O próbach skazanych na niepowodzenie albo o eksperymentach prawie naukowych

- Memory five – powiedziałem do siebie, kiedy po wyszukaniu nazwiska nacisnąłem zieloną słuchawkę. Pamiętna scena z Killera przypomina mi się zawsze w tym samym momencie, w chwili wybierania numeru z listy. Powtarzanie wkoło tego zwrotu zaczęło już mnie samego nużyć, bo nikt inny z reguły nie słyszy mojego mruczenia pod nosem. Na ale cóż zrobić, kiedy przyzwyczajenia są naszą drugą naturą?
A gdyby tak pomyśleć o jakiejś grupie wsparcia, aby wyjść z nałogu powtarzania? - pomyślałem w tej samej chwili. Myśl która pojawiła się szybko, jeszcze szybciej uleciała w niebyt, bowiem po trzech sygnałach informujących mnie, że zadany numer jest wolny usłyszałem dobrze znany głos i to dokładnie ten, który w tej chwili chciałem usłyszeć.
- Cześć Janusz
- No witam w ten piękny piątkowy wieczór. Czymże mogę ci służyć?
- Tak sobie o tobie pomyślałem, bo kroi się małe pijaństwo a bez ciebie to z pewnością będzie takie jak powiedziałem czyli małe.
- Stary nic z tego. Dzisiaj u mnie tanie whisky i takoż tani gin lubuski.
- Pijesz gin? - spytałem zaskoczony. W pamięci miałem wydarzenie sprzed prawie trzydziestu lat, kiedy po jakichś hucznych imieninach wylądowaliśmy w Maximie.
Wbrew maksymalistycznej nazwie Maxim, bądź jak stało na szyldzie „Maxime” był zaadoptowaną na potrzeby knajpy suteryną. Bar, wysokie krzesła na których niepewnie siedziałem za sprawą bożej hojności. Nogi wisiały mi w powietrzu, majtając fantazyjnie w jedną i drugą stronę nie próbując nawet dostać do wykonanego zgodnie z jakąś normą podnóżka. W Maximie podawano też drinki. Aż i tylko. Nie można było zamówić zwykłego pół litra. Można było natomiast owe pół litra wysączyć przez słomkę razem z na przykład greckim sokiem Dodoni ( kto jeszcze pamięta?) i dwoma kostkami lodu do wysokiej szklanki. Dzisiaj już nie pamiętam, czy te dwie kostki to była jakaś norma, czy też jakaś oszczędność właścicieli? Ja z pewnością oszczędzałbym raczej sok lub alkohol. Ale ja tam nie wiem ja nie mam knajpy.
Kiedy już wdrapaliśmy się na owe barowe krzesła a ja poczułem luz dyndających nóg o czym nie omieszkałem poinformować kumpla, zebrałem się na jak najbardziej możliwy w danej sytuacji trzeźwy uśmiech i zapytałem
- Co nam Pani poleci?
- Proponuję gin z tonikiem
- O nie ! - wrzasnął Janusz – taki pijany to ja nie jestem.
Barmanka przez chwilę taksowała nas wzrokiem i powiedziała
- No tak, rzeczywiście. Proponuję więc wyborową z sokiem grejpfrutowym.
- No! to coś zupełnie innego.
Prawda jest taka, że po dwóch kolejnych drinkach nadawaliśmy się już do podania ginu z tonikiem, ale odezwał się w nas instynkt powrotny i ku radości współpasażerów autobusu linii 128 wróciliśmy do domu.
Janusz uśmiechnął się czego nie widziałem, ale znając go tyle lat przyjąłem za pewnik.
Jakby dla usprawiedliwienia dodał:
- Gin jest dla mojej dziewczyny. Moja Najdroższa i Najukochańsza Pani w zeszłym tygodniu trochę wypiła a potem przeleciała mnie tak, że mi aż bańki nosem poszły.
Tego wieczoru nie nadawałem się już do niczego, ale zaraz z rana sprawdziłem naklejkę. To był gin lubuski.
