O rzeczach koniecznych

Zamiast siedzieć i tkwić w zadziwieniu, że oto jak co roku o tej porze, wywala się wszystko z szaf i szafek by całą ich zawartość po chwili wsadzić z powrotem tylko według innego porządku, wybrałem spacer. Spacer z psem. Zwierzaki zresztą łapa w łapę siedziały przy oknie, obserwując świat w nadziei na coś co może się zdarzyć.

Zdarzy się, spokojnie.

Zasznurowałem buty i założyłem wojskowa kurtkę. Wziąłem do ręki psią uprząż.
Kota trudno wyprowadzić, bo wiejski kot ma sobie tylko wiadome ścieżki.

Suka przestała już nerwowo reagować na widok czerwonych szelek i popuszczanej smyczy. Teraz traktuje to jako szansę na obwąchanie nowych paruset metrów kwadratowych łąki, ziemi onej czy betonowego chodnika. A jak jeszcze trafi się świeży kopiec kreci, to już szczęście jest pełne.

- Skąd się bierze u niej to kopanie? - zastanawia się żona – czyżby miała w rodzinie jakiegoś teriera?

- Każdy pies kopie, nawet te dogowate – odpowiedziałem mądrze, dopinając szelki.

Jeszcze tylko rękawiczki i do zobaczenia za jakiś czas.

Kiedy zamknęła się za nami bramka i nie słyszałem już szczęku porcelany, poczułem ulgę. Mogłem nastawić się wyłącznie na odbiór przyrody.

Tak prawdę powiedziawszy, to bez psa nikt by mi nie kazał samotnie szwendać się po wertepach, nierównych łąkach i wałach wiślanych. Nawet świąteczne porządki nie byłyby pretekstem, tym bardziej powodem.

Wały wiślane od dawna działały na moją wyobraźnię. A tu do pracy autem, po pracy autem i chociaż ciekawość podpowiadała pojedyncze ścieżki, rozum tłumił ochotę w zarodku.

A tu  choćby aa stara chałupa z początków ubiegłego wieku.

Stoi w sadzie całkiem niedaleko naszego domu.

Za rok dwa lub trzy zawali się dach i o wszystko upomni się ziemia rodzicielka. Przyroda jest w tej kwestii bezwzględna.

- A gdyby tak wyremontować? - myśl taka pojawiła się już za pierwszym razem gdy widziałem ją z daleka. Doświadczenia ze starymi chałupami przecież mam.

- Korzyści byłyby ewidentne – kontynuowałem wywód w obecności żony - Przede wszystkim w porównaniu z Gorcami, mocno zaoszczędzimy na benzynie. Tam nie trzeba jechać. Wystarczy spacer. A w razie potrzeby to po sól, chleb czy butelkę czegoś wzmacniającego, zawsze można skoczyć do domu.

- Nie wystarczy ci już remontów starych chałup - spytała lekko wystraszona małżonka.

No wiesz to tkwi ta we mnie. Ostatni stary dom remontowałem przez dwadzieścia lat. Weszło mi to w krew. Reparare necesse est.

Łacińska sentencja na podsumowanie dodaje bowiem mocy każdej, nawet głupiej wypowiedzi.

Pewnie, że głupotą byłby taki remont, o kosztach nawet nie wspominając. Ale te marzenia, marzenia są bezcenne.

Snując tak remontowe plany nawet nie zauważyłem jak znaleźliśmy się z drugiej strony wału przeciwpowodziowego.

Zawsze dziwiłem się dlaczego ludzie lokują się w pobliżu rzek nie bacząc na zagrożenia.

Teraz sam mieszkam w podobnym miejscu i chociaż miejscowi mówią, że najstarsi nie pamiętają by tu kiedyś wylało, czasem mnie ta bliskość rzeki niepokoi.

- Zawsze jest ten pierwszy raz – podpowiada mi doświadczenie.

­- Nie krakać ! Nie krakać ! - skarciłem rozum i zaraz nastawiłem się na radość z obcowania z przyrodą.

