Ramoneska

 Chciałam ją mieć od dawna, chyba od czasu gdy po raz pierwszy zobaczyłem Marlona Brando w filmie Dziki. W przaśnej rzeczywistości PRL-u inne były priorytety. Budowaliśmy socjalizm na nic więcej nie było już czasu *

Chciałem też mieć prawo jazdy na motocykl ale przezorny sponsor obstawił mi tylko kategorię B.

- Nie będzie cię kusić – do dziś pamiętam te słowa mojego Ojca

A kusiło to fakt, najpierw był Komar.

Ojciec w chwili słabości ( dziś już nie pamiętam powodu tej słabości) złożył deklarację, że po zakończeniu podstawówki z nudnym piątkowym świadectwem (wtedy nie było jeszcze szóstek), stanę się posiadaczem popularnego Komarka. Z nauką nie miałem problemów tak więc już oczami wyobraźni widziałem siebie sunącego na tym modnym sprzęcie. Romet w modelu nr 3 wprowadził nawet stopki i kopkę zamiast pedałów którymi trzeba było zakręcić dla uruchomienia silnika. Wiedziałem, że moje akcje wzrosną. Mój wzrost strzeliłby do góry a dziewczyny, ech nawet nie chciałem sobie tego wyobrażać.

- Motocykl jako przedłużenie penisa – powie ktoś rozgarnięty i pewnie będzie miał rację.

Wtedy jednak nie znałem jeszcze tego określenia i nie posługiwałem się słowem „penis”.

Świadectwo było nudne a ja otrzymałem Komarka. Niby wszystko było w porządku ale poczułem się oszukany na tej transakcji, bowiem Komar nie był nowy. Ot przepchnęliśmy go między piwnicami, od sąsiadów do nas . Syn sąsiadów wyrósł z niego, albo po .prostu go zajeździł. Myślę że stało się jedno i drugie. Odkurzyłem czerwony bak na napisem Komar oczywiście bez wymarzonej trójki. Zaczął się czas grzebania w maszynie by dała chociaż ślad iskry i notoryczne suszenie świecy, którą zalewał benzyną podły gaźnik. I te pedały.

Laski nie rzuciły się na moje czarne od smaru i śmierdzące benzyną ręce. Kiedy zderzyłem marzenia z rzeczywistością było tak jak porównanie żony po czterdziestu latach małżeństwa z rozkładówką z Playboya.

Tym co się obrażą na takie porównanie powiem, że niepotrzebnie. Jest coś takiego co trzyma nas przy tej samej kobiecie od dwudziestu, trzydziestu czy czterdziestu lat i kredowy papier nawet z najbardziej kolorowym zdjęciem nie jest żadną alternatywą.

Ot marzenie. Jan Nowicki powiedział kiedyś, że marzeń nie należy spełniać bo życie staje się puste

a marzenie okazuje się być zwykłym zrealizowanym planem.

Ja jednak podjąłem kolejne próby.

Kiedy kupiliśmy dom w Gorcach a przez dach nie przeciekała już woda, zauważyłem małe terenowe motocykle które dość sprawnie poruszały się w górskim terenie.

Motocykle typu Trial dla których nie straszne były potoki, błoto skały i skałki.

- Kup sobie taki motocykl – powiedziała żona przełamując moje opory wewnętrzne.

Złamałem się i kupując popełniłem błąd mojego ojca. Ot genetyka.

Kupiłem motocykl w ramach skromnych środków finansowych a nie stanu technicznego i bardzo szybko dowiedziałem się, że dwudziestopięcioletni motocykl użytkowany w ekstremalnych warunkach to tak naprawdę kupa złomu, nawet gdy to jest Honda. 

Honda 250 TLR tak brzmiała jej pełna nazwa. Motocykl mistrzów świata w trialu w latach osiemdziesiątych, Jedyny chyba taki w Polsce, jak się wkrótce miało okazać.

Kiedy przyszło wymienić zawory, jeden ściągnięto mi z Wiednia a drugi z Tokio.

Sprzedałem go gdy ten typ rekreacji stał się zbyt popularny a zmotoryzowani idioci wjechali na szlaki turystyczne i do rezerwatów.

Nie bez znaczenia była tez ekonomia. Mógłbym powiedzieć tak

Kupiłem motocykl w moto komisie. Na części dołożyłem do niego ponad pięćdziesiąt procent kwoty która wydałem przy zakupie. Sprzedałem za połowę kwoty zakupu.

Chyba nie urodziłem się robienia wielkich biznesów – pomyślałem i zdecydowałem, że motocykl pozostanie moim niespełnionym marzeniem.

