Chińczyk na Madagaskarze

Nie, nie będzie to konkurencja dla wpisów Vulpiana. On sam jest dla mnie autorytetem w kwestiach Chin, gdzieżbym więc śmiał? To tekst o zwyczajnej sobocie na podkrakowskiej wsi, ale po kolei.

W ostatnią sobotę zostaliśmy zaproszeni na przyjęcie urodzinowe. Niby nic szczególnego poza tym, że jubilatka kończy właśnie sześć lat. Chciało by się w domu rodzinnym, ale w dorosłej rzeczywistości trwamy z powodu jakiegoś spisku starszego syna, który razem ze swoją szanowną małżonką zwlekają z dziećmi. A zegar tyka: tyyk, tyyk, tyk, tyk, tyk.

Cóż ja mogę? Mogę stać w drugim lub trzecim rzędzie i narzekać. Robię to i owszem ale narzekam po cichutku, bo to w końcu ich życie. Pytanie tylko brzmi - Czy kiedy dojdą do wniosku, że życie w tej formie nie ma sensu, nie będzie ciut za późno na zmiany. Bo zegar tyka nie tylko nam starym.

Wracając zaś do małej sąsiadki bo to ona świętowała, rzuciliśmy się do Internetu, żeby zobaczyć czym bawi się ta kategoria wiekowa.

Odrzucając koniki Pony i jakieś nowoczesne, nieznane nam już bohaterki, postawiliśmy na rozwój wybierając gry logiczne.

Na każdym pudełku jest kategoria wiekowa – moja żona podzieliła się ze mną wiedzą świeżo zassaną z sieci – Nie będziesz miał problemu z wyborem.

Odłożyłem szlifowanie stalowej konstrukcji i siadłem do auta. Wpadłem do marketu i mijając sklep z grami dla starszej klienteli, wszedłem do kolorowego sklepiku, pełnego pudeł i pudełeczek.

Zabawki, głosił neon nad wejściem kolorowo mrugając.

Chciałem napisać, że to taki tęczowy sklep, ale symbol porozumienia Boga z ludźmi tak się teraz kojarzy, że staram się unikać tego porównania.

- Łatwo wymyślić, trudniej zrealizować - pomyślałem sobie przewalając pudełka z lewa do prawej a potem odwrotnie.

Gdzie tu te zwykłe warcaby czy chińczyk, o którym to grach wspominała matka jubilatki, przy okazji jakiejś rozmowy?

Brak doświadczenia spowodował, że dopiero po jakimś czasie odnalazłem pudełko z napisem „Madagaskar Chińczyk”

- Gdzie Rzym a gdzie Krym? – powiedziałem do siebie, dochodząc do wniosku, że znów poruszam się po grząskim gruncie porównań.

W każdym bądź razie, przedział wiekowy się zgadzał, sześć do dziesięciu lat. Cena już mniej. Myślę, że zwykły poczciwy chińczyk byłby znacznie tańszy bo bez konieczności opłat licencyjnych dla producentów animowanego hitu „Madagaskar”.

Tylko czy wypada teraz meldować się na przyjęciu z poczciwymi prezentami?

Chyba, że jest to poczciwy Mercedes, lub poczciwy diament bo te są prawdziwymi przyjaciółmi kobiet, to wypada.

Kupując grę, postawiliśmy więc na rozsądną nowoczesność.

Sześć lat to wiek kiedy jeszcze wagę wartości skaluje się inaczej, ot jeden lizak, jeden rower, jeden do jednego.

Życzenia, kolorowa torba z kolorowym pudełkiem i krzyk zachwytu.

- Madagaskar !

- I chińczyk przy okazji- dodałem skromnie.

Tu zyskaliśmy uznanie starszej części rodziny.

- Chińczyk dalej mocno się trzyma – stwierdziłem w powitaniu z obecnymi już przy stole z tortem, dziadkami. W końcu większość z nich to pedagodzy.

