Czas co to jak rzeka płynie

Powoli wracamy do świata żywych, a użyta tu liczba mnoga nie jest zaś żadną przesadą.
W ostatnią niedzielę, zaprzyjaźniony chirurg ciachnął ostatnie szwy, chociaż po powrocie do domu okazało się, że jeden taki maluśki się ostał. Tak zostanie pewnie do najbliższej soboty kiedy zapowiada się seria kontrolnych badań. Póki co pilnuję aby zalecenia delikatnego powrotu do rzeczywistości były realizowane. Ponieważ Maria nie umie robić nic połowicznie, strofuję ją czasami niczym małą dziewczynkę. Wyłazi ze mnie wtedy taki stroskany ojciec z bardzo bogatą wyobraźnią. Czasami sam zazdroszczę swojej wyobraźni, tej umiejętności. Obrazki które mi podsuwa są horrorem pierwszej klasy.
Ktoś traci, ktoś korzysta. Na kontrolowaniu działań małżonki najbardziej wychodzi Młodszy, któremu w ten prostu sposób udało się zejść z linii strzału.
Wytrawny myśliwy obserwuje przez ten punkt zejścia się muszki ze szczerbinką tylko jedno zwierzę na raz. Może ta myśliwska frazeologia jest nadużyciem, ale takie mi się właśnie nasuwa porównanie.
Ostatecznie to może być zabawa w policjantów i złodziei, jak ktoś nie lubi polowań. Ja oczywiście stoję po stronie prawa.
Wraca mi pamięć ostatnich tygodni i skłonność do krzywego spojrzenia na rzeczywistość. Wczoraj odnalazłem w aparacie dwa zdjęcia z Zakopanego, o których całkiem zapomniałem.
Otóż, po wejściu na Oddział Ratunkowy tutejszego szpitala podszedłem do automatu zakupowego. Wysuszony i zgłodniały, stanąłem przed pierwszym z nich i już miałem wrzucić do środka monetę gdy zauważyłem, że jest jakiś inny.

GIPSOMAT – przeczytałem na obudowie. W środku zaś zestaw nowoczesnych opatrunków usztywniających. Od wyboru do koloru. W końcu Zakopane do stolica polskich nart, a więc komplementarnie stolica gipsu. Gips dostaje się w ramach NFZ za elegancki, nowoczesny i lekki opatrunek trzeba zapłacić samemu. A że nie są to małe pieniądze, automat obsługuje karty płatnicze. Na sam koniec okazało się że automat jest nieczynny.
Pstryknąłem zdjęcie telefonem i zapominając o pragnieniu udałem się na górę.
Gipsomat to poza kondomatem jeden z ciekawszych automatów sprzedażowych. W samym szpitalu poza tym pierwszym ( drugi to raczej domena knajp) był jeszcze automat do sprzedaży pantofli ochronnych, bo te na OIOM-ie są bezwzględnie wymagane.
Jak to z moim szczęściem bywa, automat mnie orżnął i za wrzuconą złotówkę dostałem jedynie połowę opakowania z pantofli. Widząc moją marsową minę, sprzedawczyni kiosku spożywczego powiedziała mi, że reklamacje przyjmowane są w administracji szpitala od poniedziałku do piątku.
- Już się biorę za wynajem kwatery by doczekać do poniedziałku.
Ostatnią posiadana złotówkę wrzucałem już z takim napięciem jakbym obstawiał ruletkę w Vegas.
Udało się, automat wypluł cała kulkę.
Darowałem sobie te kwaterę na weekend.
Uważacie, że jestem zbyt drobiazgowy?
Lubię sam decydować o tym co komu daję inaczej czuję się „wydmuchany”.
Dać się wydmuchać za złotówkę to dopiero „kicha”
Swoją drogą, złotówka to tylko reszta z piątki. Gorzej gdy taki gipsomat nie wyrzuci wybranego
opatrunku bo to i koszt konkretny (opatrzenie złamania to czasem koszt powyżej 300 zł-)
I jak tu mu przypierdzielić złamaną ręką?
Zaraz, zaraz. Przecież automat był nieczynny. Kartka na maszynie z opatrunkami i problem z automatem do pantofli. Moja wyobraźnia zaczęła pracować.
Nie nadymaj się Antoni bo ci czacha eksploduje – uspokajałem się za sprawa resztek zdrowego rozsądku jaki mi pozostał.
Po dokładnym umyciu rąk, założeniu ochraniaczy na buty i zielonego fartucha, dostąpiłem zaszczytu.
Powołując się na to, że jestem przyjezdny, wszedłem przed oficjalnym początkiem odwiedzin.
Drzwi puściły i mogłem porozmawiać z żoną, ale co to była za rozmowa. Monolog mój bardziej niż dialog.
Po chwili zza swoich pleców usłyszałem :
- Chorych odwiedzamy najwyżej dziesięć minut.
To lekarz dyżurny uświadamiał mi, że czas płynie. Zgodnie ze starożytnymi filozofami płynie wszystko. A że to powiedzenie znam nawet w oryginale czyli po łacinie, nie byłem zaskoczony.
- Dobrze - odpowiedziałem natychmiast i bardzo grzecznie – będę więc jeszcze osiem.
Precyzyjnym określeniem czasu, a może tylko błyskawiczna odpowiedzią wywołałem konsternację i jak w takich przypadkach sprzeciw.
- To ile mam być ? - spytałem pojednawczo.
Wpuszczono mnie poza godzinami odwiedzin, więc i tak byłem potraktowany wyjątkowo.
- Łącznie dziesięć minut – nie ułatwiono mi życia.
- Jak więc wspomniałem będę osiem... Nie, siedem bo od minuty to uzgadniamy.
Gdybyście widzieli to spojrzenie.
Kiedy wychodziłem już z Oddziału, „fartucha” w fizeliny wpadła mi pomiędzy drzwi.
- No proszę, Nie chce mnie wypuścić.
Lekarka już się do mnie uśmiechała. To dobry objaw, bo mnie przecież nie można nie lubić.
A potem? Potem wiadomo wszystko poszło po naszej myśli.
Teraz jestem w komfortowej sytuacji. Bez fartucha, woreczków na buty ale jak zawsze z czystymi rękami mogę iść z psem. Gdzie tylko nogi poniosą.
Duża łąka za domem jest paśnikiem dla saren. W ostatni weekend spotkaliśmy aż cztery.
Stanęliśmy nieruchomo, w znacznej odległości. Pies na uwięzi w niczym nie mógł im zagrozić.
Kiedy w końcu nas spostrzegły, przestały przeżuwać. Stanęły nieruchomo a potem jakby instynktownie rzuciły się do ucieczki. Pojedynczo sunęły nam przed nosem, raz po raz popisując się długimi skokami. Bardzo przyjemne spotkanie. W drodze do rzeki jeszcze kilka razy, wprost spod nóg wyskoczył bażant.
W takich chwilach jeszcze bardziej lubię tę nasza wieś.
Żonę tez już przekonałem do tego uczucia. Szczególnie po powrocie, nie może napatrzeć się na sikorki wyjadające słonecznik z karmnika.
Mają tam codziennie świeżą dostawę.