Kocia słonina

 

Natura pokazuje kto tu rządzi. Jeszcze nie tak dawno w jedną noc zasypało wszystko na biało, a teraz tylko gdzieniegdzie pozostają smętne łachy śniegu w bardzo kiepskiej zresztą kondycji. Samej białości, specjaliści od dbania o zęby mogliby też wiele zarzucić.

Roztopiony śnieg odsłonił ogrom bałaganu jakie uczyniły sympatyczne skądinąd sikorki.

Ta małe ptaszki mają to do siebie,jak wszystkie chyba ptaki, że wszystko to co im się do dzioba nie mieści zdecydowanie wywalają na zewnątrz karmnika.

Trawa usiana jest więc ziarnami pszenicy, której jak widzę sikory nie lubią i drobno stłuczonej kukurydzy, szczególnie tych większych kawałków.

Od czasu gdy trawa wyszła spod śniegu ptaki wyszukują raczej tam czegoś do jedzenia i sam karmnik cieszy się zdecydowanie mniejszą popularnością.

Najłatwiej znaleźć amatorów na słoninkę, więc co chwilę któreś z ptasząt czepia się jej pazurami

tworząc w tłustej strukturze sieć zagłębień niczym plaster miodu.

- Trzeba będzie likwidować karmienie – mówi żona, całkowicie lekceważąc zapowiedzi synoptyków, że nie powinniśmy jeszcze topić Marzanny.

Ona chyba wie co mówi, ponieważ w ciągu dnia razem z kotem obserwują zamieszanie na jabłoni. Wczoraj na przykład „kota”(zauważcie, że stosuję formę jakiej życzą sobie feministki) zauważyła czarnego kocura, który zgrabnie wskoczył na drzewo i zaczął dobierać się do ptasiej słoninki. Nic mu z tego nie wyszło ponieważ specjalnie wieszam ją na końcach cienkich gałązek. Zeszłej zimy miałem dość skarmiania okolicznych kotów paskami słoniny.

Kota zaraz zaczęła pomiaukiwać i przebierać łapami. Wypuszczona na wolnoć natychmiast zaczęła powtarzać procedurę łowienia ptasiego jedzenia. Czarny kot, jako łowny był wysportowany i dzięki gospodarzom szczupły. Kota raczej dostatnio wyglądająca i zadbana, czyli lekko upasiona.

Komicznie wyglądała próbując dobrać się do tego miodu. Na tę okoliczność zrobiliśmy kilka zdjęć przez szybę. Stąd też ich widoczna niska jakość. 

 

Koci marzec nadchodzi wielkimi krokami,widać to najlepiej po tych domowych zwierzakach.

Jeżeli zaś idzie o kota, a dokładniej o kwestię jego posiadania, to stało się.

Wiedziałem od dawna, że do tego dojdzie. W poprzednią niedzielę kota w domu swoich właścicieli pogryzła gospodarza i to przy próbie pogłaskania. Szczególnie niezręczne było to że z dwójki kotów mieszkających pod tamtym adresem właśnie ta kota była uważana za jego sympatię.

To głupie gryźć i kąsać tę rękę która karmi i tam gdzie się śpi, ale kto wie co siedzi w kociej głowie?

Muszę stwierdzić,mam nadzieję że sąsiedzi nie czytają tego tekstu, że mnie nie gryzie. Gdy chce jednak przywołać do porządku, szczególnie przy zabronionych sferach głaskania, to czyni to niezwykle delikatnie muskając tylko zębami. Albo tylko odpychając łapką.

Gospodarz mocno się zdenerwował i postanowił nałożyć jakieś sankcje. Wcale mu się nie dziwię, dziwię się kotce która głośno mrucząc dała dyla z domu. Zgadnijcie gdzie polazła ?

Stanęło na tym, że będziemy kota gościć krócej. Przychodzę więc z pracy i na powitanie żegnam kota.

Gdyby to było takie łatwe, pożegnać i już. Wczoraj kota dyżurowała pod drzwiami, albo pod samochodem i przy każdej próbie otwarcia drzwi z dziką szybkością rzucała się do drzwi.

Wieczorem żona zadzwoniła do sąsiadów mówiąc o naszych intencjach i ich praktycznych skutkach. Pytała też o efekty tygodniowych działań. Okazało się, że jest nieco lepiej ale cudów nie ma.

Kota za to do perfekcji opanowała sprint do domu, bieg po schodach i krycie się w bałaganie pokoju młodszego. Syna.

Chyba czeka nas kiedyś rozmowa z sąsiadami z której intuicyjnie zdajemy sobie sprawę. Żadne z nas nie potrafi się na nią jednak odważyć.

Wczoraj wieczorem, a nawet całkiem w nocy bo było kilka minut do północy kiedy wyślizgnęła mi się z zaspanych rąk szklana butelka z wodą kolońską. Żadne tam cuda, prosta ziołowa woda o której pisałem kiedyś. Faktem jest, że flakon rozbił się na sto pięćdziesiąt drobnych kawałków, a 150 ml rozlało wzdłuż fug na podłodze. Zaraz też pozbyłem się resztek zaspania wybierając z podłogi błyszczące kawałki szkła. Przecież to właśnie tu najczęściej przebywam na bosaka. Śmierdziałem potem jak regał w perfumerii, a świadomość straty nie pozwoliła mi długo zasnąć. Bo niby woda jest dostępna w Carrefourze, ale tylko we Francji.

Dobrą wiadomością jest tom, że na długi majowy weekend ktoś stamtąd ma nas odwiedzić.

- Już wysyłam SMS ratunkowy do Claire - powiedziała żona, gdy dziś rano uderzył ją w nozdrza silny koloński zapach łazienki.

- Ile to zostało do końca kwietnia?

- Dwa i pół miesiąca.

- I jeszcze w trakcie ten koci marzec.

To rozwiąże sprawę wody. A kota?

Ciekaw jestem jak konsekwentne są zwierzęta? Szczególnie przy naszym jej braku.