Z domu wyniosłem

Wychowano mnie w szacunku do chleba, gniazd bocianich i Boga.

Kolejność może i była inna, ale nie o kolejności spraw dzisiaj chciałem.

Wpojono we mnie norwidowskie tęsknoty, chociaż bocianie gniazda miałem na wyciągnięcie ręki. Tłum w kościele coraz wyraźniej śpiewał - Ojczyznę wolną racz nam wrócić Panie.

Ja z tym rosłem, wierząc, że tak być powinno, że inaczej być nie może. A przecież w tych czasach nieprzychylnych dla tradycyjnych wartości lansowano coś innego. Wtedy to ojciec uświadomił mi, że też mam serce po lewej stronie i ten element dołączył do swoistego domowego kodeksu.

Z szacunkiem całowałem chleb który przez nieuwagę spadł mi na podłogę. Wierzyłem, że dobry Pan Bóg to widzi i się gniewa. Czyściłem skórkę z kurzu zawiniętym końcem rękawa, bo jak to zrobię szybko to może Pan Bóg się nie zasmuci.

W czasie kiedy zachwyciłem się „Ciemną strona księżyca” Floydów już tego nie robiłem, ale nigdy nie żałowałem tego co pozostało we mnie z tamtego okresu.

Do dzisiaj nie wyrzucam czerstwego pieczywa, zapiekając do znudzenia to co zostało w chlebaku. W związku z tym zawsze dokonuję przemyślanych zakupów pieczywa.

W dalszym ciągu, z radością nasłuchuję bocianiego klekotu i zaraz gdy go usłyszę choć przez chwilę muszę  na nie spojrzeć. One odwzajemniają mi się tym, że przelatują nisko nad moim dachem jakby chciały powiedzieć – a popatrz sobie człowieku.

Ostatnio gapiłem się na nie wczoraj wieczorem.

Na koniec zostawiłem sobie Pana Boga. To zresztą typowe dla rodzaju ludzkiego, bo do kiedy sił wystarcza by można grzeszyć to robi się to z rozsmakowaniem. Kiedy jednak odejdą siły i zaczyna przyciskać nas do ziemi własny numer PESEL ( te dwie jego pierwsze cyfry są najcięższe) wyrzekamy się wszystkiego zajmując miejsce jak najbliżej Pańskiego stołu.

Zapominamy o wszelkich szaleństwach a nawet przekonujemy wszystkich, że nigdy ich nie uskutecznialiśmy.

Na co liczymy? Może na to samo co ja kiedy będąc smarkaczem ukradkiem podnosiłem upuszczona kromkę?

Na nieuwagę? Na słabą pamięć? W końcu Boga przedstawia się na zdjęciach jako siwobrodego starca.

A ja wierzę w to, że jeżeli Bóg istnieje to posiada doskonałą pamięć i taki sam zmysł orientacji, oraz podzielną uwagę. Liczę na Jego nieograniczone miłosierdzie, ale nie na sukces prób wciskania Mu ciemnoty, bo tego sam nie lubię najbardziej.

A jak jest? Jest tak jak każdy widzi. Kolorowe obrazki, różaniec wciśnięty w dłoń, elegancie religijne pustosłowie. Jeżeli ja widzę w tym fałsz, to co powiedzieć o Nim?

Nie piję teraz do polityków z tej czy tamtej opcji, bo w codziennym życiu znajdę wystarczająco dużo przykładów upychania symboli gdzie się tylko da.

Sam byłe świadkiem sytuacji kiedy jakiś ojciec kupował lampki przed cmentarzem

- To które wybrać ? - spytał synów

- Wszystko jedno, byle bez samolotu.

Tu młody puknął ręką w szklany pojemnik, udekorowany wizerunkiem Ukrzyżowanego.

Potem setki takich szkiełek wypełnia kosze na śmieci i w jakiś dziwny sposób nikomu nie rani tak zwanych uczuć religijnych.

Kiedyś tam w czasie budowy mojego kręgosłupa moralnego nie do pomyślenia było wyrzucić święty obrazek, bez względu na jego format. Te z babcinego pokoju wynosiło się do kościoła, a proboszcz chcąc czy nie chcąc, zagospodarował go w jakiś chrześcijański sposób.

Pamiętam opory babki przed wyrzuceniem święconych skorupek z wielkanocnych jajek.

Spalenie ich w piecu pozwalało jej na spokojne przyjęcie komunii w najbliższą po Wielkanocy niedzielę.

Wraz z rozwojem techniki a szczególnie poligrafii możliwości raczenia nas wizerunkiem Pana stały się nieograniczone.

Chrześcijańska prasa publikuje zdjęcia które podnoszą nakład, a potem te same zdjęcia wystają z kosza na śmieci.

- Przecież to tylko gazeta – odpowie ktoś gasząc moje obawy

- Ja się jednak dalej czuje z tym nieswojo. Taki atawizm

jakoś nie razi mnie tęcza na pewnym znanym placu, a razi mnie ochlapany fusami z kawy obrazek Miłosiernego.

Czy tylko ja jestem taki nadwrażliwy?

A tymczasem chrześcijańskie motywy wciska się we wszystkie możliwe sytuacje, jakby ktoś uważał, że zakryją one wszelkie obrosłe już w tradycję działania, nie mające żadnego uzasadnienia w religii.

W ostatnich dniach maja nasza młodziutka sąsiadka przystępowała do Pierwszej Komunii.

I było wszystko co przy takich okazjach być „powinno”

- Fryzura z długimi lokami

- sukienka której nie powstydziła by się i panna młoda,

- druga sukienka do przebrania na przyjęciu po

- oczywiście przyjęcie po, z ustalonym menu i listą gości

- imienne zaproszenia drukowane na śnieżnobiałych kartonikach

- tablet, rower i bliżej mi nie znana kwota w złotych.

Była też oczywiście pierwsza spowiedź i pierwsza komunia.

Każdy zaś wychodzący z przyjęcia, obdarowany został paczką ciast niczym na regularnym weselu. 

Tak oto paczka ciast stała się i naszym udziałem.

A mnie jak zwykle już się nie podoba i oczami wyobraźni widzę te wysmarowane kremem i jabłecznikiem pudełka wystające z kontenera.

Ja się nie czepiam jednej konkretnej rodziny. On byli przejęci i zestresowani swoją rolą i chcieli by wszystko było jak najlepiej. Niezmiernie było nam miło, że znaleźliśmy się na krótkiej liście gości.  Oni sami zaś są mili i uprzejmi.

Sąsiedzi skorzystali jedynie z obowiązującego obecnie szablonu i wybrali pakiet „absolutely must have”.

Bo przecież inne dzieci w klasie też tak mają, więc czemu nie dać tego  własnemu i kochanemu dziecku?

Pytam tylko o jedno, w jakim kierunku to zmierza i czy ten właśnie kierunek nie obraża przypadkiem moich uczuć.