Cena lojalności

Gdzieś tam daleko lecz ani za siódmą górą a tym bardziej za siódmą rzeką była sobie wieś.

Wieś duża i rozłożysta jak konary wielkiego dębu. Historyczna data jej powstania to była połowa poprzedniego tysiąclecia i już sam ten fakt wyrzucał na twarze mieszkańców charakterystyczny wyraz dumy ze swojego heimatu. A może ze względu na położenie wsi bardziej pasuje tu określenie ojcowizna. A suma tych ojcowizn to właśnie taka mała ojczyzna.

Jak wszędzie mieszkał tu dobry i zły, samotny i dzieciorób. Milczek i pieniacz, asceta i sybaryta.

A w lokalnej społeczności jak w soczewce odbijały się zalety i wady naszego dzielnego narodu.

Ktoś tam z partyzantami po lesie chodził. Ktoś tam komuś zrobił nieślubne dziecko i choć oficjalnie nigdy się do niego nie przyznał, to cała wieś rozpoznawała w młodym ten charakterystyczny chód Józka z Olszyn. Józek już jednak na „boskim sądzie” a młodemu w papiery nikt już nie zagląda.

Czasem tylko przy piwie ktoś skomentuje, bardziej jednak dla śmiechu.

- Kto jest bez winy niechaj pierwszy rzuci kamieniem – to biblijne powiedzenie zamykało usta wszystkim tym którym się coś nie podobało bo jak to mówią - każdy ma coś za uszami.

Toczyły się gładkie gadki o plonach, zasiewach czy wyrębie lasu, a okazjonalna wódka krążyła wokół niczym strażniczka osiedlowej społeczności.

Tylko w ramach zebrania tutejszej społeczności, kiedy trzeba coś ustalić i przegłosować, pękała ta cienka linia miedzy dyskusją merytoryczną a wypominaniem.

- A boś ty mi modrzewie wyciął w moi lesie.

- Jakie modrzewie ? To mi się krzaki jakieś w koła od wozu wkręciły

- I żeś z tych krzaków boazerię w sieni zrobił?

- A mnie piłę ukradli a potem podrzucili

- Sam żeś ja pewnie zgubił.

- Po trzeźwemu bym nie zgubił, a nie piję bo mi lekarz zabronił.

- A ty się nie odzywaj boś sam dom bez planu postawił.

- Chłopy jaki dom to ino takie coś nad garażem.

Określenie „takie coś nad garażem” stało się potem ulubionym powiedzeniem tych którzy byli świadkami tamtej wypowiedzi.

- A coście to Swoku wczoraj w ogrodzie robili?

- A takie tam coś żem nad garażem stroił

Dowcip sytuacyjny, kto nie był nie wie w którym momencie i z jakiego powodu się śmiać.

Reszta wie i być może z tego powodu tak ciężko wejść z marszu w wiejską społeczność. A dodatkowym utrudnieniem jest fakt, że wokół rozciągają się góry. Dla niektórych najpiękniejsze góry na świecie.

Najpierw takie coś nad garażem, potem szopka na drewno do palenia, a jeszcze za chwilę podkopana skarpa z przeznaczeniem na parking dla samochodów.

Użyłem do tego liczby mnogiej bo coraz rzadziej można znaleźć dom w którym przed domem stoi tylko jeden samochód.

- Parking powinien być zadaszony, a zadaszenie dokładne z zapasem.

- Przez twoje zadaszenie nie można wjechać spokojnie na osiedle.

- Swoje grodzę swoje kryję dachem

- W drogę wchodzisz

- Swoje robię

W miejscu opisanym powyżej utworzyła się taka jakby gęsia szyja, zwężenie przez które ostrożnie i najwyższą uwaga przejeżdżali pozostali mieszkańcy.

- Nie macie na to żadnego sposobu ? - Pytała Gośka, ale ona jest z Warszawy i zależności międzyludzkie wsi górskich są jej obce.

- Lepiej się nie odzywać.

Dodatkowo, zwiększona uwaga wymagana była przed jesienią kiedy zaradny gospodarz gromadził drewno na opał tuż przy tej samej, wąskiej, asfaltowej, gminnej drodze.

- Dasz palce wezmą ci cała rękę

- Nosił wilk razy kilka....

a może

- Puty dzban wodę nosi ...

Przysłowia ludowe są mądrością narodów, ale często powstały z powodu braku mądrości jego poszczególnych członków.

Któregoś dnia sam zainteresowany manewrując dość nieszczęśliwie traktorem, zerwał dach nad parkingiem i nie dość, że wybił szybę w samochodzie syna to dodatkowo spowodował zablokowanie owym upadłym dachem owej feralnej drogi.

Wiadomo, że w terenie górskim nie da się tak po prostu zjechać z drogi i ominąć. Dokoła albo skarpa albo górka.

Rząd samochodów stanął więc na wjeździe, a kierowcy niczym Szerpowie w Himalajach wlekli się z torbami na szczyt, gdzie dymiły kominy, informując, że obiad już dochodzi a gospodyni zaprasza.

Przystając dla odpoczynku, poprawiali ładunek i klęli pomysły egoistycznego sąsiada.

