A na horyzoncie pierwszy pokos, czyli odrobinę ambiwalentnie

Nie ma radości w rodzinie, ale jest równość. Teraz i pies i kot paradują po obejściu w obrożach. Suka w modela a la Pocahontas a kotka dźwiga wersję z brzęczącym dzwoneczkiem.

Ptasi sezon rozpoczął się na dobre i drania zaczęła znosić do domu pojedyncze ptaszki. W zeszłym roku też daliśmy wyraz naszej desperacji i założyliśmy obróżkę ale zgubiła ją gdzieś w krzakach. Teraz babcia własnoręcznie założyła ustrojstwo na kocią szyję i ta chodzi z kąta w kąt podzwaniając jak pokutująca dusza w piekle.

Trzeba być przygotowanym do tego dźwięku gdy usłyszy się go zaraz po nagłym przebudzeniu, powiedzmy o drugiej w nocy.

Z elastycznej kociej obróżki cieszy się i suka. Wymyśliła nawet taką zabawę, łapie zębami za obróżkę i ciągnie do siebie. Kot próbuje uciec, materiał się naciąga. W odpowiedniej chwili obróżka wypada spomiędzy zębów suki ( bądź jest przez nią świadomie puszczana) i kotka dostaje nagłego przyspieszenia. Prawie do dwóch G (nie mylić z punktem G).

Nic jednak brutalnego nie kryje się w tej zabawie bo już za chwilę Kota kręci się w okolicy psiego pyska. Może ona to lubi? Ech ta kobieca przewrotność.

Próbowałem interweniować w tych nierównych zwarciach, ale wtedy najpierw spogląda na mnie zdziwiony pies a potem równie zaskoczony kot.

W końcu nie muszę się narzucać ze swoją wizją współżycia międzygatunkowego.

Ponieważ suka od pierwszych miesięcy mieszkała z kotem, nabrała kilku typowo kocich zachowań.

Boki zrywam gdy kot broni się przed psem wyciągając w charakterystyczny sposób łapę. Za chwilę pies robi to samo w kierunku kota.

O mamlaniu w pysku myszy już wspominałem więc nie będę się powtarzał, szczególnie, że i dla mnie to widok kontrowersyjny.

A tak a propos miłości międzygatunkowej. Czytałem dzisiaj artykuł w Onecie zatytułowany „Potomkowie Yeti” *

Dotyczył on Zany - tajemniczego hominida nie będącego Homo sapiens, który żył we wsi Tchina na obszarach Abchazji w połowie XIX wieku.

„Oswojone stworzenie noszące cechy ludzkie i zwierzęce ponoć budziło strach i przerażenie. Miejscowi nazywali je Dziką Kobietą. Co najciekawsze, urodziła ona kilkoro dzieci. Potomkowie samicy "małpoluda" żyją do dziś w tamtym rejonie Abchazji i odznaczają się niezwykłymi cechami...

… Z ustaleń wynika, że olbrzymka zachodziła w ciążę przynajmniej pięć razy. Ojcami jej dzieci byli prawdopodobnie lokalni mężczyźni. Jak do tego dochodziło, lepiej nie pytać”

Ja też nie miałbym odwagi zapytać a wyobraźni, tu przyznaję, zaczyna mi brakować.

„ Badacz ustalił, że pierwsze dziecko zmarło, bo Zana obmyła je w zimnej wodzie strumienia. Później miejscowi odbierali jej kolejne noworodki. Wiadomo, że czwórka przeżyła.”

Nie odmówię sobie również zacytowania jednego z komentarzy znajdujących się pod tekstem

„~rozbawiony : Na całym świecie nikt nie spotkał yeti, ale Ruscy nie dość, że złapali to jeszcze wydymali skutecznie. Szacun.”

Od zawsze uważałem, że Rosjanie to twardzi ludzie. Teraz zauważam, że są twardsi niż przypuszczałem.

Na końcu podaję link do artykułu, ponieważ mnie samemu co chwilę wydaje się, że to mi się przyśniło, a tu jednak nie. Pewnie, że nie bo ustaliliśmy już, ja nie mam aż tak bujnej wyobraźni.

Ale, że nie jest jeszcze z moją wyobraźnią bardzo źle, zaprojektowałem i zrobiłem taki oto chodniczek do ogrodu.

Dziura w ziemi wybrzegowana listwami plastikowymi, zabezpieczona włókniną a wypełnienie stanowią pozostałe po poprzedniej właścicielce płyty w kształcie płaskich kamieni i żwir z miejscowej żwirowni.

Zdjęcie robiłem na świeżo. Jak zieleń wróci do stanu normalnego z pewnością będzie wyglądała lepiej. Żwir stanowią malutkie otoczaki w przedziale 8 - 16 mm po których suka wprost uwielbia ganiać. Żłobi przy tym łapami różne wgłębienia. Od czasu do czasu, niczym japoński ogrodnik, zamiatam i grabię kamyczki do odpowiedniego poziomu. Oni posypują ścieżki piaskiem, ale to i tak teraz nieistotne. Okazało się, że prócz wzrostu coś więcej łączy mnie z mieszkańcami Kraju Kwitnącej Wiśni.

We wszystkich pracach obowiązkowo pomaga mi suka, kopiąc, drapiąc bądź wyciągając kołki z ziemi. A kiedy nic nie robię, tylko siedzę i patrzę na ogrom tego co mnie czeka, ona zastyga

obok w pozycji sfinksa i staje się łatwym celem dla obiektywu.

Jak mam sfinksa w domu to po co mnie jechać do Hurgardy? (tu charakterystyczny niczym w reklamie gest falujących dłoni).

I nawet pasuje bo nie tylko Kopernik ale i Sfinks była kobietą. 

Patrzę na ogród z niepokojem ale i nadzieją. Jak tak dalej pójdzie to pierwsze koszenie wypadnie jeszcze przed długim weekendem.

Dlaczego z nadzieją? Bo piwo najlepiej smakuje mi po takim koszeniu

* http://strefatajemnic.onet.pl/extra/na-kaukazie-odkryto-potomkow-yeti/ezchg0