Cisza jak ta

Sza, cicho sza, zbliż się do niej,
Drga, ledwie drga, blady płomień,
Podejdź i zanurz się w nią,
Kryształową i czystą jej toń,
Zanurz do dna.

Budka Suflera

Tak tu cicho o zmierzchu, a o poranku wcale nie głośniej. Idealne miejsce dla leczenia skołatanych nerwów, bo ponoć cisza leczy. Niestety jesteśmy już cywilizacyjnie skażeni i cisza nas boli miast leczyć. Chwytamy za pilota w włączamy co się da. A jak się nie da, czynimy desperackie próby zaburzenia tego stanu. Klaskamy w dłonie, pohukujemy niczym sowa i nadstawiamy ciekawie uszy czy aby echo powtórzy?. Ale i ono popadło w jakąś odmianę letargu i nie robiąc nikomu wyjątku, nie odpowiada.

Cisza.

W takiej ciszy tak ucho wytężam ciekawie, że słyszałbym głoś z Litwy....

Ale taki ciekawy to ja jakoś nie jestem.

Pierniki widoczne na zdjęciu z poprzedniego wpisu już zjedzone, święta odhaczone a nawet sylwestrowa butelka wina musującego, nazywanego powszechnie „szampanem” została opróżniona.

Od ostatniego wpisu nie minął jeszcze miesiąc. Czy to już kupa czasu czy tylko błysk szprychy?

Każdy sam sobie odpowie na to pytanie.

Zacząłem dbać o zdrowie i nie mówię tu o faszerowaniu się reklamowanym specyfikami na przeziębienie jakie dopadło mnie pod koniec roku. Rzadko mnie coś łapie, ale jak złapie to mocno trzyma. I nie jest to tylko mój męski egocentryzm.

Ostatni raz przeziębiłem się z pięć lat temu.

W trosce o własne zdrowie psychiczne, ograniczyłem do minimum korzystanie z telewizora. Zauważyłem przy okazji, że nieużywany ekran mniej się kurzy.

Z przyzwyczajenia regularnie sprawdzam jeszcze prognozę pogody na dzień następny, a ponieważ życie nie znosi pustki wypełniam ją słuchaniem RMF Classic i lekturą.

Kiedyś sprawdzałem jeszcze czy zasypiam w tym samym kraju w którym się obudziłem, ale teraz tego już nie robię. Czuję wszystkimi zmysłami że w polskim bagienku tkwię po szyję.

Może innym sięga ono jedynie do wacka, ale ja znany jestem z niewygórowanego wzrostu.

Tak więc lektura na stres. Końcówka ubiegłego roku była w tym względzie bardzo udana ale i w tym nowym roku 2016, dalej pracowicie składam litery w zdania. Najpierw trochę boli a potem jakoś wchodzi w nawyk.

Odrzuciłem preteksty, że mam w pokoju słabe oświetlenie. Stary laptop przerobiłem na czytnik e-booków i siadam z nim na kolanach w dużym, wygodnym fotelu.

Gdzieś obok żona pochłania kolejny skandynawski kryminał a w kominku buzuje ogień.

Czerwona poświata spływa na dywan falując i mrugając porozumiewawczo. W pokoju panuje przyjazna temperatura, nie jest ani za zimno ani za ciepło. W kwestii przyjaznej temperatury to różnimy się nieco z żoną. No o jakieś dwa stopnie, ale to raptem dwa procent w skali od zamarzania do wrzenia wody.

Gdzieś u mych stóp, w cieple kominka śpi pies a obok czuwa kot wpatrzony w płomienie które centymetr za centymetrem pochłaniają spore kawałki podsuszonego buka. W tle ścieżka dźwiękowa z „Marzyciela” i w zasadzie mróz nie jest już taki straszny.

Napisałem o najnowszych gustach czytelniczych Małżonki. A moje?

Znając wnikliwość kobiet powiem od razu, że zainteresowania żony sięgają poza skandynawskie kryminały a ona sama ze swoją potrzeba czytania zawsze mi imponowała.

Wracając zaś do moich preferencji czytelniczych

Sam siebie nie podejrzewałem o takie zainteresowania ale niczym najlepszymi kryminałami, zaczytuję się w biografiach.

Przeczytana kiedyś tam „Miłość wódka i polityka” pozwoliła mi inaczej spojrzeć na Broniewskiego i polubić gatunek. Przeczytany w grudniu „Wylękniony Bluźnierca” pokazał mi innego niż znałem Tuwima, a „Ostatni baron PRL-u” na Waldorffa.

Powtórzę to jeszcze raz, w życiu nie podejrzewałem siebie o coś takiego.

Dzięki tym biografiom pozwoliłem sobie na odrzucenie popularnych stereotypów i pewnym postaciom „dałem szansę”

Ktoś doda, że biografie pisze się z tezą. Na pewno, ale nie mieszajmy w mój tekst żadnego lobby.

Potwierdziłem sobie również, że wszelkie zło związane z polityką nie zrodziło się wczoraj czy przedwczoraj, ale ma długie historyczne korzenie.

Ktoś żachnie się tutaj, że wypisuję truizmy i „oczywiste oczywistości”.

Tak wiem, tylko, że nie chcę by brzmiało to jako usprawiedliwienie.

Dla zdołowania chyba, uzupełniłem sobie listę lektur o „Polskie piekiełko” tyczące dwudziestolecia międzywojennego i „Białystok” zamykający w klamrę wczoraj i dzisiaj.

Poczułem się przygnębiony i zawstydzony, choć być może jednostronnie dobrałem sobie lektury.

Sam tego chciałeś Grzegorzu Dyndało.

Dobór był jednak naturalny, czyli przypadkowy.

Może stąd ta cisza która zapanowała nad laptopem i ta cisza która panuje na blogu

I może jeszcze ten szok który spadł na mnie pierwszego dnia stycznia bieżącego roku.

Bo rok zaczął się dla mnie jak w przepisie na kryminał według Alfreda Hitchcocka - zaczęło się od trzęsienia ziemi a potem napięcie zaczęło powoli rosnąć.

O tym jednak później.