Kiedy po obiedzie przyszedł czas na herbatę a ogląd sytuacji zyskał właściwy dystans, chłopy poszły po rozum do głowy i jakby na komendę przyszedł jeden do drugiego. Ci dwaj pierwsi do trzeciego i zaczęło się

- Coś by z tym trzeba było zrobić – powiedział jeden

- Co zrobisz Władek od zawsze taki.

- A może on taki po prostu dlatego, że mu całkiem i we wszystkim ustępujemy?

- To dla spokoju

- No i masz ten swój święty spokój. Droga zawalona i nawet jakby pogotowie miało jechać to nie dojdzie

- A ja jakoś nie widzę, żeby i jutro coś się zmieniło.

Zmieniło się, ale nie na drodze a w głowach pozostałych sąsiadów.

Napisali pismo do Gminy, w którym opisali problem z pomysłami Władka. Urząd w końcu jest od tego by zwykłego obywatela bronić.

Może i jest ale nie w roku wyborczym, a może właśnie w roku wyborczym powinien działać spektakularnie.

Być może wójt pożałował na specjalistę od public relations. Może były i inne ważne lub mniej ważne powody. Faktem jest to, że zasiana właśni na świeżo sąsiedzka solidarność choć zakiełkowała to nie zaowocowała konkretnym działaniem urzędników.

Wybory, frakcje, poparcia, prognozy, w końcu nastąpił wielki przeciąg co to niektórych zwiał z urzędniczych krzeseł.

A nowa władza od pierwszego dnia wsłuchuje się w głos ludu. Doświadczenie jednak uczy żę to tylko do czasu gdy jej aparat słuchowy nie wyczerpie baterii.

Zmieniać i naprawiać póki entuzjazmu starcza.

Tu zwolniono prezesa gminnej spółki, tam obniżono pensję zastępcy, gdzie indziej każdego ranka pan prezydent na rowerze mknie ulicami zatłoczonego miasta.

I w ramach tego wsłuchiwania się w głos ludu bo wiadomo, że vox populi, vox dei wykopano skargę mieszkańców osiedla. W trybie pilnym pojawiła się komisja która zażądała usunięcia samowoli budowlanej w równie pilnym terminie.

Ku zaskoczeni wszystkich zainteresowanych na czczym gadaniu się nie skończyło.

Pojawili się na koniec ustalonego terminu i widząc bezruch, na zachętę przyłożyli soczysty mandat.

- Cóż było robić? Trza było zrobić

Droga stała się drożna i bezpieczna o ile zsuwanie się bokiem stromej skarpy w listopadowej plusze lub grudniowym przymrozku można uznać za bezpieczne.

Do mieszkańców dotarła stara prawda, że jednostka znaczy niewiele i dopiero ich pewna liczba może naprawdę coś zmieć

Starsi zainteresowani nie uważali na lekcjach polskiego gdy przerabiali w szkole wiersza Majakowskiego „Partia” gdzie znajduję się mniej więcej taki fragment

Jednostka - zerem, jednostka - bzdurą,

sama - nie ruszy pięciocalowej kłody,

choćby i wielką była figurą,

cóż dopiero podnieść dom pięciopiętrowy.

Młodsi też nie znają tych słów ponieważ ich zwolniono ze szkolnego obowiązku przerabiana Majakowskiego, a wszystko z powodu, że u Majakowskiego receptą na wszystko jest Partia. Dodam że parta komunistyczna.

Tej jednak mieszkańcy górskiego osiedla nie chcieli zakładać, chociaż jak się miało wkrótce okazać zyskali niemałą popularność.

W niedzielę po rannej mszy w mieszkaniu Staszka spod Wierchu zadzwonił telefon.

- Wisimy – głos w słuchawce był dobrze znany

- Kto wisi? Spytał zaspany nieco Staszek który gościł wczoraj do późnych godzin wieczornych szwagra z terenów nizinnych. Chłop więc dwoił się i troił by pokazać tradycyjna góralską gościnność.

- No my wisimy. Wszyscy którzy podpisali pismo do gminy.

Rzeczywiście na tablicy informacyjnej przed kościołem, po lewej stronie od planu mszy świętych wisiała lista dziesięciu odważnych którzy skierowali do gminy pismo w sprawie sąsiada. Lista nosiła jednak inny tytuł. Wykaligrafowany dużymi czarnymi literami napis wbijał się w oczy

„KAPUSIE”

Poniżej równiutko w dwóch kolumnach: imię i nazwisko

- Z taką reklamą to można by i wyborach startować - skomentował Staszek

- Mnie wystarczy, że do domu dojadę - powiedział inny.

Władek chyba stracił szansę na szybki powrót na łono osiedla. Używając znago już z powyższego tekstu retoryki można by zacytować

Jednostka! Co komu po niej?!

Jednostki głosik cieńszy od pisku.

Do kogo dojdzie? - ledwie do żony!

I to, jeżeli pochyli się blisko.

- Mam to w dupie - powiedział swoimi słowami Władek, co mnie więcej znaczy, że w tym wyautowaniu z integralności społecznej nie widzi żadnego problemu.

- Kapusie – Przeczytał powoli pewien były już gminny sekretarz i zaraz dodał - Kto jest bez winy niechaj pierwszy rzuci kamieniem

Z racji sprawowanego urzędu nie sposób mu nie oddać racji, bo pewnie wie chłop co mówi.