Monotematycznie

Nie, tym razem nie będzie o seksie.

Od czasu gdy Starszy do spółki z małżonką kupili sobie psa, ich konto na Facebooku bardzo się zmieniło. Strona przybrała rudy kolor, dokładnie taki jakim umaszczone są setery irlandzkie. Mamy więc rude w bujnej zieloności buchającej wiosny, rude w szarości miasta, rude w pełnym słońcu jak i w półtonach spowodowanych cieniem.

Na moje uwagi na ten temat, nie kierowane oczywiście do syna ale do matki moich dzieci czyli uroczej małżonki otrzymałem natychmiastową i pewnie celną odpowiedź.

- A ty nas swojej stronie zamieszczasz zdjęcia motocykla. To co wy robicie to się nazywa dzielenie się pasją.

No i jak zaprzeczyć? Niech więc będzie i pasja.

W wolnych chwilach, po odrobieniu się w ogrodzie (czy takie odrobienie się jest w ogóle możliwe?) grzebię przy motocyklu. Wcześniej założyłem gmole osłaniające silnik i nogi, a teraz dołożyłem sakwy.

Sakwy wypatrzyłem na Allegro już w zimie i natychmiast kliknąłem „kup teraz”.

Kurier przywiózł za dwa dni, ale z montażem musiałem jednak zaczekać na cieplejsze dni.

Zaczekać, dobrze powiedzieć gdy ktoś napalony jak przysłowiowy już Arab na kurs pilotażu.

Przymierzyłem i zacząłem grzebać w sieci aby skrócić to oczekiwanie na wiosnę. Gdzieś na forum podejrzałem specjalne wsporniki. Tu muszę przyznać uczciwie, że machnąłem je razem ze współpracownikiem i to w czasie godzin pracy. Kolega pomalował je proszkowo a ja zamontowałem szybko i sprawnie, bo nad wyraz dobrze pasowały. 

Od tego czasu nie muszę już jeździć z plecakiem i nie przypominam żółwia pustynnego w dni słoneczne i błotnego podczas deszczu.

Motocykl zyskał tak zwanego sznytu i teraz mogę spokojnie machać mijanym motocyklistom.

Oni też machają, co mi się niezmiennie bardzo podoba.

Pakuję więc w te sakwy kanapki do pracy, dokładając tabletki na obniżenie poziomu cukru i landrynki gdyby to obniżenie aż nazbyt się udało. Drobne zakupy też zwiozłem tym sposobem do domu.

Dlaczego uparłem się motocykl?

Bo krakowski ZIKiT wziął się ze remonty tak dynamicznie, że droga do pracy która zwykle zajmowała mi kwadrans w tej chwili dobija do godziny. Motocyklem wjeżdżam pomiędzy stojące samochody i zachowując ostrożność pcham się do przodu.

Czytałem wyjaśnienia policji, że to zupełnie zgodne z przepisami.

Sympatyczni kierowcy albo ustawiają się tak, że pozostawiają wolny pas środkiem albo usuwają się gdy widzą motocykl w lusterku.

Żeby jednak nie było tak idealnie bo każdy ideał prowadzi kiedyś do mdłości są i tacy którzy za cel stawiają sobie właśnie takich gestów nie wykonywać.

- Ja stoję stój i ty palancie.

Tylko, że żaden samochód nie ruszy szybciej od motocykla. Na odrobinie grzeczności strat więc żadnych nie ma.

Przepraszam, wczoraj jeden „Jaguar” postanowił mi coś udowodnić. Wychodzi na to, że facet tym samochodem leczy chyba jakieś swoje kompleksy. Przecież za kolejne dwieście metrów to on zrobi ze mną co zechce.

Jako że nie tylko pracą człowiek żyje, dałem się namówić na jazdę w wydaniu towarzyskim.

W niedzielę wieczorem wybrałem się na spacer po Krakowie.

Miałem trochę oporów bo wobec mojego 125 ccm kolega postawił swoje Kawasaki 500 ccm. Okazuje się jednak, że będąc mężem i ojcem w pewnym wieku, nie trzeba koniecznie grzać ile fabryka dała.

Mówię oczywiście za Kawasaki bo mój silnik trochę się zdyszał.

Udało się pogodzić wodę z ogniem i już jesteśmy umówieni na kolejny rajd po Krakowie lub okolicach.

Na pierwszy raz wylądowaliśmy w Kryspinowie, dawnej kopalni piasku zamienionej już dawno na kąpielisko dla mieszkańców Krakowa.

Coś w tej masie stojącej wody musi być bo rowerem też jeździłem włąśnie do Kryspinowa.

Tylko Młody coś z lekka kpiąco uśmiecha się pod nosem gdy słyszy o tej mojej wyprawie.

On proponował inny kierunek, albo cel wyprawy. Wytłumaczyłem mu jednak, że oglądać takie panie to na Szlak jeździłem jeszcze maluchem, a było to wiele bo ze trzydzieści lat temu.

No cóż, każdy wiek ma swoje prawa, pewne rzeczy zaś z biegiem czasu tracą na atrakcyjności.

Boże, jakie doświadczenie życiowe przez mnie przemawia.

Młody oczywiście żartował chcąc mnie wkręcić, ale czujność prawie jak w KGB pomogła by nie dać się wpuścić w kanał.

Szybkie piwko po powrocie, nalewka dla żony i opis trasy.

Weekend odszedł do historii. Przed nami kolejny.

No i dobrze, chociaż zepsuł mi się dekoder telewizji satelitarnej i musiałem dokonać jego wymiany.

Sama wymiana, chociaż okupiona 1,5 godzinnym czekaniem w kolejce, to małe piwo wobec późniejszych kontaktów z infolinią.

- Wciśnij jeden, wciśnij trzy, podaj numer karty..... twój numer nie został rozpoznany, powtórz procedurę. A w międzyczasie nachalna reklama nowych kanałów.

Kiedy już ten główny zadziałał, inne dekodery odmówiły współpracy z nowym. I ta sama procedura

Wciśnij jeden, wciśnij trzy podaj numer karty..... twój numer nie został rozpoznany, powtórz procedurę. A w międzyczasie nachalna reklama nowych kanałów.

Udało się co jest dobrym prognostykiem na kolejny ponoć deszczowy weekend.

No właśnie niebo się chmurzy, motocykl stoi pod wiatą, ale jakoś trzeba nim będzie wrócić do domu.

Odwagi Antoni, nie jesteś z cukru – dodaję sobie otuchy.

Bo przecież, nawet w całej górze plusów jakiś minus musi się zdarzyć. Albo „plus ujemny” jak mawiał były prezydent.