O tym co tygrysy lubią najbardziej

Kto się nie lubi pochwalić?
Chyba tylko ci którzy stosują formę bardziej zawoalowaną i doprowadzają podstępem, sposobem i wszystkim czym się da do tego, że to inni ich chwalą;
Należę do tak zwanej grupy przeciętnej. Przeciętny intelekt, przeciętne wykształcenie i może tylko wzrost mniejszy niż przeciętny dlaczegóż mam więc tego nie uczynić?
Zaraz ktoś zarzuci mi stosowanie kokieterii, która również jest sposobem na pocieszanie i pochwalenie.
Nic z tych rzeczy. Taki po prostu jestem, a kompleksu wzrostu nie mam, przynajmniej już nie w tym wieku.
Ale żeby nie wychodziło plus minus na zero, każdy stara się być w czymś choćby odrobinę lepszy.
- Sprawdź się – wykorzystują to twórcy wszelkiej maści quizów i testów.
- Mam to w dupie - myślę sobie czytając zachęty.
No ale nie wszystko tam mam, bo musiałbym mieć największy tyłek na świecie.
Strzeż się Kim.
Ponieważ jak co roku nie zawiodły kasztany (pomimo robaka co je powszechnie toczy) i zakwitły w pierwszych dniach maja, nie było wyjścia matury musiały się rozpocząć
- Za naszych czasów to były matury – staram się unikać takich uogólnień, szczególnie jak na maturze pisało o tym, że spełniły się słowa poety o tym ażeby z gruzów Warszawy rósł żelbetonem socjalizm.
I chociaż wywaliłem ze sześć stron papieru kancelaryjnego , to, ani słowem nie zająknąłem się że w tym samym wierszu Broniewski chciał aby i Hejnał Mariacki szumiał czerwonym sztandarem.
Zanim ktoś powie że byłem na własne życzenie „ janczarem socjalizmu” odpowiem mu jednym słowem – nieprawda.
Prawda zaś była taka, że tak zwany wolny temat był jak worek do którego można było wrzucić cokolwiek. Jak się jeszcze do tego miało lekkie pióro które niwelowało braki w wiedzy o literaturze.
I co mi zostało z tych lat?
No właśnie, przy okazji matur na jednym z portali internetowych pojawiła się taka oto zachęta

Tyle wiemy o sobie ile nas sprawdzono – pamiętałem to jeszcze ze szkolnej edukacji.
A dlaczegóż to nie mogę sprawdzić sam siebie? Wziąłem się za test
Wynik zaskoczył mnie samego.

 

 Okazało się, że pomyliłem się w jednym pytaniu i to tylko w liczeniu. Źle policzyłem polskich noblistów i jeden mi gdzieś zginął. Czy mogę mieć jednak do siebie o to pretensję ?
W końcu napisałem już kiedyś, że moja natura humanisty z bólem przyjmowała wszelkie działania matematyczne.