Przymiotniki zmieniają podejście do tematu

Skończył się ten czas. Nie jestem już słomianym wdowcem.

Przez ten krótki okres wydarzyło się tak wiele i prawdę mówiąc chwile decydowały o tym, że przymiotnik słomiany stałby nieuprawniony.

Po tygodniu pobytu w stolicy polskich Tatr, żona zmieniła szpital rehabilitacyjny na powiatowy. Tam w trybie pilnym, późnym wieczorem wykonano jej operację ratującą życie. Potem długie kilka dni na OIOM-ie, z kroplówkami, czujnikami, ale bez telefonu. Kiedy już mogłem, wlokłem się w trzygodzinnym korku by pozwolono mi się z nią porozmawiać przez dziesięć minut.

Jakaż to była rozmowa, Bardziej monolog faceta w sterylnym ubraniu ze zdezynfekowanymi dłońmi, którymi bałem się żywiołowo machać.

Odpowiadało delikatne kiwanie głowy, lub pojedyncze ledwo słyszalne słowa.

W takim sobie nastroju wracałem do domu.

Potem nastąpiła poprawa i przejście na normalny oddział. Określenie „przejście” nie jest jednak najlepiej dobrane.

Ostatni tydzień przyniósł jednak widoczną zmianę na lepsze i wczoraj przywiozłem Marię do domu.

Co robiłem przez ten czas ?

Żeby nie zgłupieć zacząłem czytać. To pozwalało choć na chwilę zostawić za sobą, problemy dnia codziennego.

Czytanie jednak nie blokuje myślenia a wręcz przeciwnie. Robota nawet ta najcięższa też nie uspokaja. Można jeszcze wypić, ale to najgłupsze podejście do problemu.

Za to teraz spokojnie mogę podnieść kieliszek wina za życie, za zdrowie i za tych wszystkich dobrych ludzi którzy wtedy stanęli na naszej drodze.

To oni z własnej i nieprzymuszonej woli stawali przy szpitalnym łóżku oddalonej o ponad sto dwadzieścia kilometrów żony. Z wodą, dietetyczną zupką, z dobrym słowem.

Jeżeli w najgorszym nawet zdarzeniu należy zauważać rzeczy dobre, to tu dobrzy byli właśnie ludzie.

A może i to, że w tamtej chwili żona znajdowała się w szpitalu? W rehabilitacyjnym ale w końcu szpitalu. Karetka, szybki przewóz, międzyszpitalne uzgodnienia i działanie.

Skąd u mnie takie podejście do problemów? Może wpływ na to ma przeczytana w tym okresie książka „Śmierć pięknych saren” której autorem jest Ota Pavel, a którą Mariusz Szczygieł nazywa najbardziej antydepresyjną książką świata.

- Spójrz na to tak Kochanie – powiedziałem do żony - Gdybyś tu z domu dzwoniła i uzgadniała termin wizyty, mogło by Ci braknąć czasu. Powtórzę to co już parę razy w życiu przyszło mi przyznać - Dziwnymi drogami chodzi Wola Boża.

- Może i masz rację – przyznała żona - Miałam szczęście.

Czyli jak? Udało się, czy taki był Plan?

Każde z nas, samo spróbuje odpowiedzieć sobie na to pytanie.