Emocje w promocji

Stary wróbel a oczywiście dałem się ponieść.

Zrobiłem zakupy w pewnej sieci która rozdawała bony na 20 zł,-

No może nie tak do końca rozdawała, bo trzeba było dokonać zakupu za minimum 100 zł,-

I bez tej akcji zrobiłbym tam weekendowe zakupy, ponieważ pawilon znajduje się blisko mojej pracy. Jestem częstym klientem kilku sieci wybierając pewne ulubione produkty z każdej.

Z doświadczenia wiem, że aby nie wspierać mody na picie alkoholu i palenie tytoniu, kwot wydanych na w/w produkty nie wlicza się do kwoty uprawniającej do otrzymania bonu.

Szanuję to, a ponieważ nie palę, w wózku nie znalazła się ani jedna paczka papierosów.

Znalazła się za to jedna butelka wina.

Ponieważ wydałem ponad dwieście złotych, bon wraz z resztą i paragonem wylądował w moim portfelu.

Kwoty wydane na alkohol i tytoń nie wliczane są do ogólnej kwoty i to mogę zrozumieć. Za diabła nie wiem natomiast dlaczego nie liczą się również produkty lecznicze i i preparaty do początkowego żywienia niemowląt. Tak przynajmniej wynika z wyciągu regulaminu zamieszczonego na odwrocie bonu. .

Czyżby i tu w grę wchodziło jakieś uzależnienie?

Ja na przykład jestem uzależniony od chleba i białego sera, nikt jednak nie wrzucił tego do kategorii – Nie wolno.

Moja mądra żona wymyśliła zaraz, że powinienem śledzić kasę i po osiągnięciu magicznych stu złotych krzyknąć „stop”, zapłacić i kasować dalej. W ten sposób mógłbym zarobić dwa talony.

Ponieważ nie jestem aż tak praktyczny, albo jestem tylko zamulony, nie wpadłem na to proste rozwiązanie.

Moja żona od czasu do czasu mnie zadziwia.

Przepraszam, moja żona stale mnie zadziwia.

Konkurencyjna sieć wyśmiała w swoich reklamach wspomnianą kwotę 20 zł,- tłumacząc, że żeby z talonu skorzystać należy wydać kolejne 100 zł-.

Robi się z tego 200 zł,- i promocja staje się jakby mniej atrakcyjna. Uśmiechnięte początkowo miny emerytów zrobiły się jakby bardziej powściągliwe.

Konkurencyjna sieć dała 25 zeta za zakupy powyżej 199 zł,-

Rozpoczęła się walka. W odpowiedzi na negatywną reklamę, znana sieć podniosła wartość rabatu z dwudziestu do trzydziestu złotych.

Do czego to dojdzie Pani kochana – zapytała kobieta w wiejskim sklepiku. Nie doczekała jednak satysfakcjonującej odpowiedzi.

Właśnie wyjeżdżaliśmy z IKEI w której moja żona nazbierała niezbędnych ponoć drobiazgów za kwotę ponad 200 zł,- lekko licząc i pechowo nie złapała się na ani jedną złotówkę rabatu w ramach karty IKEA Familly. Włączyłem radio czekając na chwilę gdy sam będę mógł włączyć się do ruchu.

Kiedy to w końcu się udało, popularna sieć przypominała w radio, że bony rabatowe ważne są jeszcze tylko jeden dzień.

Szkoda bo w gazetce zapowiadano na przyszły tydzień jakieś produkty techniczne. Wydawały mi się całkiem atrakcyjne z rabatem 30 zł,-.

- Zrobimy jakieś zakupy i wykorzystamy bon.

Zrobiliśmy zakupy, ale niestety w ich składzie znajdowały się dwie butelki wina.

Nikt mi ich nie wrzucił, sam je starannie wybrałem, ale to był początek

- Wino się nie liczy – powiedziała sprzedawczyni.

