Dwie minuty

  Popłynęliśmy w niedzielne popołudnie w rodzinnej dyskusji. Wypłynęliśmy tak daleko, że aż straciliśmy z oczu suchy ląd. Wszystko zaś zaczęło się od tego, że moja żona zażyczyła sobie w pewnym momencie:
- A po śmierci chcę być skremowana i pamiętajcie dzieci bo na was spocznie ten obowiązek
- Mamusia w ten sposób dała do zrozumienia, że w chwili jej śmierci już mnie nie będzie wśród żywych – zauważyłem.
- Ja wcale tak nie uważam.
- Jak to nie? W innym wypadku mówiłabyś to do mnie, bo byłby to przede wszystkim mój obowiązek. A ja się jeszcze nieźle czuję. Chociaż czuję w kościach sobotnie trudy malowania pokoju. Prawdą jest natomiast to, że nigdy nie wiadomo komu z brzegu.
- Mama chciałaby żeby rozsypać ją w lesie w Gorcach, tak gdzie leży nasz pierwszy bokser – popisał się pamięcią Młodszy. Popisał się pamięcią i jakby sugerował, że w razie czego szast prast wszystko załatwi błyskawicznie.
- Widok z tamtej polanki na Gorce i Pieniny jest powalający – pochwaliłem wybór żony - W chwili gdy zmienią się przepisy, też chciałbym by rozsypać moje prochy gdzieś w górach i biorąc pod uwagę życzenia żony to można by powiedzieć, że będziemy leżeć koło siebie bo w jednym paśmie górskim.
Człowiek żyje tak długo jak długo trwa pamięć o nim, ale nie taka jak w wydaniu mojej znajomej która powiedziała kiedyś
- Idzie listopad i trzeba znowu czyścić tę kurewską płytę granitową.
Tych wysiłków i tego nastawienia chciałbym dzieciom oszczędzić.
- To nie można rozsypać?
- Póki co lobby firm pogrzebowych trzyma się mocno i rozsypanie traktowane być może jako profanacja zwłok co znaczy, że jest na to paragraf.
- Jak dołożyć do tego jeszcze lobby kościelne – stwierdził Młody – to czarno to widzę. A propos czarnych.
- A więc póki co, trzeba brać po uwagę plan B - podsunąłem
I zaczęły się opowieści z mchu i paproci o tym jakie elementy mogą wzbogacić ceremonię.
- Żadnych łez na moim pogrzebie - ostrzegała żona i chcę żeby było wesoło.
- Wesoło i oszczędnie – zaproponowałem. Faceci w pewnym wieku tak już mają
- Zamiast melexa położymy urnę na czerwonej aksamitnej poduszce a poduszkę na twoim wózku. Wózek będzie popychał pracownik firmy pogrzebowej w białych rękawiczkach.
- A muzyka jaka ma być? - Spytał Młody jakby gotów był już przygotować oprawę muzyczną.
Widząc zdziwienie na twarzy Dziewczyny towarzyszącej Młodemu (która zna nas już z wielu wygłupów, ale w dalszym ciągu się do nich nie przyzwyczaiła) zakończyłem dyskusję
- My popchamy ten wózek, ale póki co nie lecę jeszcze do sklepu po białe rękawiczki. Ty też nie kompletuj muzyki, bo moje ręce może spuchną, albo schudną. Ty do tego czasu usłyszysz z pewnością wiele jeszcze nowych i atrakcyjnych utworów. Poza tym gdybym miał tego nie dożyć, to pieniądze na zakup rękawiczek byłyby jak psu w dupę.
Uff udało się wrócić z pełnego morza i w miarę bezpiecznie zacumować przy brzegu.
A kiedy wydawało mi się, że tematy funeralne mam za sobą zobaczyłem taki tekst w necie.
„Trumny składane w dwie minuty to brak szacunku dla śmierci? Chcą bojkotu ich producenta”
No jasne jak w IKEI, otrzymuje się pakiet w skład którego wchodzą deski w wkręty do łączenia w wszystkiego w przyjazną drewnianą paczkę. Sam o tym kiedyś myślałem, ale sam też wystraszyłem się swojej fantazji. Znalazł się jednak ktoś kogo własne wizje nie przerażają, dodatkowo ma środki.
Ponoć skręcenie trumny trwa dla niewprawnego człowieka kilka minut. A przecież w obliczu śmierci, kiedy czas jako taki przestaje dla bohatera uroczystości mieć znaczenie. Można zamiast zwykłego rozpaczania zająć się czymś praktycznym z myślą o tym co właśnie odszedł.
