty szafki i szuflady. Bez rezultatu. Potem znowu samochód i kieszenie i torbę i …..

Po ponad godzinie szukania poddałem się. Zadzwoniłem do ale tradycyjnie nie odebrała. Tradycyjnie też rosło mi ciśnienie, zaciemniając postrzeganie świata.

Starszy odebrał i chcąc czy nie chcąc musiał porzucić filetowanie kurczaka i pomóc staremu ojcu. Pojechał do domu po zapasowe klucze i przywiózł mi je do firmy.

Najbardziej martwi mnie to że całkiem niedawno tez nieuważnie zarządzając kluczami porzuciłem je gdzieś w pobliżu auta. Dzięki bogu znalazły się w miarę szybko.

Tym razem nie chciały. Zza zakrętu wyłonił się czerwony samochód

Jest – zakrzyknąłem do siebie i rozsunąłem bramę.

- Może wpadły za biurko – powiedział zaraz gdy się pojawił.

- Masz kurde jeszcze jakieś inne pomysły? – spytałem zaczepnie.

Miał, ale zrezygnował.

Poprosiłem tylko aby omiótł spokojnym wzrokiem teren. Omiótł. Nie było.

Przychodzi ten wiek w życiu człowieka gdy takie zagubienia zaczyna traktować bardzo ambicjonalnie, szukając wokół siebie tego Niemca co to wszystko chowa.

To pewnie jest też powód dla którego zaczynamy utrzymywać wokół siebie porządek. By nie szukać w panice.

Po powrocie do domu wziąłem się za odśnieżanie, aby myśli skupić na czymś innym.

Potem już mi przeszło bo żona pochwaliła moja pomysłowość w sprawie szafek.

- Bez proszenia – powiedziałem, a butelkę możemy wypić sami. Otworzyłem butelkę Caberneta i rozpakowałem ser.

W niedzielę wieczorem spakowałem do torby latarkę. Poszukam pod szafami tak na spokojnie.

Nie było takiej potrzeby W poniedziałek rano zauważyłem kartkę na ogrodzeniu.

Znaleziono kluczyki do samochodu. Wiadomość tel...

Szczęśliwym zbiegiem okoliczności, uczciwy znalazca pracował kilka przecznic dalej.

Zaraz więc pojechałem odebrać zgubę.

Podziękowałem za ludzkie zachowanie.

Sympatyczny Pan zmieszany był tylko tym faktem iż w opisie podałem, że przy kluczach był wisiorek z wieżą Eiffla.

- W leżących w śniegu kluczach wisiorka już nie było - zarzekał się człowiek.

- To znaczy, że tym bardziej należą się Panu podziękowania. Ktoś inny znalazł odpiął wisiorek a resztę z powrotem walnął w śnieg.

To i tak niewielkie straty. Gdybym musiał dorabiać klucze i pilota do bramy koszt pewnie przekroczyłby pożytki ze sprzedaży mebli.

Wszystko dobre co się dobrze kończy – zacytowałem stare przysłowie. Zapomniałem jednak o innym – nie chwal dnia przed zachodem słońca. W drodze powrotnej samochód zaczął szarpać a potem stracił na mocy. Ledwo dowlokłem się do domu. Pojadę do mechanika we wtorek. Myślę że to cewka. I tu powstaje pytanie - szlag ją trafił czy tylko zamokła?

Niestety cewka umarła. Była już zresztą wiekowa. Do tego nowe świece i dołożyłem do kwoty uzyskanej ze sprzedaż szafek półtorej stówy. Wyjechałem lekki z warsztatu.

Teraz auto chodzi jak trzeba i tylko sam nie wiem jak nazwać targające mną uczucia?

Dlaczego jak wpadają mi jakieś lewe pieniądze zaraz pada coś z posiadanych rzeczy?

Taka złośliwość martwych przedmiotów, a przecież fakt posiadania kilku luźnych stówek z pewnością mnie by nie zepsuł.