Nie pierwsze to nasze spotkanie z dziadkami co to są prawie w naszym wieku. To pogłębia poczucie naszej krzywdy z powodu synowskich zaniechań, ale impreza taka jak kinderbal nie jest w końcu po to by się smucić.

Całkiem miłe popołudnie, a dokładnie półtorej godziny, bo to i pies sam został w domu z kotem, a i poczucie przyzwoitości mamy.

W trakcie dzielenia się tortem, przy urodzinowym stole zauważyłem młodego człowieka (chyba młodszego od mojego Młodszego) w popielatej bluzie z dużym orłem na piersiach.

- Słuchaj Ryśku – zwróciłem się do jednego z dziadków – ostatnio takiego orła widziałem na piersiach Natalii Siwiec i wtedy czułem się jednak nieco większym patriotą.

- Ja też, ja też – sąsiad potwierdził mi swój stosunek do godła – Tylko po co się ona potem tak rozgadała?

- No właśnie – spijaliśmy sobie zgodę z dzióbków i tylko posiadacz bluzy wiercił się nieco nerwowo. Co rusz poprawiał materiał, szarpiąc pióra dumnego ptaka w lewo i w prawo.

Wróciliśmy do domu, który okazał się całkiem niezrujnowany, pomijając zsiekaną w drobny mak szczapkę przeznaczoną do rozpalania kominka. Nie ma więc o czym mówić.

Reklamy kłamią, a suka dorośleje. Pierwsze trudne dni już za nami a było ich w sumie coś koło dwudziestu jeden. To całe trzy tygodnie

Nadspodziewanie spokojne tygodnie bo okazało się, że nasza chata z kraja nawet dla wiejskich burków.

Raz tylko trwoga zajrzała nam w oczy, gdy za siatką sąsiadów pojawił się Diego, pół rottweiler a w połowie Ch. W. C. (Ch.. wi co). Ten zerwawszy się z łańcucha, opróżnił kocie miski u sąsiadów i nagle spotkał się oko w oko z naszą panienką. Co prawda to było oko od siatki, ale zawsze.

Pojadł, popił, może by i poswawolić wypadało – pomyślał pewnie, choć nie mam pewności czy ten wiejski burek zna słowo swawolić. Na pewno było to prostsze określenie.

Suce nie przeszkadzała składnia jego myśli, w końcu co chłop to chłop. Wyginała się w tę i tamtą stronę.

- Spójrzcie na tę zalotnicę – zawołała babcia, będąc pewna, że metr pięćdziesiąt siatki uchroni cnotę naszej bokserki.

A wtedy pies skoczył na kompostownik i okazało się, że od naszej suki dzieli go tylko jeden skok.

Wszystkim zrzedła mina i kiedy już wydawało się, że niezbędna będzie ekspresowa wizyta u weterynarza, pies wykonał skok.

Nie do dziś wiadomo że są chwile w życiu facetów, kiedy przestają myśleć mózgiem wykorzystując do tego celu całkiem inny organ.

Chyba z tego powodu Diego skoczył zwinnie i bez wysiłku za siatkę, ale do sąsiada z boku.

Cnota naszej suki została ocalona a ja popełniłem znowu cytat z literatury, przyznając mu słuszność.

Już był w ogródku już witał się z gąską.

Gąska zawiedziona, długo nie chciała odejść od siatki.

- Och ty zalotnico ! – powtórzyła już całkiem spokojnie moja teściowa.

Udało się. Termin u weterynarza na przełomie kwietnia i maja pozostał niezagrożony.

Potem już będzie można spokojnie podchodzić do psich wizyt.

W niedzielę zamówiłem obrzeża ogrodowe przez Internet, a teraz śledzę ich podróż po Polsce.

Z Rzeszowa do Katowic, z Katowic do Krakowa.

Szedł do nieba, wstąpił do piekła. Po drodze mu było.

Co ja mam cholera z tymi powiedzeniami.

Biorąc pod uwagę miłość do wina i nieudaną ostatnią dietę, rośnie ze mnie kolejne wcielenie Zagłoby.

Taki cytatożerca.