Nie rozumiem tej rozpaczy, w sytuacji gdy według wiary przodków, porzucamy ten świat pełen wad i problemów by przekroczyć bramę do bytu doskonałego.
No tylko się cieszyć, a my boczymy się na imprezujące na grobach mniejszości.
Czy wytworna trumna za parę tysięcy złotych pomoże nam? A może ułatwi przejście na drugą stronę? Bo według deklarowanej przez większość z nas religii, co do istnienia tej drugiej strony nie ma wątpliwości.
Czy ważniejszy jest rozmiar i wysoki połysk trumny czy raczej technika przeżycia swojego życia? Skąd ja znam ten dylemat. No tak to rozważania kolejnego gościa z krótkim portfelem.
Komu więc przeszkadza pomysł tanich trumien do samodzielnego montażu?
Założyłem bowiem, że takie trumny będą tanie.
Producent mówi ( tu podeprę się artykułem )
- Dziś robimy 15 tys. trumien miesięcznie. Mój pomysł to robienie trumien jak samochodów. Taśmowa produkcja.
Takie podejście właściciela oburzyło Polską Izbę Pogrzebową.
Jej członkowie napisali list w którym potępiają tego typu działania i wzywają do bojkotu takich produktów.
"Traktowanie trumny jak zwykłego mebla lub szafy ze sklepu budowlanego dehumanizuje ceremonię pogrzebu i godzi w szacunek do osoby zmarłej" - piszą autorzy listu.
Producent słusznie proponuje abyśmy nie traktowali trumny jak symbolu religijnego.
Nie wszyscy są członkami Kościoła katolickiego, a wszyscy umrą i w trumnie będą pochowani.
Oprócz oczywiście tych co w urnie.
Innego zdania niż Polska Izba Pogrzebowa jest prezes Polskiego Stowarzyszenia Pogrzebowego
A więc jest i konkurencja w branży, O izbach nie słyszałem ale a o rozgrywkach pomiędzy samymi firmami czytałem już niejedno. Brzmi to niczym dobry kryminał.
Kliencie jak zwykle będą głosować butami czy raczej portfelami. Najważniejszy klient jak zwykle pozostanie milczący
Same komentarze do tekstu są równie ciekawe jak artykuł, chociaż sam czytam je niezmiernie rzadko.
~ Brak szacunku dla zmarłych? Tylko dla tych, co mają manię pompatycznych i wystawnych pogrzebów? I tak do piachu i tak do piachu...
~Jaki dobry pomysł :-) dawniej, na wsiach, trumnę dla zmarłego przygotowywali mężczyźni z rodziny: heblowali deski, zbijali. to była posługa oddana zmarłemu i dlaczego nie może tak być i teraz? poza wszystkim, te proste, drewniane trumny są - przynajmniej na zdjęciach - zwyczajnie ładne.
~Nie mogą głosować najbardziej zainteresowani. Możemy przypuszczać, że raczej im wszystko jedno, w przeciwieństwie do firm pogrzebowych i księdza, którzy na nagłym przypływie obojętności prawdziwych klientów chcą zarobić najwięcej.
Samoobsługa.
Jak tak dalej pójdzie to zakres samoobsługowej ostatniej posługi może się znacznie rozszerzyć.
Obawiam się jednak, że właściciele tych terenów dla ostatniego spoczynku do tego nie dopuszczą.
Samoobsługa. Wszystko już było, ponieważ w uszach pobrzmiewa mi piosenka Zespołu Reprezentacyjnego „Marcin Bieda” która jest polskim tłumaczeniem G.Brassensa dokonanym przez Jarosława Gugałę

Marcin ubogi, Marcin Bieda
Ziemię użyźniał cudzych pól

Żeby móc jeść swój chleb powszedni
Od wschodu słońca, aż po zmierzch
Od wschodu słońca, aż po zmierzch
Wciąż orał ziemię, pielił chwasty
Gdy tylko chciał ktoś, byle gdzie
….

Ostatnią dniówkę swą zarobił
Sam sobie własny kopiąc grób
Sam sobie własny kopiąc grób
Sam się pochował nic nie mówiąc
Nie było o czym mówić już

No to zabrało mi się na rozważania zasadnicze. Starzeję się, ale cały czas z dobrej strony trawy.

Marcin Bieda

cały artykuł