Gdzieś w starej chałupie w Gorcach pozostał tylko kask na którym znajomy z agencji reklamowej nalepił kiedyś napis „Wolf Rider” Napis to ukłon w stronę Starszego którego fascynowały wilki. Profil wilka znalazł się również na jego ramonesce ** wkrótce po tym gdy mu ją kupiliśmy.

Wtedy właśnie przypomniałem sobie o Brando. Marlon Brando wystąpił w filmie „Dziki” w 1954 roku. To ten film spopularyzował Brando jako aktora i ramoneski właśnie. Motocykle chyba już tego nie potrzebowały. 

A obok Marlona "Buntownik bez powodu" czyli James Dean.Doborowe towarzystwo 

Zdjęcie internet 

Też chciałem taką ramoneskę bo nagle ożyły marzenia z lat młodości. Nie idzie o te laski, bo ułożyłem sobie życie jak trzeba i to bez motocykla. O ten szum wiatru we włosach szło.

Dodatkowo, mój francuski przyjaciel co rusz podsyłał mi zdjęcia ze swoich motocyklowych eskapad a na kilka nawet mnie zabrał. Do dziś nie zapomnę chwil kiedy dosłownie żegnałem się z życiem.

Trochę to obce uczucie w moim poukładanym świecie bo raczej nigdy nie byłem ryzykantem.

To skąd te marzenia? - zapyta ktoś przeciętnie rozgarnięty.

Zycie czasami zaskakuje nas samych – odpowiem dyplomatycznie.

Potem minęło kilka lat i schudłem prawie czternaście kilogramów. Działo się to w tym samym roku w którym Starszy żenił się.

Na szafie w moim pokoju kurzył się motocyklowy kask który z niewiadomych powodów, kierowany zapewne impulsem, dołączyłem do sprzętów które wywiozłem w związku ze sprzedażą chałupy. Po co? Nie umiałem odpowiedzieć sam sobie na to pytanie. 

 Gdzieś tak z początkiem roku żona podarowała mi krótką czarną skórzaną kurtkę. Pasowała jak ulał.

- Ramoneska – nie kryłem zadowolenie

O ile kurtka pasowała na mnie jak ulał, nie komponowała się z rodzinnym autem osobowym.

No mógłbym w niej jeszcze iść do pubu na piwo z zgrywać kogoś kim nie jestem, ale to mi akurat jak to mówią – wisi.

Starszy kupił sobie motocykl a potem zrobił to Młodszy. Dwaj bracia, dwa różne podejścia do motoryzacji, chopper i ścigacz. Niezorientowanych informuję, że ramoneska nie pasuje do ścigacza.

Ja w dalszym ciągu pozostawałem w bermudzkim trójkącie niemocy. Bez prawa jazdy, bez motocykla, bez jasnych perspektyw. Nie widziałem siebie na skuterze o pojemności 50 ccm. Świst silniczka niczym z kosiarki żyłkowej i te nóżki zgrabnie razem jak u dziewczynki w katolickiej szkole. Bo prawdziwy facet powinien przecież czuć bak między nogami.

- Ech Tylko koni, tylko koni żal - zanuciłem smutno zamykając szafę na piętrze na długie trzy lata.

Tu pojawia się światełko w tunelu.

Kiedy wracaliśmy z Zakopanego po ostatnim turnusie rehabilitacyjnym, snuliśmy niespieszną rozmowę na różne, mniej lub bardziej ważne tematy.

- Wiesz – zacząłem trochę tajemniczo – znalazłem sobie komplet do ramoneski.

- Kompletem jest tylko motocykl - Maria w lot rozgryzła moje dochodzenie do tematu poprzez ogródek.

- No właśnie.

Szybko wyjaśniłem jej, że w myśl nowych uregulowań z prawem jazdy kat B można jeździć motocyklami o pojemności do 125 ccm.

Zawsze to trochę poważniej wygląda a nie kusi facetów w pewnym wieku. Rodzimy wytwórca w kooperacji z Chińczykami ( kto jednak teraz z nimi teraz nie kooperuje ?) wypuścił takie chopperowate modele jakby w sam raz dla mnie. Zbudowane z poszanowaniem mojego wzrostu i finansowych możliwości.

Finansowymi możliwościami nazywam kredyt który z większym czy mniejszym bólem. mogę spłacać przez pewien czas.

- Kup sobie – powiedziała natychmiast żona.

Uśmiechnąłem się tylko. Jestem w wieku w którym potrafię rozgrzać się do czerwoności marzeniem lub pomysłem ale i w takim, że potrafię te pomysły w sobie uspokoić. Dzięki Bogu jeszcze ich w sobie nie zabijam.

W ciągu dwóch następnych dni przemożne pragnienie posiadania motocykla zbladło trochę a ja przygotowałem sobie listę spraw ważniejszych, ba rzekłbym nawet priorytetowych.

