Proszę się nie szarpać

Drzwi kodowane, proszę nie szarpać zadzwonić i cierpliwie czekać.

Kiedy zobaczyłem tę wywieszkę z drugiej strony szpitalnych drzwi, uśmiechnąłem się tylko delikatnie i tradycyjnie zrobiłem zdjęcie.

- Spójrz – powiedziałem - jaki życiowy napis.

- Dlaczego życiowy? Dla mnie kuriozalny

- A dla mnie właśnie życiowy bo zawiera całą jego filozofię

- A mianowicie?

- Że całe życie szukamy sposobu na życie czyli właśnie owego kodu. Najczęściej pozostaje nam zadzwonić i cierpliwie czekać. Zauważyłaś, że ja się nawet rzucać przestałem. I myślę, że to nie tylko nadciągająca starość.

- To się chyba nazywa zniechęcenie, albo zmęczenie. Mówiłam, że powinieneś iść na urlop.

- Urlop nie jest lekarstwem – oszukałem się po raz kolejny

Wizyta u lekarza i mało optymistyczna perspektywa, chociaż nie oznacza to beznadziei.

Trzeba tylko znowu liczyć na Bożą przychylność i okoliczności.

To co wydawało nam się wygranym pojedynkiem, okazało się zaledwie pierwszą jego połową. Na drugą nie mam na obecną chwilę pomysłu. Pozostaje tylko zakląć albo porzucać się w próżni.

Zaraz jednak swoje zniechęcenie kryję za rutynowymi czynnościami. Tylko hasło – Alleluja i do przodu już nie wywołuje u mnie gwałtownego zrywu.

Robię wszystko jak trzeba, bo tak trzeba. Tyle w tym temacie.

W sobotę uczestniczyliśmy z Małżonką w uroczystym otwarciu kancelarii. Był szampan z Szampanii i miłe słowa pod adresem Młodych, którzy rzucili się na głęboką wodę. Przy okazji sam usłyszałem wiele ciepłych słów w związku z remontem pomieszczeń które zrobiłem „tymi ręcami” co teraz niewprawnie klepią w laptopową klawiaturę.

Był to jakiś balans dla zdarzeń z pierwszej połowy dnia. Pewnie udało się uchwycić równowagę.

Nie ma się co dziwić, nikomu taka odrobina próżności nie zaszkodzi.

Strasznie zniszczyłem ręce przy tych remontach. Swoje dołożyła też praca w ogrodzie.

Kiedy podaję na przywitanie szorstką dłoń, tak trudno uwierzyć, że zawodowo zajmuję się kierowaniem zespołem ludzkim. Wygląda jakbym to ja był trybikiem w maszynie i to odpowiedzialnym za jej najprostsze działania czyli łopatę i miotłę.

A w ogrodzie namnożyło się prac i to nie tylko jak w tym wierszu

„Namnożyło się liści, że koszami wynosić, a trawa taka bujna aż się prosi by kosić”

Teściowa nie prosi tylko wykopuje i przekopuje cebulki. Ja likwiduję uprawy, jedna po drugiej.

Zerwałem z siatki misterną plątaninę liści dyni. Jak już kiedyś wspominałem, miała to być dynia ozdobna. Natura dyni i pszczół spowodowała, że na siatce zawisły dorodne ponad dziesięciokilogramowe osobniki.

Obdzieliłem nim kogo się dało a resztę ułożyłem przy wejściu do domu. 

Nie jestem tak wydajny jak mój sąsiad ale dynie też niczego sobie.

- Może się złamię i zrobię trochę do słoików – mówi żona, która zastanawia się jeszcze gdzie upchnąć dżem z winogron.

Wycięliśmy jedną starszą jabłoń z której już drugi rok nie mam żadnego pożytku i wiśnię która całkiem wlazła w śliwkę. Renkloda wygrała ten pojedynek.

Młody współdziałał przy wycinaniu jabłonki co mu się podobało i rozpoczął wertykulację trawnika co już zdecydowanie mniej przypadło mu do gustu.

Znów mam okazję by uprzedzić go, że życie nie składa się wyłącznie z własnych przyjemnych wyborów.

Pocięta na kawałki jabłoń sprowokował mnie do łapania za siekierę.

Duże kawałki pnia pękały po uderzeniu siekierą o pień orzecha.

- Do tego trzeba kupić firmową siekierę dobrego producenta – ocenił Młody.

- Nie świerzbi mnie w tyłek półtorej stówki – odpowiedziałem uderzając kolejnym kawałkiem który z głuchym hukiem poszczypał się na dwa kawałki.

Spojrzałem na obuch siekiery „Fabryka Narzędzi Sułkowice”. No proszę pamięta PRL a też działa.

Było już ciemno jak poskładałem na kupę porąbane kawałki drewna.

Rąbanie zaraz przypomniało mi o sobie gdy tylko siadłem w fotelu. To znaczy samo siadanie obyło się bez problemu, gorzej było wstać.

- Chyba następnym razem wezmę się za pana kręgosłup - powiedział rehabilitant, patrząc na moje niezdarne ruchy.

- Może kiedyś przy okazji – odpowiedziałem udając się do drugiego pokoju.

Tam bez świadków doprowadziłem się do wyprostowanej postawy. Ruszyłem dwa razy ramionami

- I gitara - powiedziałem słowami Ferdka Kiepskiego.

- Swoją drogą to może rzeczywiście kiedyś warto by trochę o siebie zadbać - podpowiadał mi rozsądny i zrównoważony jak na swój wiek umysł.

- Marudzisz – odpowiedziałem mu szybko, ale trochę zbyt głośno.

- Ja? - spytała żona

- Ja? - spytał rehabilitant.

- Ja - odpowiedziałem zgodnie z prawdą, ale żadne z nich nie chciało w to uwierzyć.