Posłowie

Po ostatnim wpisie i zapoznaniu się z komentarzami, gotów już byłem uwierzyć w to, że nie ma pięknej śmierci. A przecież patrząc tak szerzej to żeby dobrze pojąc zalety dnia niezbędna jest noc, aby docenić dobro musi dla równowagi istnieć zło i tak dalej i tak dalej.

Ponieważ wszystko jest względne, no może z wyjątkiem kary bezwzględnego pozbawienia wartości, to coraz bardziej skłaniam się na tej podstawie do stwierdzenia, że piękne śmierci istnieją.

Przypomniałem sobie właśnie opowiadanie mojego ojca, tak z początku lat siedemdziesiątych.

Jako aktywny związkowiec w czasach PRL-u zajmował się on organizowaniem wypoczynku strudzonych robotników i inteligencji pracującej miast i wsi. Organizował letnie kolonie dla ich latorośli oraz pomagał w zaopatrzeniu w jabłka, cebulę i ziemniaki na okres zimowy.

Do tego zestawu dołożyć trzeba uczestnictwo w ostatniej drodze pracownika, lub zakładowego emeryta. W tych obśmiewanych powszechnie czasach pamiętano i o tych którzy przeszli już całkiem na utrzymanie ZUS-u. Pokryte dzisiaj szyderstwem tamte goździki, rajstopy czy paczka kawy, mają się niczym super prezenty wobec totalnego zapomnienia, panującego obecnie.

Nie o związkach jednak mam zamiar pisać a o ostatnim pożegnaniu. Poza tym czas zostawia w pamięci tylko lepsze wspomnienia.

W taki jesienny, chłodny dzień udał się mój ojciec wraz przedstawicielem dyrekcji i dwiema wiązankami kwiatów, by towarzyszyć w ostatniej drodze Jana Karpowicza, betoniarza – zbrojarza jak wtedy nazywano pracę którą wykonywał.

Mały wiejski cmentarz oddalony był o jakieś piętnaście kilometrów od powiatowego miasta, niedaleko drewnianego kościółka, który z tej okazji był już wypełniony po brzegi.

Pan Jan był ofiarą nieszczęśliwego bo zakończonego skutkiem śmiertelnym, wypadku komunikacyjnego.

Msza, kondukt a potem złożenie trumny w piaszczystym, ziemnym grobie. Kiedy już uroczystość miała się zakończyć, a żałobnicy jeden po drugim udawali się do wdowy z kondolencjami, ojciec usłyszał szczere zawodzenie dobiegające spod gęstego czarnego welonu.

- Co za wstyd! Co za wstyd! - zawodziła wdowa – Żebyś Ty jeszcze wpadł pod jakiś elegancki zagraniczny samochód, a ciebie przejechała zwykła fura z gnojem. Co za wstyd!

Czyż bazując na tym podanym powyżej przykładzie, pomimo wszystko nie chcecie uznać, że śmierć Andrzeja Zauchy jest piękna? W każdym bądź razie wydaje się nieporównywalna w swojej estetyce.