Skojarzenia

Całę dekady temu ojciec mój wybrał się na przysięgę wojskową swojego chrześniaka.

Syn szwagierki i nasze, jedyne auto w rodzinie.

Ponieważ posiadałem już prawo jazdy, w moje to ręce scedował Ojciec transport, trzeźwość, a więc i w pewnym sensie odpowiedzialność.

Od zawsze, a zwłaszcza w PRL-u przysięgi wojskowe polegały na zakrapianej konsumpcji i takiemu też świętowaniu oddał się mój rodziciel, razem z rodzicami lekko jeszcze przestraszonego i wystrzyżonego prawie na łyso, nowego żołnierza Ludowego Wojska Polskiego.

- Za moich czasów to było wojsko – krążyło przy stolikach, tu i tam kombatanckie opowiadanie.

Ponieważ i świętowanie ma swój kres, zebrała się i nasza rodzina do powrotu. W pierwszej kolejności do samochodu zaparkowanego wiele przecznic od jednostki wojskowej.

Nieszczęśliwie mijana po drodze księgarnia wzbudziła żywe zainteresowanie mojego Ojca. Muszę tu podkreślić, że dumny jestem nawet po latach bo po konsumpcji Starszy skierował swe kroki do miejsca uduchowionego, a nie do jakiegoś osiedlowego spożywczaka z piwem.

W ramach zakupów dla duszy, ojciec nabył dwie pocztówki dźwiękowe z kolędami bo oto idą święta.

Rzeczywiście w miesiąc później nadeszły radosne i kolorowe Święta Wielkanocne.

Dlaczego szargam pamięć ojca?

Nie szargam, a wspominam z rozrzewnieniem, Ojciec z pewnością nie miałby nic przeciwko temu.

Poza tym, przypomniałem sobie o tym nieistotnym dla trwałości naszej rodziny zdarzeniu w dniu 11 listopada. To pewnie z okazji Święta Niepodległości, telewizja Polsat postanowił się dopasować tematycznie i wyemitowała film „Dzień Niepodległości”. 

Może i było w temacie, tyle ostatnio pisze się o tzw zielonych ludzikach w kontekście zagrożeń naszego kraju.

I to tyle.

Nie będzie patriotycznego zadęcia lub narzekania na warszawski marsz. Polityka potrafi bowiem zohydzić najpiękniejsza nawet ideę, ale świadomość tego mam od wielu lat. Trudno więc co roku od nowa dziwić się i oburzać.

Mogę być patriotą, ale nie według przygotowanych dla mnie gotowych wzorców.

Ja tak nie lubię zupy z torebek i gotowych zestawów przypraw. Stać mnie bowiem na indywidualne działania. A że sam? Trudno. Gdzieś tylko dobiega mnie ściszony głos barda:

Kto sam ten nasz największy wróg. A śpiewak także był sam...

Wszystkim się nie dogodzi, a już najtrudniej dogodzić własnej żonie.

Porzućcie pierwsze skojarzenia, nie będzie bowiem o seksie

Nie dalej niż wczoraj wieczorem, z sąsiedniego pokoju dobiegł mnie głos żony

- Nic nie piszesz na blogu ostatnio.

- No proszę, co za zmiana – odpowiedziałem szybko – A pamiętasz co było na początku?

Kiedy mój blog zaistniał w świadomości kilku osób, a kilka tysięcy zajrzało do niego poprzez główną stronę Onetu, złapałem wiatr w żagle. Siadałem wieczorami wygodnie w fotelu z laptopem na kolanach i składałem w zdania ciągi wyrazów.

- A mój mąż już w objęciach kochanki – mówiła z przekąsem moja żona – Jak zwykle.

Czułem się trochę jak człowiek który siedzi w Internecie kosztem własnej rodziny. Ileż to par rozpadło się z tego powodu.

W poczuciu takiego właśnie okradania rodziny podnosiłem prze jakiś czas pokrywę laptopa.

A potem spadły na mnie inne problemy.

Być może tylko jestem przewrażliwiony? A może zbyt dużo biorę do siebie?

Może, ale z tym cholernie trudno się żyje.

- Co za zmiana. W takim razie obiecuję, że się podciągnę. Jutro opublikuję tekst.

W nocy, suka kręciła się koło mojego łóżka, raz nawet liznęła moją dłoń. Kiedy podniosłem zaspaną głowę, popędziła w kierunku drzwi wejściowych. Niespiesznie wstałem i podszedłem do drzwi. Spytałem zaspanym głosem.

- Naprawdę chcesz wyjść?

Morda milczała ale duże czarne oczy wpatrzone we mnie zdawały się mówić

- To tylko po to żebyś miał jutro o czym napisać na blogu.

Hm. Myśli toto czy nie ? Bo jeśli tak to głupia sprawa – jak śpiewał kiedyś Jan Kaczmarek.