Profilaktycznie nabyłem analogiczną flaszeczkę na ten weekend. Z naukowego oczywiście punktu widzenia chcę sprawdzić czy to jakiś jednorazowy wyskok czy mamy do czynienia z prawem serii.
- No i jaką masz tezę ?
- Znasz mnie Antoni. Ja strachliwy nie jestem ale po tych trzydziestu wspólnych latach to z jednej strony cieszę się a z drugiej to aż mi ciarki po plecach biegają.
- Z przyjemności ? – spytałem naiwnie.
- Ze strachu przyjacielu, ze strachu. Jest jednak i tak dobrze, że nie trzeba jakiejś tam rozpałki gdy konar nie chce płonąć. Mój płonie chociaż jakby bardziej dostojnie, bez tego szczeniackiego narwania. Podsumowując, powiem po naszemu, Niech żyją ożralce
- Kto?
- No ci co lubią wypić, tak się u nas kiedyś mówiło.
- Oswój swój strach przed nieznanym chociaż już doświadczonym Januszku i może podejdź do tego romantycznie. Ponoć ryby i owoce morza są naturalnymi afrodyzjakami. Może podasz sushi?
- A kto by mi kurwa kazał jeść sushi ?
- No tak, to wyjaśnia wszystko. Zdaj się więc na swój instynkt, bo ja instynktownie wyczuwam, że w takich okolicznościach przyrody, nie przyjmiesz propozycji męskiego wypadu. Z tego co słyszę to nie jestem konkurencją, chociaż pamiętam, że i za moją sprawą puszczałeś kiedyś bańki nosem. Jakiś czas temu przy piwku opowiadałem dowcip o echu, pamiętasz?
- Dowcip do dzisiaj mnie śmieszy, ale poza tym masz rację. Nie po to zarzuciłem sieci, żeby teraz je tak sobie zostawić prawie pełne ryb i iść za Tobą. Sorry ale nie jesteś Dżizusem.
- Masz rację. Kiedy to ja miałem chrystusowe lata? Jakieś dwadzieścia pięć lat temu. Z wdzięcznością przyjmuję garść newsów z Twojej strony, a wszystko jak zwykle polane sosem z odrobiną szyderstwa. Znaczy się zdrowie dopisuje. Co zaś się tyczy jedzenia, bo sam wspomniałem o sosie, to ja w zeszłym tygodniu kulturalnie zjadłem rydze z patelni i wypiłem kilka kieliszków wina w towarzystwie teścia mojego starszego syna. Miałem większe ambicje, przynajmniej jeśli idzie o ilość wina. Planowałem nawet takie małe przegięcie, ale nie wyszło, no to sobie to przegięcie zaplanowałem na ten weekend. Rozumiem jednak, że nic z tego. Nie potępiam. Powiedz mi tylko co będzie jak z twoich planów nic nie wyjdzie?
- Spędzę tę noc w strefie internetowej ze szklaneczką wspomnianej whisky z colą. Obowiązkowo ze słuchawkami na uszach i może z Jimim Hendrixem, Deep Purplami albo AC/DC. A może i wszyscy i po kolei.
- Sam już nie wiem czego ci bardziej życzyć ?
Rozłączyłem się. 
Z wiekiem Janusz zrobił się mniej zdecydowany. Kiedyś nie pytał - "ociec prać?" ale czasy się zmieniają. lat nam nie ubywa.
Cholera, to już trzeci telefon i za każdym razem słyszę wymijające usprawiedliwienia. Preteksty, czasem i konkrety, a każdy na nie.
- A może nie umiesz puszczasz baniek nosem ? - Spytała mnie zaraz ciemna strona mojej natury czyli Yin
- Może tylko ty dopracowałeś się wyrozumiałej żony ? -  Podpowiedziało mi Yang
- Oj to, to – odpowiedziałem, bo Yang to wszyscy urodzeni w parzystych latach a więc i ja.
Poza tym Yang symbolizuje ogień lub wiatr a ja często potrafię się rozpalić i gadać na wiatr. 
A że z wiekiem nauczyłem się myśleć praktycznie pomimo wszystko, to mi się to Yin z Yangiem pomieszało, jak na tych popularnych symbolach