O roli zdjęć i pewnej dziury w lesie

Rodzinne albumy ze zdjęciami to teraz styl vintage. Nowoczesne zdjęcia w dużej rozdzielczości trzyma się na dysku, lub na karcie pamięci aparatu. Osiem, dziesięć czy dwadzieścia megapikseli, podczas gdy do wykonania zdjęcia w formacie 10 x 15 wystarczy tych megapikseli ze dwa.

Reszta to tylko szpan.

A samo oglądanie efektów nerwowego palca na spuście?

Nic mnie tak nie wkurza jak oglądanie zdjęć za pomocą ekranu aparatu fotograficznego. Dodatkowo, brak ograniczeń zmusza do śledzenia dziesiątków podobnych do siebie ujęć, albo zdjęcia fantazyjnie podanej potrawy w jakiejś egzotycznej knajpie. Ja już nie wspominam o błędach w kompozycji zdjęcia zaburzenia proporcji czy fotografowaniu pod światło.

Wiem wiem emocje są najważniejsze.

Kiedyś gdy do dyspozycji mieliśmy tylko trzydzieści sześć klatek lub całe dwanaście w aparatach szeroko obrazkowych, każde naciśnięcie migawki musiało być przemyślane.

Pstrykało się w otoczeniu ludzi i rzeczy dla nas ważnych, po to by kiedyś za lat parę z rozrzewnieniem wspominać.

- A pamiętasz ten pomnik i tego Józia co siedział na tej figurze okrakiem – pyta żona?

- ???

- A żonę jego pamiętasz? Tęczowe bikini z Pewexu?

- A, ten co to jego żona była taką biuściastą blondyną – pyta rozkojarzony mąż który dotarł w końcu do sedna. Ale miała tyłek.

- Nie pochlebia mi twoja wybiórcza pamięć i nic niezwyczajnego nie zauważyłem w jej tyłku ale to oni.

- Ją jednak pamiętam, bardziej.

Z trudem ale wspomnienia ruszyły. Chodzi o to by wspomnienia były miłe a jakiego sortu są to już drugorzędne.

Zabytki, pomniki przyrody, lub w końcu ciekawe znaki i tablice.

Te początkowe z nazwą miejscowości jak np. Zimna Wódka czy Księża Wola.

Mam takie jedno zdjęcie z wycieczki motocyklowej po Francji. Stoję na nim pod tablicą z nazwą miejscowości CONDOM

Mnie to niezmiernie ucieszyło. Moją radość zadziwiła Francuzów. Dopiero przyjaciel wytłumaczył im, że to co w moim kraju nazywa się kondom we Francji popularnie nazywane jest capote.

Mam też zdjęcie tablicy postawionej przed kościołem. Napis brzmi o ile dobrze pamiętam deviationes (utrudnienia ale też odchylenia) co kontrastuje z widokiem drzwi od kruchty. Dopiero obecnie dochodzi do mnie, że pstrykając zdjęcie nie miałem wystarczającej wiedzy w temacie. Poza barkiem znajomości francuskiego oczywiście

Tablice informacyjne, że coś się nakazuje czego zabrania.

Technicznie ze względu na małą powierzchnię tablicy, trzeba zminimalizować treść.

Nie można na przykład napisać:

Prosimy nie defekować w rejonie środowiska naturalnego Lepus europaeus

i występowania Vaccinium myrtillus L w formie grupowej

Dużo prościej brzmi i wygląda tabliczka jaką znalazłem kilka dni temu w albumie znajomych.

Zakaz srania w lesie

Kiedy już obśmiałem się jak norka z dosadności tekstu, naszły mnie jednak głębsze refleksje.

Przecież gdyby takie tablice były częściej stosowane, a już w ogóle respektowane, to kładłoby to całą ideę harcerstwa. Przecież jej elementem jest i niech się skauci nie obrażają, owa specyficzna forma porannego kontaktu z naturą. Wiem to jako harcerz i instruktor. Ileż to ja się nakopałem dołów w leśnym podłożu.

No i co? - jak pytał Majkowski – No i w porządku tak wyrasta się na człowieka.