Żona znając moje podejście do życia, zorganizowała koalicję składającą się z niej samej,. Teściowej i synów.

- Kup sobie motocykl - słyszałem po powrocie z pracy,.

- Przynajmniej zadzwoń i dowiedz się wszystkiego - żegnała mnie rano.

Po co? Ja wiedziałem już wszystko. Znalazłem sklep w którym ten właśnie model był w cenie prawie 25% niższej niż cena określona przez producenta.

- Sprzedaję po kosztach bo potrzebuję kasy – zapewniał mnie sprzedawca.

Cholera wszystko mi się składa jak pasjans Marszałkowi.

Cóż było robić, poddałem się i popłynąłem z prądem. Czyli wszystko po mojej myśli?

No nie do końca. Motocykl stoi na podjeździe a Bank przysłał mi SMS-a w którym zwracając się do mnie po imieniu, poinformował o przesłaniu blankietów wpłaty.

- W świecie motocykli wszyscy mówią do siebie po imieniu - wtajemniczył mnie Starszy. Rzeczywiście. 

A dalej?

Po pierwsze Młody zajechał skrzynię biegów swoim ścigaczu, a Starszy położył się na bok w czasie pokonywanie piaszczystego zakrętu. Jedynym sprawnym motocyklem jest mój, na którym ze względu na tak zwane docieranie silnika osiągam tak zawrotne szybkości, że jutro pojadę razem z żoną na jej specjalistycznym, elektrycznym skuterku.

No i tytułowa ramoneska dalej leży w szafie. Pomimo szczerej chęci nie potrafiłem jej wcisnąć na siebie gdy temperatura oscyluje wokół 35 stopni na plusie.

- Cierpliwość jest wymagana wszędzie – powiedziałem do siebie. W tym mam nawet spore doświadczenie. W czekaniu oczywiście a nie w mówieniu do siebie.

Cierpliwością musi się także wykazać mój rower. Stoi na uboczu a przędziorki utkały wokół niego sporą pajęczynę . Otulony niczym welonem czeka na lepsze czasy.

Spokojnie przyjdą, ja nie porzucam przyjaciół.

 - Chyba masz kryzys wieku – zdawał się mówić do mnie, prowokator na chromowanych szprychach

- A jeżeli nawet to co? - odpowiedziałem spokojnie - Tylko teraz górą jest ta odwieczna fascynacja. Mówię - odwieczna - bowiem zaczęła się u mnie jeszcze w zeszłym wieku.

Kiedy w niedzielę wróciłem do domu z kolejnej przejażdżki, zastałem Młodego który rzucał psu piłkę.

- Bawisz się z psem? - Spytałem życzliwie

- Ktoś musi. Tylko ja pozostałem po tym jak w domu objawił nam się Wielki Motocyklista.

W jego głosie wyczułem pewną złośliwość.

- Nie bój żaby i ty naprawisz tę cholerną skrzynię. W razie czego pożyczę ci swój, pod warunkiem, że potraktujesz go delikatnie.

Spojrzał na mnie takim dziwnym wzrokiem.

Pies przyniósł piłkę i skupił na sobie całą uwagę.

Właśnie znalazłem taki oto rysunek na blogu pod jakże wymownym tytułem Kryzys Wieku

Pasuje?

*) cytat z piosenki Andrzeja Garczarka – Kiedym stawił się
 

**) Ramoneska – ( Wikipedia) potoczna polska nazwa motocyklowej kurtki Perfecto, zaprojektowanej w 1928 roku przez Irvinga Schotta. Najpierw była stosowana tylko jako ubiór motocyklistów, potem na przełomie lat 60. i 70. stawała się powoli swoistą ikoną osób powiązanych z różnymi odmianami muzyki rockowej, zwłaszcza heavymetalowej, za sprawą zespołów takich, jak Black Sabbath. Istotny wpływ na jej popularyzację miało użycie modelu Perfecto 618 przez Marlona Brando w filmie Dziki (1954).
Kurtka ta charakteryzuje się kilkoma stałymi cechami: zawsze ma podwójne klapy z ćwiekami, przesunięty w bok zamek błyskawiczny i przyszyty pas do ściągania pół. Niektóre kurtki tego typu posiadają też zwiększoną liczbę kieszeni oraz naramienniki.
Nazwa kurtki „ramoneska” pochodzi od powstałego w 1974 zespołu punkrockowego Ramones, pod jego wpływem jeszcze bardziej się spopularyzowała nie tylko wśród osób powiązanych z muzyką rockową, hardrockową i heavymetalową (metalową ogólnie), ale także punkrockową. W Polsce ramoneska często stanowi ważną część ubioru tzw. „depeszowców”, czyli fanów zespołu Depeche Mode.