Wiejska samowystarczalność

Moją żona kocha się w rodzinnych obiadkach i wystarczy jej tylko impuls by włączać indukcję i wykładać blachę papierem do pieczenia. Nie inaczej było wczoraj, a prowokatorem okazał się Starszy syn, który pochwalił ciasto jabłkowe. Nowy przepis od pewnego czasu podbija nasze serca. To proste ciasto na kruchym spodzie na który wykłada się drobno skrojone kawałki jabłka, a całość zalewa się kisielem gotowanym na soku jabłkowym. Tak to przynajmniej zrozumiałem. Do całości powinno się podawać bita śmietanę ale tej rozpusty już sobie darowaliśmy. W końcu jest wiosna idzie lato i trzeba uważać na wszystkie zbędne kalorie. Uważać oczywiście w granicach zdrowego rozsądku. Argumentem który mnie bardziej przekonuje jest też to, że bez przesłodzonej śmietany można zjeść więcej jabłecznika.
Obiad był prawie samowystarczalny.
Przed południem pojawiła się sąsiadka, kobieta po osiemdziesiątce, ciągnąc za sobą świeże buraczki, nowe ziemniaczki i takież marchewki. Te ostatnie były grubości ołówków szkolnych.
Liczy się jednak świeżość warzyw i serce darczyńcy.
- Będzie botwinka - zdecydowała żona i botwinka była.
Jeżeli dorzucić do tego własną sałatę w dwóch postaciach, klasycznej i rukoli, to już rozpusta.
- Wieśniacze życie – powiedział Starszy przekładając na swój talerz porcję sałaty. A kiedy będą kurze udka z własnego wychowu?                                
- Prędzej przejdziemy na wegetarianizm – odparłem – Nie zatłukę żadnego zwierzaka, nawet w celach zbożnych czyli konsumpcyjnych.
- Tak tylko pytam. Swoją drogą to fajne są takie wiejskie wizyty. Idziesz do kogoś na kawę. po drodze pociągniesz za liść z buraka i prezent gotowy, trafiony i dający obdarowanemu kupę radości.
W mieście musisz odwiedzić sklep kosmetyczny
- Albo przynajmniej monopolowy – włączyła się do dyskusji teściowa, pewnie żeby zwrócić uwagę na to, że jej kieliszek w którym było różowe wino jest już pusty. Może chciała też pokazać, że choć jest tylko trochę młodsza od goszczącej wczoraj sąsiadki to jeszcze ho ho ho...
A jaki miałby być ten kieliszek jeżeli w środku tygodnia do konsumpcji użyliśmy delikatnie, jedną butelkę i to na pięć osób. Praca, samochód i w końcu rozsądek narzucają takie ograniczenia.
Jednak okazja do toastu była. W piątek Starszy obchodzi kolejne urodziny, żona poddana zostanie w tym samym dniu kolejnemu zabiegowi chirurgicznemu. Imprez nie da się połączyć chociaż byłoby śmiesznie, bo po znieczuleniu może opowiadać głodne kawałki.
Niedziel tez odpada. W niedzielę Młodzi lecą na wakacje. Pomimo tak napiętego terminarza,
wszystko udało się ogarnąć.
Z okazji Dnia Dziecka Młodzi dostali spóźnioną chociaż profesjonalną prawie deskę do prasowania.
- Ten fajny skądinąd prezent sugeruje nam chyba, że czas dorosnąć? - Nieco złośliwie skomentował Starszy. - Bardzo dobrze bo chcieliśmy dorosnąć już dawno, ale jakoś nie składało się z tym zakupem.
- Zawsze jednak pomogę przy firankach – zaoferowała się żona
- I ja pomogę - dodała teściowa – chociaż na takiej desce to się samo prasuje.
- A jak już tak o prezentach mowa. Przy porządkowaniu szafki w łazience okazało się, że mamy spory zapas soli do kąpieli. Może ktoś chce?
- Kingi? - spytała teściowa wyraźnie zainteresowana.
- Jak w Wieliczce to pewnie Kinga - uspokoiłem ją.
- A może Młodszemu przydadzą się takie sole do kąpieli? - podpowiedziała teściowa pozując na niezainteresowanie.
- Młodemu to bardziej przydałyby się sole trzeźwiące. Ostatnio miał taki cykl wypowiedzi, że klękajcie narody – podsumowałem złośliwie.
- To może jeszcze po kawałku jabłecznika? - żona zamknęła temat relacji rodzinnych, prowadzący zwykle na manowce.
Na sam koniec, korzystając z ładnej pogody rozegraliśmy rundkę ” Boule de petanque” czyli pograliśmy w kulki jak to się u nas mówi. Kiedyś kupiłem dwa komplety ciężkich, metalowych kul po likwidacji marketu w Niemczech, ale w Gorcach nijak nie mogliśmy rozegrać meczu. Na skośnych trawnikach i stromych dróżkach, kulki leciały gdzie chciały.
Teraz płasko i miło, aż się chce trafić świnkę. Świnka to ta mała kulka która jest celem dla większych. Jak to bywa zazwyczaj, wygrała Synowa która robiła to po raz pierwszy.

Zadzwoniliśmy do naszych Francuzów. Coś się poodwracało w klimacie bo u nich zimno i deszczowo. Uciekli więc przed pogodą do Maroka gdzie mój francuski brat częściej korzysta z dobrodziejstwa tagine niż narodowych kulek. U nas z kolei jak na południu Francji, aponoć w weekend ma być jeszcze bardziej. A więc czemu nie?
Tylko piszący te słowa miał niejakie wątpliwości. Tak przenika nas ta kultura gdy pogoda sprzyja.
Już teraz jak w Ameryce wokół słuchać warkot kosiarek do trawy, a wieczorem zewsząd grillowy dym. W tym przywłaszczaniu obcych wzorców jesteśmy całkiem dobrzy. Ponoć nasi są Mistrzami Świata w grillowaniu.
Nie można by tak po polsku, zagrać w klipy do tysiąca ? Chociaż ja sam nie wiem jak się w to gra?
Może rzeczywiście miał racje poeta i Polak ma w sobie coś z papugi Europy.
Pawia i papugi. Wyobrażacie sobie tę krzyżówkę ?
Dzisiaj rano rosa delikatnie siadła na trawie i krzewach, odsłaniając przed nami pajęczyny pracowicie tkane przez jakieś tutejsze pajączki. Cyprys wyglądał jakby nakryty firanką.

Czym prędzej zrobiłem zdjęcie, bo jak teściowa wpadnie w ogród to nic z romantyzmu pajęczyn się nie ostanie. Przy okazji pstryknąłem też pnące róże które sadziłem jesienią. Udało mi się i z kolorem i kształtem. A jaki zapach. Zawsze gdy tam przechodzę, zatrzymają mnie na chwilę.

Po drodze do pracy, zaraz za domem, pogoniłem zająca który niespiesznie umknął spod kół samochodu. Zatrzymałem się na chwilę i wtedy zauważyłem, że nastała pora maków.
Czerwone, dorodne i jak stwierdzam, najładniej obrosły rogi pół czyli miejsca gdzie z reguły porzuca się chwasty i inne nieużytki.
A w końcu mak to chwast, czy ważny element naszej tradycji i historii, co nadaje mu odrobiny szlachetności?

Politycy będą w tej sprawie podzieleni, ale ja wolałbym zapytać botaników.
W tych rozważaniach tkwiąc po uszy, minąłem ogrodzenie firmy. Zaczął się kolejny dzień z reszty mojego pracowitego, zawodowego życia.