Z kopyta

Dni mijają a ja trwam w świątecznym zadumaniu. Tak przynajmniej wygląda obserwując moją blogową absencję.

Nic z tych rzeczy. Działam i rzucam się na życie. Czasami i życie odwzajemnia mi się tym samym.

Trzeba tylko uważać aby przy okazji zachować całe kości.

Z kronikarskiej rzetelności powinienem poinformować, że pomimo planowania domowego i dwuosobowego Sylwestra (nie licząc psa i kota) razem z małżonką wylądowaliśmy na imprezie.

Może słowo impreza zostało użyte zostało na wyrost, ale optyka zmienia się w zależności od sytuacji.

Gdzieś tak koło dziesiątej, kiedy rozleniwieni oglądaliśmy sylwestrowe występy w jednej z komercyjnych telewizji pociągając przy okazji niespiesznie winko, zadzwonił telefon.

Żona spóźniła się do pierwszego odebrania ale niezrażony autor połączenia zaraz je ponowił.

- Ktoś zdesperowany dzwoni. Odbierz – poprosiłem żonę.

Dzwonili sąsiedzi. Rzeczywiście zdesperowani gdyż z powodu nagłego ataku ospy wietrzej u dwójki ich dzieci, z koleżeństwa opuścili ich wszyscy znajomi. Tak profilaktycznie.

Takim prośbom nie można odmówić. Szczególnie, że ja swoją ospę odbyłem w wieku dwudziestu ośmiu lat mało nie umierając przy okazji, a żona okazała się twarda wobec choroby dzieci i mojej. Jak to się popularnie mówi - Ona jest nie do zar.....a – choć przyznaję, brzmi to nieco dwuznacznie.

Wtedy w czasie tamtej choroby, zdałem sobie sprawę po raz pierwszy i nie ostatni, że to One są prawdziwymi siłaczkami. Pozostawmy jednak na boku lektury szkolne i skupmy się na imprezie. Zabraliśmy wino, szampana w wydaniu dla uboższych i ciasto. Dodatkowo psa dla którego kanonada sylwestrowa jest pierwszym tego typu doświadczeniem w życiu. Na miejscu okazało się, że dotarł jeszcze jeden z gości aż z Oświęcimia.

Spokojnie więc, jak dziadkowie z wnukami spędziliśmy tego Sylwestra na obcej chociaż gościnnej ziemi. Był strzał z korka, życzenia, jakieś sztuczne ognie i takie tam.

Powrotnemu spacerowi do domu gdzieś około wpół do drugiej zawdzięczamy to, że suka spała do ósmej.

- Niech Ci to tylko nie wejdzie w krew – zwróciłem się do niej, patrząc w te nieświadome niczego ślepia.

- Spanie? - spytała w imieniu suki żona

- Nie. Spacery o drugiej w nocy – wprowadziłem jasność do noworocznych rozważań.

Nowy Rok nastał.

Nastał i od razu pokazał pełen wachlarz swoich możliwości.

Noworoczny rodzinny obiad i wiadomość o śmierci w tak zwanej szeroko pojmowanej rodzinie.

I jeszcze to jakieś fatum które ciążyło nad tymi rodzinnymi relacjami.

Najpierw nie udało się zorganizować spotkania rodzinnego z Jej udziałem.

Potem kiedy choroba stała bolesnym faktem, nie udało się odwiedzić Jej w domu.

Na koniec, wszystko łącznie z awarią samochodu sprzeciwiło się obecności żony w tym ostatnim pożegnaniu.

- O co w tym wszystkim chodzi – pytała zadziwiona teściowa.

Nikt nie silił się na próbę odpowiedzi.

- Takie bywa życie – chciało by się powiedzieć, ale to takie banalne podsumowanie.

I to chyba najkrótszy opis tych problemów. Reszta jest z pewnością pozostanie, zbyt często opowiadaną a le wyłącznie rodzinną historią.

Ostatnie pożegnania, kiedy to my stajemy się nagle najstarszymi członkami rodzin powodują, że rozluźniają się więzi z dalszą rodziną. Bywa też odwrotnie, więzi te zaciskają w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Tak to kuzyn żony zapowiedział podtrzymanie kontaktów. Czas pokaże szczerość jego deklaracji.

A że bywa różnie świadczy zapowiedziana wizyta mojego kuzyna z rodziną

- Zapowiedział się na sobotę. Telefon w tej sprawie zadzwonił ze dwa dni temu.

- Nie będzie Ci przeszkadzać? - spytał kurtuazyjnie kuzyn.

- Jakże by mi miało przeszkadzać skoro czekam na Twoją wizytę dokładnie trzydzieści trzy lata.

Nad- robimy wszystko - odpowiedział zaskoczony moim wyliczeniem.

- Próbuj choć wydaje mi się to niemożliwe.

- No i sponiewierał się Pan na Sylwestra – spytał rehabilitant mojej żony, uciskając w tak zwanym międzyczasie mięśnie jej karku.

- No właśnie z tym poniewieraniem to już coraz gorzej. Coraz mniej okazji a przecież z każdym rokiem potrzebuję mniejszej ilości do uzyskania tego stanu.

To jakby uboczny efekt tabletek na cukrzycę. Przynajmniej chcę w to wierzyć.