O lataniu we śnie czyli wspominki sprowokowane

„Każdemu to się kiedyś przyśniło.”

Tytuł w Polityce pl zainteresował mnie o tyle, że mnie śni się to nadal, chociaż ostatnio jakby mniej, nie tak regularnie. No cóż, wiek.

„Oto 9 najpowszechniejszych snów” * - Dopisek precyzował tytuł.

No dobrze. Ocenię czy z moimi snami jestem wyjątkowy, czy tylko mieszczę się w szarej masie przeciętności. Kto z nas bowiem lubi być przeciętniakiem?

Jak wynika z treści artykułu, psycholog Ian Wallace przez 30 lat zawodowej praktyki zebrał od swoich pacjentów 150 tys. sennych opowieści.

Okazało się, że zwłaszcza 9 snów było wspólnym doświadczeniem wielu z nich.

Oto one. Cytuję za artykułem chociaż wiem, że nie zaczyna się zdania od „że”

1. Że znalazłeś się w pustym pokoju.

2. Że prowadzisz auto – i że nie masz nad nim żadnej kontroli.

3. Że spadasz

4. Że latasz.

5. Że stawiasz się na egzaminie nieprzygotowany

6. Że stoisz nago w miejscu publicznym.

7.Że nie możesz odszukać… toalety.

8.Że… wypadają ci zęby.

9.Że ktoś cię goni, prześladuje.

A gdzie ten, że uprawiasz? I tu nie idzie bynajmniej o ogródek. Przez chwilę poczułem się wyjątkowy. A może jak wyjątkowy zbok, bo wychodzi na to że uczciwemu facetowi tak się nie śni.

Zaraz, zaraz, zaraz.

Przeciętny facet myśli o seksie co parę minut na dobę, więc gdyby wyrzucić z tego zestawienia okres snu to aby wrobić średnią, w okresie aktywności nie miałby już czasu na nic innego.

Zaraz jednak przypomniałem sobie rozmowy rówieśnicze sprzed paru (parunastu, ...dziestu ) lat. W zasadzie każdy taki sen zaliczył a ponieważ wielu z nas nigdy nie dorośleje, to dziwi mnie brak tej pozycji (nomen omen) w zestawieniu.

Przypomniałem sobie, że snem jako takim zajmowałem się już kiedyś, nawet parę razy. Na początku mojej przygody z blogiem zamieściłem sprawozdanie z mojego snu o lataniu.

Sen ten był chyba dla mnie niezwykle istotny skoro podzieliłem się jego opisem z czytelnikami.

Trochę już zatarły mi się tamte powody. W końcu jakby nie było to minęło już siedem lat aktywności na łamach.

„Że latasz” to pozycja numer cztery w powyższym zestawieniu co czyni mnie jednak jeszcze bardziej przeciętnym i przewidywalnym niż podejrzewałem.

Zamieszczam tekst z 2008 ( co czynię niezmiernie rzadko, może nawet pierwszy raz) po korekcie paru błędów które zauważyłem. Inne zostały niezauważone. A swoja drogą ciekaw jestem które miejsce zająłby sen w którym publicznie popełniam błędy i „łączę się w bulu” albo informuję, że właśnie „przyszłem”

