Historia na uszko a nawet na dwa

 

- Zmiany, zmiany, zmiany - myślę sobie oglądając aluminiową stolarkę, śmiałe kolory i podwieszane sufity pełne halogenowych lamp. Niech kto mówi co chce ale zmiana na lepsze jest wyraźnie widoczna. No choćby po tych detalach wyposażenia wnętrz, sal zabiegowych i recepcji.

Miało być rejestracji ale współczesne izby przyjęć stają się nowoczesne i eleganckie niczym recepcja Hiltona. Bogaty czuje się tu jak u siebie, biedny staje się jeszcze biedniejszy, a przez to bardziej spolegliwy i zgodny na proponowane warunki leczenia.

Termin badania? Komputery bez wstrętu i mrugnięcia ekranem rejestrują klientów, o przepraszam, pacjentów na badania za rok, dwa lub trzy.

- Za trzy lata na jedenastą trzydzieści, może być?

- A skąd ja wiem co będę robić za trzy lata przed południem ? – zdaje się mówić zbolała emerytka, ale nie tracąc rezonu uśmiecha się tylko.

- Czy ona tego dożyje ? - chciałem krzyknąć w kierunku pielęgniarki ale uśmiecham się tylko i milczę jak inni.

Życzę jej zdrowia bo cierpliwość przychodzi z wiekiem, albo z emerytura z ZUS-u.

No chyba, że biedaczka dostanie ataku, złamie coś lub zasłabnie na ulicy, wtedy zajmie się nią zespół szybkiego reagowania czyli Pogotowie Ratunkowe. Cały zespół z lekarzem lub ratownikiem medycznym na czele.

Zwożą takich do izby przyjęć i wprowadzają do gabinetu bez kolejki, ku przerażeniu tych co teraz siedzą w kolejce, a przedtem dzielnie dreptali pod zamkniętym jeszcze okienkiem od szóstej rano.

Tak więc po jednej stronie niskiej barierki czekają nieszczęśnicy z osobami towarzyszącymi, a po drugiej lekarze i pielęgniarki. Barierka w sposób wyraźny rozgranicza prawa, obowiązki i kompetencje.

Jeżeli pojawia się kolejka przywiezionych przez Pogotowie, lekarze podejmują już pierwsze działania na korytarzu przed samym wejściem do ambulatorium.

Wychodzi na to, że zapał nadal jest a słabe są jedynie możliwości techniczne.

Nie ma co wytykać tylko szpitali, przecież w kościołach z okazji świat też dokłada się konfesjonałów, żeby w miarę sprawnie przyjąć tych którzy chcą ukoić duszę. Nawet w przejściu czy pod wejściem na chór rezyduje śmiało rezyduje księżulo gotowy wysłuchać się w twój wkład w temat wierności w małżeństwie.

Dlaczego akurat przyszło mi do głowy porównanie szpitala do kościoła?

Bo z powodu stawianych naprędce konfesjonałów, niechcący można usłyszeć czy sąsiad z drugiego końca wsi zdradza żonę? Czy jego żona zaś uważa za grzech to czego on od niej mąż oczekuje w sypialni ? I takie tam, kto komu zaorał a kto bluzga od samego rana.

Będąc niechcący świadkiem takich rozważań, ewakuowałem się natychmiast na drugi koniec małego, drewnianego kościółka.

No to temat dla inspektora od ochrony danych osobowych, choć jak to mi powiedziała znajoma – niech się wstydzi ten co podsłuchuje.

No wstydzę się ale na boga, nie zrobiłem tego celowo, byłem tylko mimowolnym świadkiem i zaraz uciekłem pod sam główny ołtarz.

Właśnie pogotowie przywiozło faceta w wieku około czterdziestu lat.

Człowiek wyraźnie spłoszony i jakby zaskoczony całą sytuacją. Po krótkiej wymianie zdań z załogą karetki, prowadząca wpis pielęgniarka wezwała kardiologa.

