Wiatr w twarz

Tak.

Teściowa nie przestaje mnie zadziwiać. Kiedy w piątek po pracy siedzieliśmy przy stole i w ciszy ( co już mnie zaskoczyło) sączyliśmy herbatę z dużych porcelanowych kubków, zwróciła się do mnie z pytaniem

- To jedziesz jutro do żony w odwiedziny?

Pozytywnie odpowiedziałem na to retoryczne zdawało by się pytanie.

- To pewnie pojedziesz motorem ?

Spojrzałem na nią podejrzliwie. To ja się szykuję pół tygodnia, żeby niepostrzeżenie wrzucić temat środka transportu a tu proszę bardzo. Motorem?

- Motocyklem – poprawiłem teściową - Teraz nie mówi się już motor.

Odruchowo przerzuciłem dyskusję na tak zwane nazewnictwo.

- Pewnie że motocyklem, to jedyna taka okazja.

Dawno już uważałem, że martwię się na zapas.

Ba. Uważałem, że po prostu lubię się martwić i tu miałem jakby potwierdzenie tej tezy.

Właśnie w piątek kurier dowiózł mi paczkę z nowiutkim tłumikiem przelotowym. Zaraz też nie bacząc na to, że jestem w pracy owo chromowane cudo założyłem.

- Fajny ma pan motocykl – stwierdzali motocykliści – tylko ten dźwięk jakby ze skutera. Musi Pan to koniecznie zmienić.

Szanuję cudze doświadczenie więc zmieniłem.

Motocykl dostał niskiego basowego brzmienia, zgodnego z opisem na Allegro.

Tylko czy Policja podzieli moją radość z tego rasowego brzmienia? Może rzeczywiście trochę głośny, a może jestem tylko przewrażliwiony. Wyjdzie w praniu.

W sobotę z rana, zaraz po śniadaniu wyruszyłem w świat. Czarna skóra, czerwona bandana i w drogę. A trasę zaplanowałem następująco

Wieliczka – Dobczyce- Wiśniowa - Kasina Wielka – Mszana Dolna – Rabka – Skomielna – Nowy Targ – Zakopane.

W Nowym Targu zatrzymałem się na mała kawę, aby w doskonałej formie powitać żonę która jest świeżo po operacji. Tak też pojawiłem się w szpitalu, targając w lewej ręce kask motocyklowy.

Maria był zaskoczona ale widocznie zadowolona.

- Motocyklem? - Spytała nie widzieć dlaczego, bo anturaż mówił za mnie

- Motocyklem – odpowiedziałem jej grzecznie, a potem powtórzyłem jeszcze parę razy.

- Motocyklem – powtórzyłem w odpowiedzi salowej, pielęgniarce, lekarzowi i tej pani co nalewa zupę.

Zastałem żonę w dobrej kondycji i pozostawiłem po dwóch godzinach w mam nadzieję nie gorszej.

Komu w drogę temu czas.

W drodze powrotnej, jeszcze w Zakopanem zatrzymałem się by przepuścić góralskie wesele.

Dziesięć bryczek wypełnionych gośćmi w regionalnych ubraniach mignęło mi przed oczami. Wszystko było odświętne. Nawet konie pobłyskiwały wypastowanymi na czarno kopytami.

Uśmiechnąłem się do tego widoku, ponieważ sam w swoim mechanicznym rumaku zaczerniłem opony na elegancko przy okazji piątkowego mycia i polerowania.

No i proszę doszukałem się jakichś analogii.

Kiedy dojechałem do Poronina po którym to według wierszyka z podstawówki chodził Lenin, postanowiłem skręcić w prawo.

Nie ma już pomnika wodza rewolucji, w szkole nie uczą wiersza i tylko w mojej ( naszych?) starych już w miarę głowach tłucze się gdzieś po zakamarkach jeden albo ze dwa wersy

„Na małej stacji w wiosce Poronin, Gdy pociąg stanął wśród zgrzytu szyn, Wysiadł z wagonu ojciec, a po nim. Raźno wyskoczył na peron syn... ”

A to Julian Tuwim właśnie.

I mnie wiał w twarz wiatr, ale nie był to wiatr zmian. Ja tylko coraz bardziej czułem się człowiekiem drogi.

Zakopane – Poronin – Bukowina Tatrzańska – Białka Tatrzańska – Łopuszna – Krośnica – Ochotnica – Mszana Dolna – Wieliczka.

Z naprzeciwka pojawiały się pojedyncze motocykle lub ich całe stada. Machaliśmy sobie na powitanie, chociaż muszę przyznać, że mijałem też bufonowatych facetów na wypasionych motocyklach, którzy z wyższością patrzyli na wszystko i wszystkich dokoła.

Jak w życiu.

Odwiedziłem paru znajomych, wszędzie zatrzymując się na jedną bądź kilka chwil. Ot by wypić szklankę wody i powiedzieć, że u mnie wszystko w porządku.

Motocykl to jakby potwierdzał swoim niskim, basowym i nieco może głośnym warkotem.

Ta zorganizowana na szybko wycieczka zaczęła mi powoli wchodzić w nogi i gdy po raz ostatni zrobiłem sobie przystanek w Dobczycach, wydawało mi się, że już na powrót nie siądę na siodełko.

Siadłem jednak i po męsku dotrwałem do końca eskapady. Licznik pokazał, że przejechałem równo trzysta kilometrów.

Kiedy starłem musze truchło z szyby kasku i ramoneski wiedziałem, że to jest ten właściwy moment.

Otworzyłem lodówkę skąd wyciągnąłem i natychmiast otwierzyłem zimne piwo.

- I jak się jechało? – spytała teściowa

- Fantastycznie – odpowiedziałem

Pociągając łyk zimnego piwa, zacząłem snuć swoją opowieść.

I zdarzało się, co przyznam po dobroci, że czasami byłem w tej opowieści niczym wędkarz opisujący swoje ryby. Nikomu to chyba jednak nie przeszkadzało.

- Przyjdzie kosić w poniedziałek bo sobota już się kończy, a w niedzielę nie wypada.

Nie mogę bez końca mierzyć dni wyłącznie długością źdźbła trawy oraz terminarzem oprysków i podlewań.

Pęd i wiatr w twarz. Tylko podnieść osłonę kasku by poczuć.

Drogi i dróżki, które na chybił trafił wybierasz. Nie dbasz o mapę.

Telefon którego nie możesz w czasie jazdy odebrać. I dobrze.

Żeby tylko ten powiew w twarz nie stał się jakimś wiatrem zmian. I beze mnie tyle ich ostatnio wokół i wszystkie ponoć dobre.