Jak tylko zszedłem z wału otoczyła mnie zieleń i brak śladów cywilizacji. Rozległe niekoszone łąki o wyrastających z nich, zasuszonych roślin o wysokości ponad półtora metra.

Trochę mi to przypomina tundrę.

Dlaczego przypomina? Tak mniej więcej ją sobie wyobrażam.

Starymi zarośniętymi koleinami które jednak śladami cywilizacji są, dotarliśmy do brzegu Wisły. Jakże inaczej wygląda tu  niż tam, dumnie obmywająca skały Wawelu.

Sztuczka ze stopniami wodnymi w mieście jest rzeczywiście trafiona. Tutaj brak jej tego dostojeństwa. Tak prosta i wiejska można by powiedzieć.

Rozważania na tema potęgi królowej rzek przerwał mi trzepot skrzydeł dzikich kaczek, które zwietrzyły nasza obecność.

Kilkadziesiąt ptaków z głośnym krzykiem zerwało się do lotu. Zaraz też pofrunęła druga i trzecia grupa. Potem nastąpiła ciszą i nad rzekę wrócił spokój.

Wycofaliśmy się znad wody, wracając w wygodne koleiny prowizorycznej drogi.

Suka chwyciła w pysk koniec smyczy by nim szarpać i patrzeć na mnie bardziej niż niemiłosiernie.

Był to nad wyraz czytelny przekaz, żeby psu podarować trochę wolności.

- Puszczę cię, puszczę jak zaczniesz odrobinę słuchać. Nie będę cię szukał po krzakach.

Suka zrezygnowała w końcu, przerzucając swoje zainteresowania z wolności na świeży kreci kopiec. Pozwoliłem jej na tę ciekawość, bo i ja sam nie byłem ciekaw postępów w porządkowania kuchni.

Prawie trzy kilometry w jedną stronę, tyle samo w drugą. To chyba całkiem przyzwoicie jak na urzędnika w całkiem średnim wieku ?

Szliśmy tak a mnie napełniała duma z tego, że sam, z własnej woli, na własnych nogach, z psem.

W pewnej chwili usłyszałem szum wodospadu.

Wodospad? Tu ? Góry potrafię zrozumieć ale pod Krakowem?

Szum wody nasilał się w miarę zbliżania się do rzeki.

Kiedy wyłoniliśmy się zza krzaków oczom naszym rzeczywiście ukazał się wodospad

Proszę bardzo, jest.
- Więc nie mówicie mi, że to jest niemożliwe - zdawała się mówić rzeka.

Wodospad stał się celem ale i kresem naszej włóczęgi. Potem już tylko powrót w jesienno-zimowym słońcu, do domu. Niespiesznie do domu

Suka jakby wyczuła moje intencje obwąchując co druki krzak i rozgrzebując co trochę świeży kopiec.

Minęliśmy wierzbę która jakiś drwal rozebrał z gałęzi.

Rozejrzałem się dokoła w nadziei, że namierzę jakąś traperską chatę z jakże modnym ostatnio drwalem w kraciastej koszuli.

Niestety nikogo nie było. Tylko wyobraźnia podpowiadała scenariusze rodem w filmów sensacyjnych lub horrorów.
Weszliśmy na wał. W oddali widać było maszyny wydobywcze żwirowni. Do domu już niedaleko.

Jeszcze tylko powrót koło starego domu i ponowna niepoprawna myśl o jego remoncie.

Bramka i drzwi. Suka rzuciła się na wodę a potem na posłanie.

- Coś ty temu psu zrobił że śpi jak zabity – spytała dwie godziny później żona.

Pozwoliłem sobie na luksus nie odpowiadania na to pytanie. Uśmiechnąłem się tylko szeroko.

W domu panowała już cisza wysprzątanego domu, a wokół roznosił się zapach drożdżowego ciasta

PS
Zdjęcia z telefonu nie grzeszą jakością. Przepraszam