- Wiem, dlatego do otrzymania bonu nie zaliczono mi takiego zakupu. Z bonem rabatowym mogę już chyba zrobić wszystko co chcę

- Z wyjątkiem zakupu alkoholu i tytoniu – nie ustępowała sprzedawczyni.

- A przecież to nie jest bon z opieki społecznej – powiedziałem i dodałem zaraz - no jest chyba jeszcze gorszy, bo za ów bon nie mogę kupić według logiki tej sieci również: środków medycznych i produktów do żywienia niemowląt we wczesnym okresie rozwoju.

- Ale może Pan dokupić za trzydzieści złotych coś praktycznego.

- Ale czy wino nie jest praktyczne? Poza tym ja mam już wszystko na co najmniej cały tydzień.

- A gdyby Pan kupił piętnaście kilo mąki? Mąka się przyda a będzie limit.

- Przyda się to najbardziej molom spożywczym - włączyła się żona.

- No to piętnaście kilo cukru. Cukier zawsze się przyda – nie ustawała sprzedawczyni.

- I bez tego mam cukrzycę. Dziękuję

- To znaczy Kochanie, Pani mówi żebyśmy wydali jeszcze na siłę trzydzieści żeby otrzymać zniżkę trzydzieści? Spytała żona.

- Dokładnie.

- Biorąc pod uwagę to wszystko o czym rozmawialiśmy to zrezygnuję z realizacji bonu – oświadczyłem sprzedawczyni.

- ???

- Mogę go przecież oprawić w ramki, żeby mi przypominał bym pod żadnym pozorem nie brał udziału w takich akcjach.

Zebraliśmy zakupy i wyszliśmy żegnani pełnym niezrozumienia wzrokiem sprzedawczyni.

Nic do niej nie mam. W kulturalny sposób próbowała mi jakoś pomóc.

Tylko, że ja nie chciałem takiej pomocy. Sam potrafię przeliczyć kwotę na kubki jogurtu, wykałaczki czy papier toaletowy, o jakże on jest praktyczny

W ogóle nie chcę gdy próbuje się mnie traktować jak ubezwłasnowolnionego szczeniaka.

Po pierwsze, zebrałem limit zgodnie z regulaminem i dostałem bon.

Tylko na bonie widnieje tajemnicze słowo „akcja”, czyli późniejszy upust dotyczy tylko produktów wskazanych przed sprzedawcę.

Ktoś powie - taki regulamin.

A ja zapytam – A dlaczego właśnie taki? 

To tak, jak babcia daje wnukowi stówę. Wnuk rzuca się babci na szyje, a na twarzy widniej największy z możliwych bananów bo właśnie w pewnym sklepie ruszyła sprzedaż gier komputerowych.

Babcia przyjmuje czułości i mówi – te pieniądze masz sobie dołożyć do książek szkolnych na przyszły rok.

Szkoda, że nie zaczęła od tego, wtedy rzucania na szyję by nie było.

A cała sprawa poszła o dwie butelki wina ze średniej półki.

Ech te promocje.
Bo nie o przepisach tu piszę ale o emocjach, moich emocjach.

Pracuję nad sobą ale czasem dam się jednak sprowokować.

Kiedyś konkurencyjna sieć wprowadziła bonus: sześc kajzerek za zakupy powyżej 100 zł.

Ponieważ dokonałem zakupu za ponad dwieście, pani przy kasie bez słowa odliczyła mi dwanaście bułek.

- Czy te bułki są obowiązkowe? – spytałem ze strachem.

- Nie – powiedziała zdziwiona sprzedawczyni.

- Co ja miałbym z tymi bułami robić przy dwóch osobach w domu? - spytałem po przyjściu do domu.

- Moglibyśmy zmielić na bułkę tartą – odpowiedziała na moje pytanie moja jak zawsze praktyczna żona.

Ja zaś przestraszyłem się marnowania pieczywa.

A wiadomo chleb to Dar boży. To też mi zostało z edukacji dziadków.