Na swojską nutę

Trzy godziny. Tyle mniej więcej zajęła mi droga do Zakopanego. To dużo, ponieważ przy sprzyjających okolicznościach i co ważne z poszanowaniem przepisów drogowych można tę trasę pokonać w połowie tego czasu. Nie będę się wyzłośliwiał na ten temat, bo już to parę razy w tym miejscu zrobiłem.

Coraz mniej ludzi chętnych do pozostawienia kasy tylko dlatego, że ujmuje ich piórko w góralskim kapeluszu i zawodząca muzyka.

„Hej muzyka, górolska muzyka, hej cały świat obejde ej nima takiej nikaj”

Jednak tych co gotowi za to płacić jest jeszcze wystarczająco dużo by droga do stolicy polskich tatr tak bardzo się dłużyła.

Koniec. Sześć tygodni w szpitalu rehabilitacyjnym dobiegło końca i chociaż nie powiem, że minęło jak z bicza strzelił to zaryzykuję powiedzenie, że koniec wieńczy dzieło.

I znów jak poprzednio, ludzie dobrej woli zadbali o komfort wypoczynku mojej żony. Zabrali ją

w Dolinę Chochołowską, nad rwące górskie potoki czy w końcu na zatłoczone ponad miarę Krupówki. Taką wędrówkę z wózkiem trudno nazwać relaksem, to się nazywa wyzwanie, ba sport ekstremalny.

Machając na pożegnanie białemu personelowi, ruszyliśmy z drogę powrotną do domu via nasza była gorczańska wieś.

W Poroninie, którego nie zdobi już od lat pomnik wodza rewolucji, skręciliśmy na Bukowinę a potem przejechaliśmy Białkę Tatrzańską.

Zatrzymałem się przed jednym z licznych w tym rejonie stoisk z wyrobami regionalnym.

- Cego wcecie? - spytał sprzedawca świadom tego, że obsługa w języku regionalnym to połowa sukcesu sprzedaży.

- Szukam drewnianych kwiatków. Potrzebuje ze dwa, trzy takiej średniej wielkości. Macie?

- Pewnie że mamy - powiedział podtykając mi pod nos kolorowy kwiatek.

- Może i ja jestem za przeproszeniem ceper – powiedziałem dotykając płatków żółtego kwiatka, ale potrafię odróżnić filc od drewna.

- Te też pikne – próbował sprzedawca.

- Ale nie z drewna

- No to innych nimom powiedział zrezygnowanym głosem. Chyba, że te na łące, zwiędłe trochę.

- Za te też dziękuję, nie nadadzą mi się.

Po trzech kolejnych próbach odpuściłem sobie pytanie o kwiatki z drewna, bo wszędzie wywoływało do samo zdziwienie. Pozostaje mi Cepelia na Rynku Głównym, albo sobie sam wystrugam. Lepsze to niż struganie wariata z takimi potrzebami.

Białka Tatrzańska to teraz pensjonat na pensjonacie.

Ech gdzie te czasy jak prowadzałem tu z rączkę swoje małe pociechy?

Te nowe budowane są w tak zwanym góralskim stylu. Bale drewniane, Ozdoby wokół okien i drzwi wyrzeźbione w drewnie, blachodachówka z posypką co robi za gont, kute stalowe balkony i rzeczne kamienie w podmurówce. Wszystko, a nawet i więcej znaleźć można w takim domu. Słodka bardzo słodko i jakże nieprawdziwe. Willa na willi, dwór na dworze. A wystarczy obejrzeć stare zdjęcia z Podhala by mieć wyobraźnię jak góralskie gazdówki wyglądały kiedyś. Ba całkiem niedawno.

I mam nadzieję, że tego prawdziwego obrazu nikt ni z serca nie wydrze. Bo jeżdżę tam gdzie za możliwość oglądania piórka w góralskim kapeluszu płacić nie muszę.

Minęliśmy Białkę, Czerwone Skałki z których filmowy Janosik spoglądał dumnie na okolicę a potem jeszcze ze dwie czy trzy miejscowości by zameldować się na miejscu.

Dostaliśmy zaproszenie na ślub córki naszego byłego sąsiada.

Zaraz gdy tylko zmieniliśmy ubiór na ten bardziej oficjalny, przed domem byłego sąsiada pojawił się samochód Pana Młodego. Przyjechał po Młodą Pannę by powieść ją przed ołtarz. Niestety nie było to łatwe. Dom oddzielała prowizoryczna brama za którą część mieszkańców osiedla skryła się i nie zamierzała Panu Młodemu sprawy ułatwiać.

I chociaż wymachując ciupagą weselny wodzirej deklarował że „przywiedli to młodzieńca ze scyrego złota” to obrońcy pozostali niewzruszeni.

Kiedy argumenty nie trafiły do przekonania, zaczęły się targi.

W wiklinowym koszu pojawiały się butelki gorczańskiej okowity. Jedna, dwie, trzy. Tu nastąpiła próba wydania innej narzeczonej. Starej, brzydkiej i z tego co się zdążyłem zorientować wypełnionej po brzegi testosteronem.

