Dwie strony medalu. Może nawet trzy

Lubię spacery z psem, ale o tym już wspominałem nie jeden raz.

Cieszę się przede wszystkim z tego, że nie należę do osobników z tak zwaną ciężka dupą i potrafię ją, zwłaszcza w weekendy podnieść i przetransportować nad Wisłę. Nie raz już zachwycałem się, że w trakcie spaceru odkrywamy z suką przyrodę która budzi się dożycia jak i tę która wystrzeliła już bujnie w promieniach wiosennego słońca.

W ostatnią niedzielę dane nam było obserwować sarnę, która długimi susami przemierzała stromy brzeg rzeki jakby za chwilę miała odbić się i poszybować na drugą jej stronę. Zwierzęta posiadają jednak w sobie dużą dawkę racjonalizmu lub jak kto woli instynkt i właściwie oceniają swoje możliwości. Sarna więc nie podjęła próby. Skoczyła gdzieś w bok i tyle ją widziałem. Do lotu zerwał się za to wypłoszony z wysokiej, suchej trawy bażant. Podjął się gwałtownego lotu i wyglądał przy tym jak przeładowany boeing. Chociaż czynił to niewprawnie, odskoczył na wystarczająca odległość by wylądować i spoglądając na mnie kpiąco pomyśleć

- Ty i tak nie potrafisz.

- Masz rację - pomyślałem z zazdrością w oczach.

Wszystko to zaś wokół zaprawione odrobiną wiatru który powoduje, że to wiosenne słońce opala nim zdążysz się zorientować. Mnie w każdym razie opala.

Gdzieś tam pracowicie przeleciał trzmiel i może to był nawet ten sam któremu otworzyłem okno by uwolnić go z pułapki okna w którą wpadł przez owadzią ciekawość

Wsi spokojna, wsi wesoła chciało by się powtórzyć za Kochanowskim, bo dalej już trudno cytować poetę ze względu na łamańce językowe stosowane w dawnej Polszcze.

Nim już całkiem spłoniecie z zazdrości, że oto tak beztrosko włóczę się z psem i mam przyrodę na wyciągnięcie ręki, otwieram słoiczek by łyżką dziegciu zaprawić stojącą przede mną beczkę miodu.

A jak mówi stare przysłowie - łyżka dziegciu potrafi zepsuć cała beczkę miodu

Pomiędzy mną a żwirownią znajdują się pola które nie są pokryte żądnym romantycznym kwieciem czy zbożem, tylko zwyczajnie obornikiem ale takie są prawa natury. Jest przecież napisane w Biblii „jest czas siewu i czas zbioru”. Z cyklem rolnym i Święta Księgą nie będę przecież dyskutował.

Dalej dom sąsiadów, jeszcze jakieś pole i ściana zieleni odgradzająca nas od terenu żwirowni.

Ktoś tę ścianę zaczął wycinać na dwie zmiany z jednej i drugiej strony małej rzeczki. O ile nie dziwię się właścicielom żwirowni dla których ważny jest rachunek ekonomiczny o tyle dziwę się sąsiadowi z domku koło żwirowni. On to pochwalił się pracami drwalskimi przy nabrzeżu małego potoku od naszej strony.

Na pytanie o powody wycinki, usłyszałem

- A jaki teraz jest fajny widok na wodę. Nie?

- Ja tam widzę jaskrawo żółty barak, skarpę z wysypanym gruzem i transportery do żwiru. Widać mamy zupełnie inne poczucie estetyki - skwitowałem to najbardziej delikatnym określeniem.

Mnie przecież potrafi zachwycić byle co, ale i to byle co ma też swoje wyraźnie zakreślone granice.

Wycinka odsłoniła za to brzeg rzeki stanowiący takie mini mokradła. Okazało się, że stał się on od jakiegoś czasu miejscem gdzie wywalano byle co. A to lodówkę, a to kawałki eternitu, a to stare opony jeszcze od Poloneza.

Nagły dostęp światła ukazał mizerię tych ludzkich zachowań

I tu określenie „ludzkie zachowanie” nabiera jak najbardziej negatywnego charakteru.

Jednak, jak to mówi sąsiad, widok na wodę jest fantastyczny.

Nie będę się już zapędzał w to miejsce, szkoda. Kogo jednak obchodzi dziwak, szwendający się z psem po mokradłach gdy tuż obok biegnie wygodna asfaltowa droga.

Pewnie poszedł coś wyrzucić.

Nie będę świecił oczami za nieswoje winy.

Kiedy zeszliśmy z wału przeciwpowodziowego, oczom naszym ukazała się panorama rzeki. Spowijał ją gęsty dym niczym w utworze Deep Purple „Smoke on the Water "  Pamiętacie jeszcze?

Nie było tu jednak nic rockowych klimatów, bo dym brał się od płonących łąk które jak co roku dymią z inicjatywy tych dla których tradycja to rzecz święta i pierwsza przed rozumem.

Stanąłem tylko na chwilę z jednej strony rzeki by spojrzeć jak szeroko rozlały się jęzory ognia.

Poniżej wału ujrzałem kolejne śmietnisko.

Przyjdzie woda i zabierze - zdają się myśleć niektórzy.

Ta postawa nie jest zarezerwowana dla jakiegoś konkretnego rejonu kraju. Tak samo robili dumni górale w Gorcach, chłopi w Małopolsce i zarozumiali mieszkańcy Cesarsko - Królewskiego miasta Krakowa. Jestem gotów postawić dolary przeciwko orzechom, że w innym częściach kraju jest podobnie.

Woda zabierze, bądź przyjdzie walec i wyrówna.

Pytanie tylko ile wytrzyma ziemia. Ta ziemia.

Nie, nie zapisałem się do wojujących ekologów. Oni też maja podniebienia w różnych kolorach.

Pytanie brzmi inaczej - dlaczego ja ganiam z plastikami do żółtego worka, z butelkami po winie do białego, a zupę w wczoraj wylewam do kompostu? Dlaczego potrafi mnie to cieszyć, bo wydaje mi się, że jestem w ten sposób lepszy. Chociaż trochę lepszy.

Spuszczane do małego potoku szambo pieni się i kotłuje wpadając do Wisły. Wiatr podrywa kawałki piany które zaraz ulatują do góry zgodnie z kierunkami podmuchów wiatru. I jest w tym coś (pomijając smrodek) takiego hollywoodzkiego, co wzbudziło moje zainteresowanie i ucieszyło mojego psa. Zainteresowanie rzecz jasna gorzkie, pies nie potrafił dokładniej określić.

A przecież taka piana to setki tysięcy mikro baniek mydlanych, połączonych w gigantyczne grona. 

Tymi dużymi pojedynczymi bańkami mydlanymi zachwycają się dzieci na krakowskim rynku, te na rzece bardzo denerwują.

To jak z metanem, który cieszy gotując wodę na herbatę w naszej kuchence lub irytuje w stajni gdy jest zasługa poczciwej krasuli. Czytałem że ten ze stajni dodatkowo szkodzi atmosferze.

Czyli wszystko ma swoje dwie strony medalu. Z doświadczenia wiem, że w niektórych przypadkach rzeczy mają cztery gęby niczym Światowid i każda jest inna.

- Zazdroszczę Wam tego spaceru – powiedziała na powitanie żona.

- Wszystko jest kwestią nastawienia - powiedziałem wymijająco - Dzisiaj nie ma czego.

Tylko suka była zadowolona bo w tych „pamiątkach” można było doszukać się tylu nowych i ciekawych zapachów.

Niektóre były naprawdę fantastyczne i śmierdziały tak intensywne.