Od rzemyka do konika

- Ho! ho! Ho! Ho! - rzucił do telefonu, a ja poczułem jakby to Mikołaj przyszedł do mnie i to jeszcze przed Barbórką. Szybko jednak dotarło do mnie, że to raczej ja po takim „ho, ho” przejmę fuchę sponsora Świętego Mikołaja.

- Pracujemy tu z kolegą razem. Trzeba było upalić śruby, żeby to wszystko zdemontować. Teraz zobaczymy co nada się do zamontowania z powrotem i wtedy się podsumujemy.

Przez plecy przeszedł mi zimny dreszcz, jakby śmierć przemknęła tuż obok.

A może i przemknęła, wszak serce pięćdziesięciolatka to nie to samo co takie trzy dekady młodsze.

Trzeba się będzie zmierzyć ze sobą, bankowym kontem i to przed samymi świętami.

Od pewnego czasu zaczęło mi śmierdzieć w aucie. Nie, nie myszą ani zepsutym jogurtem z porzuconego pod siedzeniem kubka. Porządku w swoim aucie pilnuję bowiem z zasady.

Śmierdziało benzyną z rana i spalinami gdy potem czekałem na światłach. Piekące spaliny wdzierały się do samochodu i drażniły nozdrza.

- W końcu to też taki męski zapach – pomyślałem, oddalając od siebie wizję naprawy samochodu.

- Trzeba coś z tym zrobić - powtarzała mi żona która inaczej definiuje tak zwane klasyczne zapachy.

Z czasem silnik zaczął pracować coraz głośniej niczym rasowy diesel, co podsunęło niektórym znajomym pomysł na komentarz w stylu - jak benzyniak chodzi jak diesel to znaczy, że to jego ostatnie dni.

- No może wiekowo to on już trochę ma ale przebieg nie jest powalający – czarowałem rzeczywistość.

Nadszedł w końcu ten dzień, kiedy udałem się do zaprzyjaźnionego mechanika.

Ten wlazł pod auto, stuknął puknął i zawyrokował - plecionka.

- Co plecionka ? - Zapytałem odwrotnie gdyż przyznam uprzejmie, że słyszę to określenie po raz pierwszy.

- To taki element układu wydechowego koło katalizatora. Trzeba rozebrać, wyciąć i wspawać nową.

- Plecionkę ? - utrwaliłem sobie nowo poznane fachowe słowo.

- Plecionkę. Trzeba udać się tam gdzie robią tłumiki - powiedział i mocnym drutem związał mi rurę wydechową, abym jej nie zgubił gdzieś po drodze.

- Z tydzień wytrzyma - powiedział.

Wytrzymała znacznie dłużej

- To był bardzo solidny drut – pocieszałem się po trzech, czterech i pięciu tygodniach.

Do warsztatu z tłumikami było mi daleko, a jedyny znany koło dużego centrum handlowego jest koszmarnie drogi.

- A może u nas Ci to zrobią – podpowiedziała mi żona, wskazując na mały warsztacik ze znajomym już mechanikiem.

- To jest pomysł – pochwaliłem małżonkę, bo uświadomiła mi, że on jako miejscowy wie gdzie? Co? i jak?

Wiedział. Kazał jechać paręset metrów dalej i skręcić ze dwa razy. Raz w lewo, raz w prawo. Zapamiętałem.

Blacharz przyjął zlecenie. Ustaliśmy warunki a kiedy inną drogą wyjeżdżałem od niego, okazało się, że jego warsztat znajduje się ze czterysta metrów w linii prostej od mojego domu.

- No proszę. Nie minęły dwa lata i poznajemy okolicę – rzuciłem do małżonki

Oddałem auto do naprawy i tu kończy się sielski fragment tej historii.

Zraz też rozsypały się zamki a aucie Młodego. Ze złamanym kluczem i drzwiami związanym linką holowniczą, aby nie otwierały się na zakrętach, dojechał do domu zły jak osa.

Podpowiedziałem mu blacharza u którego stało już moje auto.

- Aut ci u mnie dostatek – zdawał się mówić fachowiec ale i to przyjął do naprawy.

- Samochody – Relscy, dwa do zera - oceniłem - I spokojnie, więcej nie będzie.

Nie wiedziałem jeszcze, że mylę się i to bardzo. Na trzydzieści procent, a to więćej niż nieważnych głosów w ostatnich wyborach.

Młodszy pożyczył od Starszego auto, które postanowiło nie odblokować alarmu o północy, na placu przed marketem.

- Nie, bo nie! - charczało rozrusznikiem, mrugając światłami i odcinając paliwo.

- A jednak, trzy do zera - powiedziałem zaraz z rana gdy tylko odczytałem SMS-a od Syna.

- A mówiłeś, że więcej nie będzie.

- Myliłem się – odpowiedziałem podziwiając się zarazem, jak łatwo przyszło mi przyznać się do błędu - Już dzwonię do Starszego, niech nigdzie nie wyjeżdża bo w terenie grasuje „Prawo Serii”.

Starszy miał pracę na miejscu. Ulżyło mi

Następnego dnia, jak gdyby nigdy nic, zadziałał pilot i trzecie auto „zagadało”

Drugie po naprawie, zamykało drzwi i otwierało je na komendę.

Dobrze idzie – pomyślałem – wykręcając numer do mechanika w sprawie auta numer jeden.

Wtedy to usłyszałem to charakterystyczne pohukiwanie mechanika.

Okazało się, że żeby wspawać plecionkę trzeba wykręcić kolektor. Aby wykręcić kolektor trzeba rozkręcić układ kierowniczy.

- A jak już go rozkręcą to niech wymienią prawy drążek kierowniczy, co to miał luzy stwierdzone przy badaniu, jeszcze wiosną.

- Dojdą do tego jakieś gumy, łączniki. Może łożysko? Wszystko wyjdzie w trakcie roboty. Coś tam musiałem upalić bo się nie dało odkręcić. Teraz będę spawał.

- Mam tylko nadzieję, że na powitanie nie ściągniecie mi spodni przez głowę – powtórzyłem to od czego zacząłem pierwszą rozmowę.

Uciszałem w ten sposób swoje wątpliwości i pierwsze objawy paniki.

Może więc już dziś wieczorem, znany nam będzie poziom świątecznych prezentów.

A gdyby tak na Gwiazdkę kupić nowe auto? Nawet dzisiaj na pocztę otrzymałem stosownego maila, z zachętą do zakupu samochodów pewnej renomowanej firmy.

No co ? W końcu, każdemu wolno marzyć.

Nawet jest taka piosenka sprzed wojny - Każdemu wolno marzyć.

Że niby kochać? A cóż to za różnica?

I tylko dręczące jak zwykle pytanie. Skąd oni wiedzieli? Ci o maila oczywiście.

A jak się darzy to się darzy.

W atmosferze zmasowanej padaczki środków komunikacji, żona odebrała wiadomość, że oto teściowa wylądowała na SORze z dolegliwościami układu pokarmowego.

Nie muszę chyba opisywać atmosfery przygnębienia spowodowanego naszą komunikacyjną niemocą. Nie odważyłem się wyartykułować tego co pomyślałem.

A pomyślałem - cztery do zera

Że to bezczelność zaliczyć teściową do grupy pojazdów?

Dlaczego? Ona się tak dobrze prowadzi.