Czwarta, piąta i szósta. Już sześć butelek stoi w koszyku podzwaniając szkłem w rytm zawadiackiej muzyki. Opór na bramie mięknie jak niechęć greckich polityków.

- Dorzućcie jeszcze co - zachęcali.

Osiem. Osiem butelek wypełniło koszyk i ta to szczęśliwa ósemka zdecydowała, że Panna Młoda pojawiła się przed domem.

Jeszcze tak każdy każdego ośpiewał na swój złośliwy sposób, bo to jedyna okazja by bezkarnie wytknąć coś upartemu sąsiadowi. PO wszystkim korowód samochodów ruszył w kierunku urokliwego drewnianego górskiego kościółka.

Rozpoczęła się ceremonia w kościele. Na chórze trzy młode dziewczyny i jeden chłopak ubrani w regionalne stroje brzdękali smętnie i nostalgicznie aby za chwilę wypełnić kościół radosną nutą wyczarowaną spod smyka.

Tylko ksiądz (pewnie) ściągnął z internetu zbyt długie kazanie, pogrążając w letarg zebranych gości. Wszak niejeden z nich coś tam już zaliczył.

A temat jaki ksiądz sobie wybrał był trudny. Opierając się na dramacie Karola Wojtyły – Przed sklepem jubilera – ruszył do wyjaśniania sensu małżeństwa.

Trudno i ja mam uraz do tej ambitnej sztuki. Być może zbyt ambitnej.

Młody kiedy był jeszcze w wieku szkolnym, dostał dwóję z religii za jak to powiedziała katechetka - zrzynanie z internetu.

Zdziwiłem się tej pałce bo przecież religia to nie polski a wypracowanie terminowo oddał. Cóż było robić, żeby nie ranić niczyich uczuć zadeklarowałem, że młody jeszcze raz podejdzie do tematu ale potem, wobec zdecydowanego oporu syna, sam napisałem wypracowanie.

I co ?

I dostał druga pałę bo Pani powiedziała, że znów zrzynał.

Na nic zdały się moje zapewnienia, że na pewno nie zrzynał. W końcu sam to pisałem bez ściągania z sieci chociaż parę tekstów na ten temat przeczytałem w celu przypomnienia.

Pani wiedziała lepiej, mnie pozostał wstyd przed Młodym który używał jeszcze nie raz argumentu pani od religii, oraz opinii, że sztuka jest zbyt elitarna jak na przeciętnie zmęczony dniem codziennym umysł.

Na twarzach zebranych odczytałem to samo uczucie, chyba że senność wyraża się tak samo.

Po mszy, Młodzi stanęli pod figurą i w tym miejscu przyjmowali gratulacje oraz koperty. W cieniu kamiennej bramy wiodącej do kościoła stały dziewczyny ze skrzypcami. Radosna muzyka wypełniała powietrze wokół weselników jak i tych ponad stuletnich lip ocieniających zabytkowy kościółek.

Wszystkim w jednakowy sposób ta stylistyka bardzo odpowiadała.

Goście udali się na na tańce i zawijańce z polędwicy i schabu, a wszyscy byli pewni, że danina złożona na „bramie” nie uszczupli gościnności rodziców Młodej Pary.

Przecież wiadomo nie od dziś, że gorzałki na góralskim weselu braknąć nie może.

Z przyczyn technicznych odmówiliśmy sobie podkręcenia nastrojów przy stole biesiadnym choć to bardzo miłe

Dla każdego jednak coś miłego się znalazło.

Dla Młodych ślub, dla gości wesele a nam niezwykłą radość przyniosła rozmowa z jednym z byłych sąsiadów.

- No jak tak Kazek, odwiedzasz nowych właścicieli Starej Chałupy?

- Nie byłem jeszcze i pewnie się nie wybiorę.

- A do nas zachodziłeś kiedy chciałeś. I na trzeźwo i na wódkę i po wódce.

- Bo wyście byli swoi – powiedział po chwili.

Chyba szukał dobrego słowa a „swoi” wydało mu się najlepszym.

Tośmy sobie zasłużyli po dwudziestu latach. Usłyszeć z ust górala, że jest się „swoim” będąc ceprem to nie takie fiu – bździu, to wyróżnienie bardzo rzadkie.

I jak wyróżnienie, przyjęliśmy je na piersi. To znaczy żona na piersi a ja na klatę.

Pozostało nam tylko wracać do domu. Puszyć mogliśmy się po drodze.

A w domu nawet suka pozostała na poziomie i nie pokazała tego to zwierzaki w takich sytuacjach mają w zwyczaju. Bez fochów i dystansu biegała wokół wózka, łasząc się do swojej pani.

Pani na Nowym Tarasie i przyległościach.

Taras podobał się. Obiekt odebrany, temat zamknięty.

Chociaż dodam jeszcze tylko, że w ramach cudowania dorobiłem zjazd dla żony a z resztek zbiłem skrzynki na pelargonie. Na tym moja fantazja skończyła się bo do dyspozycji pozostało mi tylko jakieś 15 cm deski. Chyba tylko na podstawkę pod gorący garnek.

Ooo, właśnie