Miałem sen, taki sen *2

09 października 2008

 - Miałem sen, piękny sen - mówił Martin Luter King. Ja też mogę  tak powiedzieć. I nie chodzi tu o klasyczny męski  sen przewidywalny do bólu ale o coś zupełnie innego formatu. Siedziałem wygodnie w fotelu obok drzwi prowadzących na balkon Okna były szeroko otwarte więc z oddali obserwowałem wolno poruszające się w samochody. Ich rozmyte kolory tworzyły  coś na kształt szarego węża, leniwie snującego się pomiędzy białymi liniami krawężnika. Ludzie z tej perspektywy jak małe kropelki rtęci toczyli się po chodnikach by znienacka łączyć się w grupy,  pęcznieć  i zatrzymywać się przed przeszklonymi, lustrzanymi wystawami które  powodowały iluzje dalszego ich przyrostu. Pogoda późnego letniego popołudnia była bezwietrzna i statyczna taka pomimo słońca które zawisło nieruchomo gdzieś w górze. Ono samo bardzo oszczędnie używało swoich promieni. Gdzieniegdzie przelatywały pojedyncze ptaki, które sprawiały wrażenie jakby całkowicie opanowały  przestrzeń pomiędzy horyzontem ograniczonym linią dachów z sąsiedniej ulicy a ścianą mojego bloku. W tej to atmosferze letniego znudzenia  niespodziewanie zaczęło  narastać we mnie dziwne uczucie. Pragnąłem oto powstać  i zbliżyć się do skraju balkonu, mocno uchwycić poręczy i przechylić się nad nią daleko do przodu. Wstałem. Wykonywałem te wszystkie czynności, chociaż  uczucia  ciekawości i niepokoju mieszały się i plątały ze sobą. Uczucia ciekawości a jednocześnie niepokoju, ponieważ od dziecka odczuwam lęk wysokości. Podszedłem do poręczy balkonu, spojrzałem w dół a perspektywa wysokości zdławiła mi krtań i nie pozwalała złapać powietrza. Prowadzony na jakiejś niewidzialnej linie, wbrew sobie, nie mając siły ani odwagi  by powstrzymać ten samobójczy krok, wspiąłem się na barierę. Balansując do przodu i tyłu zacząłem przybierać postawę wyprostowaną. Stanąłem i spojrzałem przed siebie. Napięcie narastało z chwili na chwilę aż w końcu stało się nie do zniesienia. Już nie miałem czym oddychać. Gotów  byłem skoczyć w dół ponieważ  perspektywa śmierci w wyniku duszenia była według mnie bardziej okrutna.
Skoczyłem. Rzuciłem się w dół jak samobójca. Dziwnym i niezrozumiałym dla mnie sposobem przestałem odczuwać lęk do tej pory mi towarzyszący. Podświadomie jakoś, rozpostarłem szeroko ramiona. Powietrze które omiatało mi twarz spowodowało, że blokady minęły i znowu mogłem oddychać. Nabrałem powietrze głęboko, najgłębiej jak mogłem, do samego dna. Zaczerpnąłem aż do miejsca gdzie skrywa się to pierwsze powietrze, które wychodząc z łona matki wciągamy i które nigdy więcej stamtąd nie ulatuje.
Najpierw ostro w dół na ułamek sekundy a potem gdy ruszyłem ramionami stała się rzecz niesamowita.   Spadek został zahamowany a ciało wyrównało poziom i zamiast spadać zacząłem wznosić się i oddalać się od domu balkonu, ulicy.
- Leeeeeeeeeccccccccccccęęęęęęęęęęęę !!! - krzyczałem.
Płuca odzyskały dawną możliwość swobodnego oddychania a ja balansując ciałem i zmieniając geometrię rąk zacząłem poznawać tajniki powietrznej nawigacji. Wznosiłem się i opadałem, a wszystko to w zależności od ułożenia rąk i własnych potrzeb. Mijałem pojedyncze ptaki a one na mój widok z głośnym, pełnym strachu krzykiem czy skrzekotem odfruwały jak najdalej ode mnie.
