Mario o Mario jesteś moim niebem, jesteś moją ziemią

Maria.
Kiedy tylko oderwiemy się od tematu Bogurodzicy i wpłyniemy na neutralne wody rozważań takich sobie, zauważamy ile odmian i zdrobnień związanych z tym imieniem funkcjonuje w naszej codzienności.
Maja, Mania, Mari, Marika, Marychna, Marylka, Maryna, Marysia, Marysieńka. Każdy z nas obudzony w środku nocy, poda jeszcze kilka innych zdrobnień. Bo każdy na swoją Marię w życiu trafił. A niektórzy trafieni pozostają z nimi do krańca swych dni, a nawet nieco dłużej ( wliczając w to funeralną imprezę) 
Jana Marię Rokitę z tych rozważań oczywiście wyłączam. Choć to ciekawy przypadek Marii co to ma diabła za skórą
Po cóż to i na co? Te Marynie i Majeczki  albo Isie.
W jakim celu oprócz oczywiście tego, żeby nasza Maria była Marią wyjątkową a nie typową, bo nikt nie chce być typowy  a tym bardziej zwyczajny.
To jest cały system, zresztą bardzo użyteczny. Obserwując internet bo to świetne miejsce do wszelkich obserwacji, zauważyłem, że odmiany imion używa się w pewnym kontekście.
Nikt nie powie na przykład „profesor Maryśka Pawlikowska” jak nikt nie mówi profesor Jadźka Staniszkis. Tu mamy oficjalną Marię
W przedszkolnej grupie starszaków najlepiej zaśpiewała Marysia a nie Maria Kowalska. I tak dalej i tak dalej.
Ja do swojej sąsiadki mówię Marysiu, chyba, że jesteśmy po piwie albo dwóch wtedy zawsze mówię Maryśka. Gdybym tak ni z gruszki ni z pietruszki powiedział – Mario, to zaraz było by pytanie dlaczego tak oficjalnie ?I czy przypadkiem się nie gniewam.
A więc sytuacje.
Dla zobrazowania pewnych sytuacji przygotowałem przezrocza, jak na dobrą prezentację przystało
Mówimy - Przygoda z Marią

 

 Urządzamy zabawę z Maryśką
 

 A lody zamawiamy z Marychą

To ostatnie zdjęcie otrzymałem od moich francuskich przyjaciół jako pamiątkę z pobytu w Holandii. Resztę doszukałem sobie w Internecie.
A co z moją Marią?
Ciągła przygoda, od trzydziestu pięciu już prawie lat. Gdyby zaś liczyć nieformalny początek znajomości to robi się okrągłe trzydzieści siedem.
Właśnie przywiozłem ją do domu. Teraz tak szybko wypuszczają. Spięta metalowymi klamrami, bo chyba tam w Zakopanem szybko odkryli, że mają do czynienia z żelaznym charakterem. Razem z wypisem małżonka otrzymała urządzenie do wyciągania owych metalowych spinek. W resorcie zdrowia planują  przerzucić na pacjenta coraz większa liczbę różnych zabiegów. Może da się żyć dopóki sami nie będziemy składać kości w łupki i wycinać woreczków.
Zaraz, zaraz, widziałem już kiedyś automat z opatrunkami gipsowymi. Zrobiłem nawet zdjęcie tego cuda. Idzie w kierunku IKEI. Dostajesz lub kupujesz części, resztę robisz sam.
Żona  pomiędliła nieco, sterylny chyba woreczek i powiedziała
- Dostałam od Pana Doktora zestaw małego tapicera. Z tym zszywkami w plecach sama się czuję jak kozetka po renowacji.
- Ciekawe. Nikt tego jeszcze tak nie nazwał - doktor poruszył się wydarzeniem które przełamało codzienną rutynę ortopedy.
A ja jakby zaczynam rozumieć skąd wzięło się imię Kozeta ( Cosette). Czyżby aż tak pokrętna była jego etymologia.
- To Pan dzisiaj nie motorem - spytała pielęgniarka widząc mnie na korytarzu, bez skóry i bandany.
- Wie Pani, mam problem z wózkiem inwalidzkim. Nie wezmę na plecy, a po przeróbce na wózek boczny do motocykla jechałbym do Krakowa przez najbliższy tydzień.
Przyjęła wyjaśnienie z pełnym zrozumieniem.
Suka podeszła do powrotu żony z intensywnym machaniem ogona, a kota z pewnym dystansem. Póki co kot śpi u teściowej. Teściowa zaś z niekłamaną radością i ulgą. W końcu to ona siała największa panikę.
Oboje z teściową pilnujemy na zmianę by żona spokojnie przeżyła ten poszpitalny okres. Prośbą, groźbą, perswazją i obietnicami.
Właśnie nastraszyłem ją, żeby pod żadnym pozorem nie zbliżała się do mikrofalówki. Bo te spinki...
Z taką ilością metalowych spinek w plecach nie wiadomo co się stanie.
Strachy na lachy zdawały się mówić jej oczy