Statystycznie idealny kochanek

Pisałem już kiedyś, że czytam kobiece magazyny
- Ze sto razy – usłyszę z pewnością po takim pytaniu.
W porządku. Informuje więc uprzejmie, że nic w tej kwestii mi się nie zmieniło, no być może czas. Tego ostatniego tradycyjnie już mi brakuje, bo dalej nie mogę się przekonać by zrobić wszystko ale po łebkach. Czasem coś tego czasu ukradnę i zachomikuję. Odstawiłam wtedy narzędzia na swoje miejsce i poświęcam się rozwojowi duchowemu, przeglądając na przykład prasę w Internecie. Co prawda różne programy a zwłaszcza jeden, próbują mi to darmowe przeglądanie ograniczyć, ale póki co darmowo korzystam.
Na kobiecych stronach gazety pl znalazłem artykuł pod tajemniczym tytułem „5 znaków, że on jest dobrym kochankiem”
Setki takich zestawień znajdują się w sieci ale to zestawienie nie przedkłada nad inne, pełne parametrów, skłonności do zabawek, upodobania do miłości francuskiej, hiszpańskiej i oczywiście brazylijskiej depilacji.
Wiadomo bowiem, że prawdziwy seks rodzi się w głowie.
Wokół głowy, kindersztuby oraz ogólnego obycia kręci się to zestawienie.
Czytam więc, że idealny kochanek jest: równocześnie prawdziwym dżentelmenem który szuka kontaktu fizycznego ale bez przesady. Takie „łapka w łapkę” wystarczy a jak się trafi coś innego w coś innego to też nie narzeka.
Nie jest też skończonym egoistą i nie spieszy się.
I prawi Ci komplementy, bo jest Tobą zachwycony
Dalej następuje rozszerzenie punktów co ja streszczę w dużym skrócie.
A więc gentleman w knajpie na pewno nie będzie chamem w łóżku. Nie złapie cię od razy za cycki ale weźmie dłoń w dłoń, pewnie złoży na nich róż swych ust a potem głęboko spojrzy ci w oczy. Na pożegnanie odgarnie Ci kosmyk włosów z głowy (a co z tymi z fryzurą na chłopczycę?)
Zaproponuje kino, ale wcześniej uzgodni z Tobą tytuł filmu , godzinę seansu i położenie kina. W łóżku rozwinie grę wstępną do maksimum. Zafiniszuje dopiero wtedy gdy ty ze trzy razy znajdziesz się na orbicie.
No i będzie ci niezmiernie wdzięczny gdy się w ogóle rozbierzesz.
Miękki taki w uszach wydaje mi się ten idealny według gazety kochanek.
Ponoć kobiety lubią być mile zaskakiwane ale ten ideał pyta o wszystko, zwalając sferę decyzyjną na biedną i dzielną zarazem polską kobietę.
Miałem sobie kiedyś za plus to, że potrafiłem kobietę zaskoczyć.
Stare czasy chociaż i dzisiaj potrafię zaskoczyć choć być może w innym kontekście.
Na co mi ta cała gazetowa wiedza? W moim wieku i rodzinnej sytuacji, przydatność jej jest taka sama jak korzyść wielbłąda z posiadania garbu w ZOO.
Wiem już o sobie wszystko lub prawie wszystko. Zna mnie też własna małżonka i ja też ją znam doskonale. Przy takim znawstwie problemu wystarczy naprawdę niewiele by uczynić sobie wspólne życie piekłem lub całkiem znośnym do przeżycia. Nie piszę celowo o raju bo to za słodkie, mdli a przy okazji mdłości można się porzygać.
Miarkę zestawienia przykładam do siebie w wieku szesnastu, osiemnastu czy dwudziestu kilku lat.
Tylko, że wtedy był PRL, czas czynów zrywów i wielkich budów. Sam osobiście wbiłem kilkaset razy łopatę na budowie Huty Katowice, co to miała być „Wszystkich hut królową”
Jak królewny traktowałem wtedy wszystkie kobiety na swej życiowej drodze. Dokładnie tak jak opisuje to gazeta. I co? i gówno można by rzec, gdyby nie chodziło o uczucie. Dziewczyny pozostawały obojętne na czar i elegancję które dużą szuflą rozsypywałem dokoła. Dla nich liczyło się bardziej metr osiemdziesiąt wzrostu, choćby wieńczyło je tylko trzydzieści deko rozsądku i głębszej myśli. U mnie z głębsza myślą nie było problemu, metr osiemdziesiąt pozostawało w sferze marzeń nawet gdy przy miarce stawałem na palcach.
Moje problemy zaczęły znikać jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zaraz wtedy gdy przestałem kobiety traktować jak księżniczki. Zrozumiałem, że odrobina egoizmu pomieszana z udawanym nawet brakiem zainteresowania i dosadnym językiem, potrafią zdziałać cuda.
Oczywiście poszedłem ze sobą na kompromis odchodząc od swych zasad tylko o krok, ale wierzcie mi, było warto.
Można mi wylać na łeb kubeł zimnej wody twierdząc, że tam w zestawieniu cech idzie o idealnego kochanka. Odpowiadam więc szybko - A któż z nas nie ma siebie za idealnego? Idealnego kochanka też, tylko ten przeszkadzający w rozwoju chroniczny brak okazji.
Pod względem okazji rzeczywiście z czasem zmieniło się wiele i z samczą zazdrością mogę powiedzieć, że wahadło wychyliło się mocno w drugą stronę.
Trzymając się swojej wersji, postanowiłem w dalszym ciągu zaskakiwać kobietę swojego życia choć w tej chwili to zaskakiwanie ma wymiar bardziej praktyczny.
Ostatnio zakładałem szalunki które następnie zalewałem własnoręcznie zrobionym betonem
- Skąd ty to umiesz ? - spytała zaskoczona żona.