Trwało to dobrą chwilę kiedy opanowałem wszystkie potrzebne manewry. W dole szybko zmieniały się nitki ulic, supły rond i węzły gordyjskie skrzyżowań. Wiatr rozwiewał mi włosy a ja trwałem w tym uczuciu pełnym euforii. Czułem się jak na porządnym speedzie. Co prawda nigdy nie doświadczyłem reakcji po jakimkolwiek narkotyku ale tak wyobrażałem sobie to uczucie, właśnie takie jak w tamtej chwili.
Zmieniłem technikę lotu, zmniejszyłem szybkość. Teraz przelatywałem obok rzędu okien  zaglądając przez nie do środka.
Nie szanowałem niczyjej prywatności ale jakimś  kolejnym zrządzeniem losu nikt nie spostrzegł mnie unoszącego się w powietrzu, nikt nie podbiegł do okna, nie wskazywano na mnie palcami. Spoglądałem przez szyby zamkniętych okien,  czasem  wgłąb mieszkań poprzez otwory szeroko otwartych okien. Ludzie wykonywali różne codzienne czynności. Siedzieli wokół stołu jedząc spóźniony obiad. Gdzie indziej, wygodnie rozłożeni na kanapach  patrzyli w telewizyjne ekrany. Ktoś płakał zasłoniwszy twarz w dłoniach a obok w pokoju, dzieci śmiały się głośno komentując  Internet. Na wyższym piętrze jakaś para nie dbając o zasłony, kochała się na wielkim łóżku miotając się w dzikich konwulsjach. Wszystko to oglądałem  bez głębszego zainteresowania szczegółami. Zbyt wiele obrazów migało mi przed oczami. Cieszyła mnie co prawda świadomość  możliwości ale największe zainteresowanie wzbudzał sam lot.  To nieprawdopodobne nagromadzenie adrenaliny, euforii i czegoś tam jeszcze.
I trwałbym tak pewnie w tym uniesieniu wieczność całą  gdyby nie to, że w pewnej chwili  usłyszałem jakiś metaliczny  huk który ogarnął mnie całego i odwrócił uwagę od porywających czynności. Otworzyłem szeroko oczy. Leżałem na łóżku, oddychałem płytko i bardzo szybko. W głowie kłębiły mi się tysiące myśli. Za najważniejsze uznałem określić swoje położenie. Łóżko moje, otoczenie pokoju też własne. Wstałem i podszedłem do okna. W dali słychać było jeszcze dźwięk warkot oddalającego się motocykla. To pewnie on przerwał mi ten fantastyczny stan. Uczucie jakiego  do tej chwili nie doznałem i który pewnie już mi się nie powtórzy.
Rozłożyłem ręce. Bolały ramiona i dłonie, bólem wynikającym bardziej z przemęczenia niż fizycznego urazu. Chociaż czułem się wspaniale,  brakowało mi tego przerwanego snu. Czułem się najprawdopodobniej  jak kobieta po namiętnym pełnym uniesień seksie, której brakło zaledwie  sekund do osiągnięcia  najpełniejszej z satysfakcji. Tak to sobie przynajmniej wyobrażam. Wypiłem szklankę mocno schłodzonej wody i wróciłem  do łóżka. Nie mogłem zasnąć do rana. Targały mną pojedyncze skurcze mięśni a w głowie szumiało. A przecież tylko…. Latałem. A przecież tylko … śniłem o lataniu.

I to koniec tamtego wpisu o śnie który tak dokładnie wyrył się w mojej pamięci.
A pamięć jakby odświeżona przypomniała mi, że przecież mój pierwszy wpis, datowany na 24.08.2008 również dotyczył snów. Kilkuzdaniowy wpis brzmiał mniej więcej tak:
Słyszałem niedawno taki dowcip:
- Czy miewasz sny erotyczne ?
- Kiedyś miałem, teraz śni mi się tylko porno.
Tak, facet pewnie był po pięćdziesiątce i nie mówię tego  w spirytualistycznym znaczeniu tego słowa. On już coś przeżył i być może standardowo rozprawił się już z samym sobą.
A ja? Czy mnie śni się jeszcze erotyka  ?

 *

http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/ludzieistyle/1634491,1,kazdemu-to-sie-kiedys-przysnilo--oto-9-najpowszechniejszych-snow.read

*2

http://moje50.blog.onet.pl/2008/10/09/mialen-sen-taki-sen/