W tak zwanym międzyczasie na miejscu pojawili się członkowie rodziny, których po trosce wobec chorego można było zakwalifikować jako żonę i rodziców lub teściów wyżej wymienionego.

Lekarz tez pojawił bez zbędnej zwłoki i chłopakiem zajęto się natychmiast.

Ponieważ gabinet był zajęty a czas naglił, lekarz sprawdził ciśnienie i zaczął robić wywiad już na korytarzu.

- Czy ma pan problem z ciśnieniem? To znaczy czy cierpi pan na nadciśnienie?

- Tak to u mnie rodzinne czyli genetyczne Panie doktorze – odpowiedział pacjent

- Kiedy to się stało? Jak to się stało? - pytał tubalnym głosem.

Chory ograniczył się do podania tak zwanej przestrzeni czasowej.

- Czy był wysiłek?

- Tak był - odpowiedział cichutko chory.

- Czy to był mocny wysiłek - dalej tubalnym głosem pytał lekarz.

- Taaak był mocny.

- A co to za wysiłek ? Zapytał i zaraz ponaglił - No proszę Pana ja nie mam czasu na ceregiele.

- A...aaa, to był sex - padła cichutka ale doskonale słyszalna odpowiedź.

W tym momencie w całej izbie przyjęć zapadła cisza. Cisza tak wielka, że można by usłyszeć

muchę gdyby muchy porą zimową latały, albo „głos z Litwy” chociaż w tej chwili słowa Wieszcza nie były nikomu w głowie

- Co proszę ?

- No w czasie bzykana – chory jakby odzyskał pewność siebie po tym gdy wyrzucił z siebie to wyznanie.

- Z obcą osobą? - zapytał lekarz, ale było to pytanie nic nie wnoszące do sprawy. Być może jednak kardiolog musiał je zadać by być w zgodzie ze swoją klauzulą sumienia.

Klauzula jak klauzula ale czy w chwili pytania doktor miał sumienie?

Miał, bo sumienie jest jak prawda, a prawda jest jak dupa. Każdy ma własną.

Facet rozejrzał się po korytarzu i wobec siedzących i zainteresowanych wywiadem pacjentów postanowił uratować resztki swojej reputacji

- Nie, nie z kochanką, bzykałem się z własną, ślubną małżonką.

Panowie spojrzeli na Małżonkę z ciekawością czy może wręcz bezceremonialną lubieżnością.

Panie z nie ukrywana zazdrością i zaraz potem na swoich panów ale tym razem z wyraźnym politowaniem.

Niedobzykana małżonka nie wiedziała już, czy ma schować się pod wózkiem medycznym czy dumnie wyprężyć pierś, by udowodnić, że pomimo upływu lat nadal jest warta zawału a może nawet dwóch.

Panowie spoglądali na swoje żony z żalem, który zdawał się pytać - Dlaczego wy nie jesteście takie?

Dobrze, że wywiad się skończył i chory został wwieziony do ambulatorium, a chwile potem na oddział gdzie został hospitalizowany

Rodzina mogła opuścić izbę by zająć się chorym, a feralna małżonka w drodze na oddział wprost przeciskała się poprzez korytarz aż gęsty od fantazji pozostałych pacjentów.

Wkrótce wszystko wróciło do normy i odzyskało swoje proporcje.

Bardzo dobrze bo niektórzy nie mogli już dłużej powstrzymać śmiechu.

Nawet lekarz zespołu ratowniczego, gdy pakował swoje rzeczy, zadał pytanie siedzącej z boku pielęgniarce.

- Wiesz o czym myśli taki zawałowiec przed stosunkiem?

- Nie mam pojęcia

- Co pierwsze stanie.

Ponieważ izba miała dobrą akustykę, śmiech przeleciał przez najbliższe ławki oczekujących.

Śmiali się wszyscy z wyjątkiem chyba pacjentów kardiologii i pewnej Pani z objawami demencji, która zdążyła już zapomnieć na czym polega cud życia, skupiając się wyłącznie na obiecanym życiu wiecznym.