Mój Wajda

Poniedziałkowa informacja o śmierci Andrzeja Wajdy wstrząsnęła mną głęboko. Niby wszyscy wiedzieli, że Wajda ma 90 lat i taki scenariusz mógł być możliwy w każdej chwili, to jednak większość zwróciła się z pytaniem do Absolutu – dlaczego właśnie teraz?

Nikt nam nie odpowiedział jednak na to pytanie i w takim niedoinformowaniu przyjdzie nam żyć.

A do kin trafiają właśnie „Powidoki” więc na usta cisną się pytania, na które będziemy musieli odpowiedzieć sobie sami.

Przyznam, że poniedziałkowy wieczór spędziłem na wysłuchaniu wspomnień znanych aktorów i przedstawicieli środowiska tak zwanej, szeroko rozumianej kultury.

Zaraz też zaczęła się cichutka jednak dyskusja - kto szuka wspomnień a kto milczy?

To zadziwiające milczenie i ja zauważyłem.

Wściekam się na to, że ta parszywa polityka wlazła i tutaj ze swoimi zabłoconymi buciorami.

Ceremonia pogrzebowa zapowiada się według życzenia rodziny jako wyłącznie rodzinna uroczystość, ale czy i my nie jesteśmy sierotami po Andrzeju Wajdzie?

Tymże późnym poniedziałkowym wieczorem i ja przypomniałem sobie swoje spotkanie z Reżyserem. Był rok 1980 być może jednak troszkę wcześniej lub później.

Na wskutek pewnej nonszalancji w obchodzeniu się z moją ukochaną Prakticą L2 zepsułem naciąg migawki. Rączka niby ją naciągała a jednak nie wracała automatycznie do poprzedniego położenia. Aparat zaniosłem do serwisu który znajdował się na Małym Rynku tuż obok sklepu fotograficznego w którym to godzinami przesiadywałem, chłonąc przez szybę wystawioną tam NRD-owską lustrzankę 6 x 6.

Wyniosłem po naprawie mój ukochany aparat, założywszy najpierw radziecki czarno-biały film i od razu wypróbowałem naciąg. Działał bez zarzutu chociaż na rączce zauważyłem ryskę, co świadczyło o równej mojej nonszalancji serwisu aparatów fotograficznych. Takie to były czasy.

Kiedy dotarłem do Rynku, zauważyłem dziwne zamieszanie. Najpierw wokół pomnika Mickiewicza demonstrowała grupa ludzi z hasłami w stylu: pracy, chleba i wolności. Zaraz pojawili się żołnierze, tylko z bronią z jakby innej epoki.

Po chwili dotarło do mnie, kręcą film.

Przyłożyłem aparat do oka, błogosławiąc pomysł by to właśnie dziś wybrać się do serwisu.

Szczęście mi sprzyjało, bo oto w obiektywie znalazł się też sam Mistrz.

Pstryknąłem parę fotek, dowiadując się nieco później, że kręcono serial telewizyjny – Z biegiem lat z biegiem dni.

Mój ukochany serial który oglądałem już chyba ze czterdzieści razy.

Jak wielką rolę odegrał w moim późniejszym życiu świadczy choćby tytuł mojego bloga – Suma lat z biegu dni, który jest pewną wariacją serialowego tytułu.

Poniżej kilka zdjęć zrobionych na w tamtych okolicznościach

Jakość jak widać taka sobie, wspomnienia bezcenne.