A w moim ogrodzie jest ogórek co bodzie

Przestronnie robi się w naszym ogródku. Krzaki ogórków już uprzątnięte, a po fasolce nie zostało nawet śladu. Buraki dochodzą w spokoju, czerwieniąc się z zazdrości na wydajność cukinii.

Pomidory dojrzewają na ostatnich krzakach ale i tak jest nieźle bo oparły się zarazie która spustoszyła sadzonki sąsiadów.

Rośnie kupa suszonych łodyg i wyschniętych liści. Teściowa dorzuca do piramidki kolejne łodygi nie dając w spokoju wyschnąć już leżącym.

Wszystko to spalę w mgle gryzącego ogrodowego dymu, który tak bardzo przypomina mi jesienne kartofliska i właśnie ową jesień zapowiada.

Wszystko to idzie zbyt szybko jak dla mnie. A może ze względu na wiek mam już spore doświadczenie w przeżywaniu tych lat, sezonów, miesięcy, bo tygodni i dni już wcale nie zauważam. Myk, myk, myk zmiana kalendarza.

Wygrałem rywalizację z osami o gruszki. Po prostu, zebrałem nie do końca dojrzałe i czekam aż dojdą w koszu.

Jabłka sypią się z drzewa i dosłownie nie wiemy już co z nimi robić. Mrówki wiedzą uwijając się wokół leżących owoców jak mrówki

No przecież nie pójdę z jabłkami do kina. Wszystkie słoiki zapełnione owocami a na propozycję szarlotki każdy z domowników w pośpiechu opuszcza kuchnię.

Dziel każdy przepis na pół - proszę żonę, bo bardzo odpowiadają mi wskazania łazienkowej wagi.

- Masz nóżki jak własny ojciec – krytycznie ocenia to moje subtelnie szczupłe ciało małżonka

- Genetyka – odpowiadam cierpliwie, wiedząc już ze pomimo starań nie uniknąłem jego błędów.

- Najprościej zwalać na genetykę – kpi ze mnie moje wewnętrzne ja, w czasie nocnych bezsennych rozliczeń.

Lato winem pachnące. W moim wypadku dorzucam do słoja na ratafię. W moim przypadku tylko leciutko słodką. Wina nie robię patrząc na ceny w marketach., chociaż i winogrona zaczynają wybarwiać się na niebiesko.

Klęska urodzaju, dla mnie nie jest problemem, z moimi trzema drzewami. Co zaś mają powiedzieć ci którzy z tego żyją?

Dziesięć groszy za kilogram jabłek? Niech i dwadzieścia, to tragedia.

Ponieważ nasz warzywny ogródek staramy się traktować z przymrużeniem oka, (choć czasem to przymrużenie wynika ze zmęczenia kopaniem czy pieleniem) znalazło się w nim miejsce na oryginalne rośliny. Nie wspominam tu o melonie czy arbuzie, które też już zebraliśmy w tym roku. Oryginalne są pepino i kiwano.

O pepino niewiele mogę powiedzieć bo owoce jeszcze malutkie

Psianka melonowa ( pepino) jako o niej piszą to bylina rodem z Peru, uprawiana obecnie w całej strefie tropikalnej w górach, w strefie subtropikalnej i w szklarniach w cieplejszych regionach z klimatem umiarkowanym. Roślinę uprawia się ze względu na słodkie, jadalne owoce.

No właśnie, klimat się zgadza tylko z tą szklarnia nieco się zaniedbałem( brak) więc nie wiem czy coś z tego będzie.

Inaczej z kiwano. Kiwano to taki pancerny ogórek i do tego afrykański. W naturze występuje w Afryce od Kraju Przylądkowego po Senegal i Sudan na północy, także Jemen na Półwyspie Arabskim. Żeby nie było tak prosto, to nazwę kiwano nadano mu w Nowej Zelandii. Pochodzi ona od słów kiwi i banan, gdyż przypomina pod względem smaku i aromatu te owoce. W anglojęzycznych krajach nazywany jest też rogatym ogórkiem, lub rogatym afrykańskim melonem.

Zwał jak chciał, odnalazłem pierwsze owoce pośród gęstwy liści.

Jeden, który przegrał rywalizację z jakimiś stworami leżał przy obeschniętej łodyżce.

Suka zastała mnie przy pracach ogrodowych i zaraz zauważyła kolczastego ogórka. Zbliżała się do niego powoli, ostrożnie, wycofując się raz po raz, Sierść na grzbiecie czujnie postawiona i to szczekanie dla dodania odwagi. Rzeczywiście z tej perspektywy kiwano wygląda niczym jeż czy chomik z postawiona na żelu sierścią. Kiedy niosłem toto z ogrodu do domu, cały czas podskakiwała do niego jakby się chciała upewnić czy to zwierzątko nie ucieknie.

Po obejrzeniu i sfotografowaniu rogatego ogórka, położyłem kiwano na oknie. Może jeszcze „dojdzie”

Od tamtego czasu suka trzyma straż przy kuchennej szafce. Nie wiadomo bowiem co może się wydarzyć.

Ponieważ wczoraj co rusz przywoływała mnie do ogórka, postanowiłem dać jej szansę.

Położyłem owoc na podłodze i obserwowałem reakcję suki. Jej próby zaprzyjaźnienia się z kiwano uwieczniłem telefonem. Zabawa była lepsza niż wszystkie topowe obecnie kabarety.

- Tak tu se mieszkamy, tak tu se żyjemy – mógłbym powiedzieć zapożyczając zdanie od filmowego Świrusa z „Anioła w Krakowie”.

Ale to tylko część prawdy.

Druga to to opatrunki podciśnieniowe V.A.C. I nowo poznane słowo - „makrofagi”.

To dla równowagi bo wydawać by się mogło, że raj to my już mamy w ogrodzie.

A przecież cała rzecz idzie o Ogród Pana.

A kota?

Kota podchodzi do świata z dystansem. Wyłożyła się na całej kupie poduszek do ogrodowych krzeseł i zasnęła.

- Jak księżniczka na ziarnku grochu – oceniła żona.

By dać szansę bajce podłożyłem pod poduszki pestkę z gruszki.

Kota przeciągnęła się raz i drugi a potem znowu zasnęła. Ziarenko pod materacami wcale jej nie przeszkadzało.

To zwykły wiejski kot – powiedziałem po próbie. Zawsze wiedziałem.

Może i zwykły powiedziała żona, ale otoczenie bajkowe.

Ją też uniosła chwila. Widziałem jak szybuje nad jabłoniami i gruszą patrząc na ten pędzący świat z bezpiecznej perspektywy.

Już miałem prosić ją by uważała przy lądowaniu, ale dzwoniący nagle telefon załatwił sprawę za mnie.