Na deskach

Pewien facet pojawił się w gabinecie terapeutycznym. Długo opowiadał o problemach z samym sobą. Na koniec doktor westchnął głęboko i powiedział

- Wydaje mi się, że jedynym dla Pana wyjściem jest zanurzyć się po szyję w robocie.

- Ale ja Panie doktorze mieszam beton w betoniarce.

Daleko mi do depresji, ale to całe wcześniejsze marudzenie, chociaż tak bardzo polskie to równia pochyła na końcu której czai się właśnie ona.

Zawsze kiedy dopadają mnie pierwsze objawy melancholii, powtarzam sobie niezmiennie, że czas zanurzyć się po szyję w robocie.

Skończyłem płot (o czym już wspominałem),a więc nie od rzeczy będzie spojrzeć na moją krótką listę prac do wykonania. Nie wiem dlaczego tak ją nazywam skoro każdego dnia coś nowego do niej popisuję.

Bo też wszystko płynie, jak mówił filozof. Codziennie też coś psuje się, wymaga naprawy lub modernizacji.

- Taras – brzmiał kolejny punkt rozpiski.

Taras, łatwo powiedzieć. Dwadzieścia metrów kwadratowych płyty betonowej, ale taras ma mieć dwadzieścia pięć ponieważ zdecydowałem, że część nieznacznie przedłużę.

Odrzuciliśmy płytki ceramiczne i betonowe już na początku rozważań, ponieważ w naszej serdecznej pamięci tkwi dalej nasz gorczański taras którego drewno sosnowe i modrzewiowe tak przyjazne było naszym bosym stopom i to bez względu na temperaturę otoczenia( oczywiście w granicy rozsądku)

Drewno modrzewiowe, żadne tam egzotyczne bo i bez wydziwiania koszt wykonania wydawał mi się mocno obciążać stan posiadania.

- Nie będę przecież szedł droga grecką – tłumaczyłem żonie i zaraz też wysłałem parę e-maili z zapytaniem ofertowym.

Przyszły. Pierwsza i najniższa odpowiedź to i tak parę klocków.

Zadzwoniłem niepomny zasadom, że wybierając wykonawcę, wyrzuca się najniższą i najwyższą ofertę.

Po minucie rozmowy już sobie o niej przypomniałem.

Zamiast dodatkowego fundamentu zaproponowano podłożyć jakieś płytki chodnikowe, a impregnację betonu pod konstrukcją postanowiono sobie odpuścić. Nie, nie, to ja sobie odpuściłem wykonawcę.

Druga w kolejności oferta była o 50% wyższa od drugiej a trzecia była prawie taka sama jak druga. Prawie czyni wielką różnicę, trzecia opiewała na wartość netto a więc trzeba było jeszcze uwzględnić VAT. Uwzględnić czyli dopłacić.

Szczęka opadła mi na stół z głuchym łoskotem, mina mojej żony nie pozostawiała wątpliwości co do tego, że z inwestycji nici. Trudno inwestować taką kasę w miejsce zbytku jakim w końcu bądź co bądź jest taras. Na dobrą sprawę, przed domem funkcjonowała do tej pory całkiem i to sprawnie, płyta betonowa robiąca prawie za taras.

Prawie.... ale to już wiecie.

- Kurde – pomyślałem niczym Ferdek Kiepski – Mam pomysła !

Szybko przejrzałem stan posiadania narzędzi i zasiadłem w Internecie. Pojęcie o konstrukcji mam jakie takie, zapoznałem się więc tylko ze szczegółami. Czym impregnować, czym mocować a na koniec czym pokryć czyli wykończyć.

W związku z powyższym byłem czasowo wyłączony. Facet a dodatkowo facet w pewnym wieku potrafi skoncentrować się tylko na jednej czynności. Tu przyznaję bez bicia, że w tym kobiety pokazują swoją wyższość.

Policzyłem materiał i zamówiłem legary oraz deski i opaski wykończeniowe.

Nikt nie chce być anonimowym klientem, bo jeszcze z PRL-u wiemy, że znajomym sprzedaje się lepiej. Czasem taniej ale zawsze inaczej.

W trakcie wizyty u faceta od drzewa wykorzystałem desperacko jedyną rzecz jaka mogła nas ze sobą łączyć a mianowicie logo na jego T-shircie. Młody patrzył na mnie jak na kogoś lekko skrzywdzonego przez los kiedy zacząłem i miał jeszcze bardziej zdziwioną minę gdy okazało się, że obaj znamy tych samych ludzi, związanych z firmą której logo stolarz dumnie nosił na piersi. A kiedy okazało się, że i on i ja znamy tylko ludzi po imieniu, byłem prawie pewien, że mogę zawierzyć w jakość surowca jak i rozsądek w pieniądzach.

Deski dotarły terminowo, a więc już bez wymówek przystąpiłem do procesu twórczego.

Legary znalazły swoje miejsce a następnie zaczął się proces mocowania ciekawie wyfrezowanych desek.

Ponieważ należę do tych szczęśliwców którzy codziennie rano budzą się z perspektywą wyjścia do pracy, swoją aktywność poza służbową wykazywałem dopiero po godzinach pracy. Jadłem więc prawie na stojąco i rzucałem się na robotę jak ten już wspomniany szczerbaty na suchary.

Dokumentację fotograficzna wysyłałem codziennie do żony bo Ona swoją ciekawość mogła zrealizować wyłącznie poprzez e-maila. 

Tak minął tydzień na zakończenie którego pokryłem deski olejem do tarasów metodą „mokre na mokre”, co mnie trochę zadziwiło a przecież niewiele rzeczy już mnie dziwi.

Na koniec przyszło zadowolenie.

Taras w kolorze „tek” stanął w zaplanowanym miejscu, na nim meble będące pamiątką jeszcze z Gorców. Na stole nie brakło też piwa na dobry początek. Z sąsiadami wypiliśmy po piwku, żeby się deski nie rozsychały.

I to cała historia powstawania tarasu i mojej nieobecności na blogach w ostatnim tygodniu.

No tak, pozostaje jeszcze podsumowanie.

Skrupulatnie gromadziłem paragony z dokonywanych zakupów. I co? I wyszło mi, że łącznie wydałem na obiekt naszego pożądania 60 % wartości najniższej oferty, a odliczając inwestycję w narzędzia które w końcu przydadzą się jeszcze nie raz, to było zaledwie 50 %.

Mógłbym więc niczym przysłowiowa blondynka rzucić się na zakupy by w galeriach by wydać zaoszczędzoną czy jak kto woli zarobioną przeze mnie kwotę, gdyby nie to, że chronicznie wprost nie cierpię zakupów. Poza tym te 50 % to też w cholerę kasy.

Czy coś straciłem przy okazji?

A i owszem. Dzięki intensywnej robocie po pracy i rozsądnej kuchni pod nieobecność żony, straciłem trzy kilogramy.

Pamiętacie, że tego też chciałem.

Same plusy, bo nawet ten jeden minus to też taki minus dodatni. 

Znajomi słysząc wyliczenia prowokuję mnie by montaż tarasów stał się moim pomysłem na życie.

Pomysł może i dobry tylko nieco spóźniony.